Η λέξη του 2019
Πληθωρικές και ευφάνταστες ήταν οι ευχές που ανταλλάξαμε με φίλους και «φίλους» μέσω διαδικτύου. Μικρά δοκίμια παρηγοριάς και αισιοδοξίας, παυσίπονα χαϊκού για τα τραύματα που επισώρευσε η απελθούσα χρονιά, λέξεις-ξόρκια για όσα μας επιφυλάσσει το νέο 12μηνο.
Και νομίζαμε ότι δεν έφθαναν οι ευχετήριες φράσεις, επιστρατεύσαμε τα emoticons, για να τονίσουμε την εορταστική καλοσύνη που σιγά σιγά θα μπει στο ντουλάπι, για να ξαναπιάσουμε τα «όπλα, παλάσκες» του ηλεκτρονικού πολέμου της καθημερινότητας, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην ανακήρυξη της λέξης «τοξικός» ως λέξης του 2018.
Ποιος θα είναι ο όρος που θα χαρακτηρίσει το 2019, που μόλις ξεκίνησε, με μια απορία να «φλογίζει τα χείλη μας»: τι περιμένει και τι δεν μας περιμένει, άραγε; Τώρα που τα φώτα της γιορτής σιγά σιγά χαμηλώνουν, η αληθινή ζωή επιστρέφει απαιτητική, για να μας θυμίσει ότι η πραγματικότητα δεν είναι ούτε θα γίνει άκοπα έτσι όπως νομίζουμε και επιθυμούμε.
Κι εγώ δεν θέλω ρεαλισμό, μαγεία θέλω, αλλά μόνο τα παιδιά, οι κυνικοί, οι μικρόνοες και οι σαλοί μπορούν να είναι μακάριοι ακόμη κι όταν γύρω τους ο κόσμος γυρίζει ανάποδα. Αν το συλλογικό πάσχει, η ατομική χαρά δεν έχει τόπο να σταθεί.
«Γιατί οι λέξεις της περσινής χρονιάς ανήκουν/ στη γλώσσα της περσινής χρονιάς/ και οι λέξεις της επόμενης χρονιάς/ προσμένουν μια άλλη φωνή».
Ναι, χρειάζεται όλοι να μιλήσουμε αλλιώς. Αλλά για να μιλήσουμε αλλιώς, πρέπει και να σκεφτούμε διαφορετικά. Όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε καλύτερα το ίδιο παλιό πράγμα, δεν θα μπορούμε να ξεφύγουμε από το μαγνητικό πεδίο της κρίσης που στην περίπτωση της Ελλάδας από παρόξυνση μιας κακής κατάστασης, όπως ορίζουν τα λεξικά, μετατράπηκε σε χρόνια κανονικότητα. Δεσμά που τα συνηθίσαμε.
Μια παράσταση παρανοϊκή που την παρακολουθούμε σχεδόν στωικά, ρευστοποιώντας την οργή, την ειρωνεία, την απελπισία, τα χειρότερα των ενστίκτων μας στο διαδίκτυο με ασήμαντες αφορμές, μαστιγώνοντας τη θάλασσα για να ηρεμήσει το πέλαγος.
Το μαχαίρι, καλώς ή κακώς, βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών ηγεσιών. Αν δεν αλλάξουν εκείνοι φωνή, θα συνεχίσουμε να στροβιλιζόμαστε στο ίδιο σημείο περιμένοντας τον από μηχανής θεό να καλυτερέψει τις συνθήκες. Σαν ρόδα καθηλωμένη από μύριες όσες παθογένειες, όχι σταλμένες από τον Θεό αλλά από την άρνησή μας να ξεβολευτούμε, να κοιτάξουμε διαφορετικά το μικρόκοσμό μας, να συντονιστούμε με τα κύματα της εποχής.
Καράβι που πάει κόντρα στους καιρούς, αργά ή γρήγορα σπάει.
Υγεία και σωφροσύνη. Δεν βλέπω κάτι άλλο να χρειαζόμαστε.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 5-6 Ιανουαρίου 2019
