ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν θα αλλάξει η Ελλάδα την ροή των εξελίξεων στην Ουκρανία. Τόσο είναι το διπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό μέγεθός της. Αλλά σε αυτή την οδυνηρή περιπέτεια περισώζει την αξιοπρέπειά της. Έστω και αν μόνο δύο από τα έξι κοινοβουλευτικά κόμματά της -τα συνηθισμένα δύο της εθνικής ευθύνης- είχαν τόλμη για να αγνοήσουν τον μιντιακό/καλλιτεχνικό/πολιτικό μηχανισμό που στήθηκε για να αποτελέσει την Πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της χώρας. Φαίνεται μικρό μέσα στον ορυμαγδό του πολέμου αλλά έχει την αξία του για την Ελλάδα που εδώ και δεκαετίες προτιμά να διατηρεί μία σχέση on /off με τον δυτικό κόσμο και τους κανόνες του. Κρύβεται πίσω του στα δύσκολα αλλά μόλις ξεθαρρέψει του βγάζει γλώσσα. Θέλει να αλληλεγγύη των συμμάχων αλλά της αρέσουν και οι περιπλανήσεις στον Τρίτο Κόσμο. Θέλει να της προστατεύει τα σύνορα το ΝΑΤΟ αλλά κάνει κόνξες όταν της ζητούν να μετάσχει σε αποστολές του. Θέλει να έρθουν Γάλλοι στρατιώτες για να πολεμήσουν σε περίπτωση τουρκικής εισβολής αλλά ούτε σκέψη να στείλει βοήθεια εάν το ζητήσει η Γαλλία -λες και υπάρχει περίπτωση να το ζητήσει. Θέλει να την σώσουν από την χρεοκοπία η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά δεν ανέχεται να της βάζουν όρους πώς θα ξοδέψει τα δανεικά. Όπως λέει ο Τσίπρας, τυπικός εκφραστής της νεοελληνικής κουτοπονηριάς, θέλει να είναι «γέφυρα ειρήνης και συνεννόησης των λαών, όχι προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης». Δηλαδή, ψάχνει για κορόιδα.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν χωράει υπεκφυγές, επιφυλάξεις και συμψηφισμούς. Ή είσαι με την βαρβαρότητα του Πούτιν ή είσαι με τον ουκρανικό λαό που εξοντώνεται υπερασπιζόμενος την πατρίδα του και το δικαίωμα να αποφασίζει εκείνος για το μέλλον του. Ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Όποιοι προσπάθησαν να κρυφτούν πίσω από ναιμεναλλάδικες θέσεις -«είμαστε με τον άνθρωπο», «ο Πούτιν ένιωσε ότι απειλείται», «δεν ξέρετε για το Τάγμα Αζόφ», «η ειρήνη είναι απάντηση σε κάθε ερώτηση»- εξευτελίστηκαν από τα γεγονότα. Ο ρωσικός στρατός αποτελείται από δολοφόνους και πλιατσικολόγους, δεν είναι ο Κόκκινος Στρατός του Ζούκωφ που φαντασιώνονται. Δεν θέλει να «αποναζιστοποιήσει» την Ουκρανία. Θέλει να ενσωματώσει εδάφη της. Δεν έχει αρχές τακτικού στρατού. Εξανδραποδίζει γυναικόπαιδα. Δεν πλήττει στρατιωτικούς στόχους. Βομβαρδίζει αμάχους. Όπως ο Χίτλερ, ο Πούτιν δεν κρύβει τις προθέσεις του να ανασυστήσει την ρωσική αυτοκρατορία. Απλώς, οι Ευρωπαίοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Μετά την θλιβερή πολιτική των αγωγών, επιδίδονται στην εξίσου θλιβερή πολιτική του κατευνασμού που βαφτίζουν «πολιτικό ρεαλισμό». Και διστάζουν να δώσουν στην Ουκρανία βαρύ εξοπλισμό μήπως και θυμώσει η κυρία Ζαχάροβα. Εάν ο Τσάμπερλεϊν το 1938 υπέγραψε την «έντιμη ειρήνη» επειδή ήθελε να αποφύγει τον πόλεμο, οι σημερινοί ηγέτες της Ευρώπης ετοιμάζονται να υπογράψουν κάτι ανάλογο επειδή φοβούνται ότι οι καλομαθημένοι ψηφοφόροι τους δεν θα αντέξουν ένα χειμώνα χωρίς τον θερμοστάτη στους 24 βαθμούς. Η αφέλεια είναι ίδια αλλά τα κίνητρα ευτελέστερα.

Η Ρωσία είναι ο ISIS με πυρηνικά και ο αναθεωρητισμός της συνιστά απειλή για την Ευρώπη. Πρέπει να ηττηθεί έστω και εάν αυτό σημαίνει ύφεση, πληθωρισμό και κοινωνική αναταραχή. Μπροστά σε όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και αύριο στην Λιθουανία ή στη Μολδαβία, η κλειστή στρόφιγγα του φυσικού αερίου ισοδυναμεί με περίπατο στο πάρκο. Και όσο πιο αποδεκτές ακούγονται οι προτροπές για συμβιβασμό, όσο περισσότεροι πολιτικοί δείχνουν με το δάχτυλο τους Αμερικανούς και τις χώρες της Βαλτικής εννοώντας ότι αυτοί εμποδίζουν μια «συνεννόηση» με τον Πούτιν, τόσο η Ευρώπη θα υποχωρεί από τις ιστορικές αξίες της. Αυτά για τους ανόητους. Για εκείνους που παίζουν συνειδητά το παιχνίδι του Κρεμλίνου, ούτε λόγος να γίνεται. Είναι για κρέμασμα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 03.07.2022