ΑΠΟΨΕΙΣ

Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Εκτός από τα ΑΕΙ, και άλλες περιοχές της ελληνικής επικράτειας έχουν καταστεί ποινικά άβατα. Στη Θήβα, δεν μπορείς να περάσεις ούτε έξω από τον οικισμό των Ρομά. Συμμορίες σταματούν διερχόμενα αυτοκίνητα, κλείνοντας τον δρόμο ή πετώντας πέτρες από μια γέφυρα και ληστεύουν τους οδηγούς. Τα ίδια συνέβαιναν στο Φαρ Ουέστ αλλά τον 19ο αιώνα. Στα Άνω Λιόσια, την περασμένη εβδομάδα, αστυνομικοί καταδίωξαν αυτοκίνητο που τους φάνηκε ύποπτο. Τους εμβόλισε άλλο αυτοκίνητο και τραυμάτισε έναν εξ αυτών. Οι δράστες διέφυγαν. Στο αυτοκίνητο, που ήταν κλεμμένο, βρέθηκε μια μαξιλαροθήκη με τιμαλφή -καμία έκπληξη! Σύμφωνα με έκθεση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής (Νοέμβριος 2021), το 50% της εγκληματικότητας στο Λεκανοπέδιο έχει ως δράστες Ρομά. Κάπως έτσι και στη Θεσσαλονίκη.

Στους οικισμούς των Ρομά, στον Ασπρόπυργο και στο Ζεφύρι, η αστυνομία δεν πλησιάζει. Εάν πλησιάσει, θα βγουν Καλάσνικωφ. Οπότε ή θα υποχωρήσει ή θα απαντήσει. Εάν υποχωρήσει, θα επιβεβαιωθεί το αίσθημα του ακαταδίωκτου. Εάν απαντήσει, θα χυθεί αίμα. Εάν χυθεί αίμα, θα αρχίσουν τα «Roma lives matter», θα παρελάσει όλο το Προοδευτιστάν για να καταγγείλει την «αστυνομική βία», θα μασάει ο υπουργός τα λόγια του, θα βάλουν οι αναλυτές του καναπέ τα γεγονότα στη ζυγαριά για να κρίνουν -πίνοντας τον φρέντο καπουτσίνο τους με στέβια και αφρόγαλα- μήπως οι αστυνομικοί υπερέβησαν το μέτρο της άμυνας -δηλαδή πυροβόλησαν πριν δεχθούν τη σφαίρα στο στήθος- και στο τέλος θα τους τρέχουν σε ανακριτές και εισαγγελείς. Ό,τι έγινε τις προάλλες με την καταδίωξη στο Πέραμα. Εδώ που τα λέμε, γιατί ένας αστυνομικός να διακινδυνεύσει τη ζωή του ή να περάσει αυτή την περιπέτεια σε μία χώρα - καφενείο όπου κανένας δεν θα του αναγνωρίσει ότι έκανε το καθήκον του; Ενώ εάν λουφάξει, κανένας δεν θα του ζητήσει ευθύνες. Όντως, είναι απορίας άξιο πώς υπάρχουν ακόμη αστυνομικοί που καταδιώκουν κακοποιούς.

H πολιτική του εξαιρετισμού που εδώ και χρόνια επέλεξε το ελληνικό κράτος έναντι των Ρομά -μοιράζουμε χρήμα και κάνουμε πως δεν βλέπουμε την παραβατικότητα- έχει εξελιχθεί παταγώδη αποτυχία. Ύστερα από πέντε δεκαετίες, κατά την διάρκεια των οποίων δισεκατομμύρια πήγαν στο βρόντο και πολλά κατέληξαν στις τσέπες ευφάνταστων «διαχειριστών προγραμμάτων», το ποσοστό των παιδιών που πηγαίνουν στο σχολείο παραμένει υποτυπώδες και η απομόνωση είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ. Κανένας από τους υποτιθέμενους στόχους δεν επιτεύχθηκε. Μόνο η εξαγορά ψήφων. Αντιθέτως, τα επιδόματα αλλοίωσαν τους χαρακτήρες. Μία κοινωνία που είχε παράδοση στο μικροεμπόριο και δι’ αυτού επιτύγχανε μιας μορφής ένταξη, μετατράπηκε σε συλλέκτη επιδομάτων. Νόμιμων και παράνομων. Συγχρόνως, η ανοχή στην εγκληματικότητα, μετέτρεψε τις συνοικίες των Ρομά σε γκέτο. Και όπως είναι φυσικό, οι πρώτοι που πλήττονται από το γκέτο, είναι οι κάτοικοί του που θα ήθελαν να ζήσουν καλύτερα. Ελάτε στη θέση των έντιμων ανθρώπων που συμβιώνουν με διακινητές και χρήστες ναρκωτικών, ληστές και εμπόρους όπλων χωρίς να ελπίζουν στην βοήθεια της αστυνομίας. Η πολιτεία επιτρέπει στο πιο παραβατικό -και μάλιστα σκληρά παραβατικό- τμήμα των Ρομά να τραβά όλους τους υπόλοιπους προς τα κάτω. Με πολύ συμπαθητικά και πονόψυχα επιχειρήματα από ανθρώπους που αν τους πεις να σε πάνε στον Δενδροπόταμο, θα χαθούν ακόμη και με GPS. Αλλά έχουν επιβληθεί στον δημόσιο διάλογο και έχουν καταφέρει να παραλύουν κάθε συζήτηση που δεν βολεύει την ιδεοληψία ή τα συμφέροντα της τσέπης τους. Όποιος τολμήσει να διαφωνήσει μαζί τους, δηλαδή να μιλήσει για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, είναι «ρατσιστής». Οπότε, γεροί να είμαστε, σε δέκα χρόνια τα ίδια θα λέμε. Και μάλλον χειρότερα…