ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο Μητσοτάκης ζητεί από τον Τσίπρα «να αναλογιστεί τις ολέθριες συνέπειες των επιλογών του». Θα είχε περισσότερες πιθανότητες εάν ζητούσε από την Τσιτσιολίνα να κλειστεί σε μοναστήρι. Γιατί ο Τσίπρας είναι αυτός ακριβώς. Και αν οι επιλογές ήταν διαφορετικές, δεν θα ήταν του Τσίπρα.

Βεβαίως, το δέος απέναντι στην αριστερή ηγεμονία, έχει διαμορφώσει ευδιάκριτες ζώνες αβάτου στην κριτική. Επί δεκαετίες, για να γίνεις δεκτός στον δημόσιο διάλογο, έπρεπε να αρχίσεις με την ομολογία «σέβομαι την Αριστερά και την ιστορία της» και μετά να ψελλίσεις δυο λόγια διαφωνίας, προτού σου αφαιρέσει το λόγο ο παρουσιαστής που επίσης σέβεται την Αριστερά και την ιστορία της. Γιατί αν του ξεφύγει ότι δεν την σέβεται, την επόμενη μισή ώρα θα τον έχει απολύσει ο ιδιοκτήτης του αστικού μεν, καναλιού δε που δεν έχει διάθεση να τον βγάλει στην αναφορά η «Αυγή». Σήμερα, για να πεις ότι η Αριστερά υπονομεύει τα μέτρα για την πανδημία ή ότι καλύπτει πολιτικά την τρομοκρατία, πρέπει απαραιτήτως να διευκρινίσεις: «Βεβαίως, δεν είναι αυτός ο σκοπός της αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι….». Αλλιώς, πιπέρι στο στόμα και παράδοση στην αστυνομία της πολιτικής ορθότητας και του ισαποστασακισμού.

Μεγάλα παιδιά είμαστε, δεν κάνει να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Όσο μπορούμε εμείς να αποδείξουμε ότι ο Τσίπρας και το σύστημά του συνειδητά επιδιώκουν να αποτύχει η αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, άλλο τόσο μπορούν και εκείνοι να αποδείξουν ότι δεν το επιδιώκουν. Και επειδή ανιχνευτής σκέψεων δεν έχει ακόμη εφευρεθεί, κρατάμε τα γεγονότα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποστήριξε κανένα από τα μέτρα για την προστασία από τον COVID-19, ακόμη και όταν επρόκειτο για επί λέξει εφαρμογή εισηγήσεων της επιτροπής λοιμωξιολόγων. Ένα χρόνο τώρα, δεν υπάρχει μισή δήλωση του Τσίπρα που να λέει καθαρά και ξάστερα στους πολίτες ότι πρέπει να ακούσουν τους ειδικούς. Οι οποίοι, άλλωστε, δεν έλεγαν τίποτε διαφορετικό από ό,τι έλεγαν οι ειδικοί σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η πρώτη περίοδος πέρασε με πόλεμο φθοράς. Υπονόμευση του Τσιόδρα, ανησυχίες ότι παραβιάζονται τα ατομικά δικαιώματα με την μεταμεσονύχτια απαγόρευση κυκλοφορίας, αμφισβήτηση του εμβολίου, πλειοδοσία υποσχέσεων για την οικονομική στήριξη των επιχειρηματιών, ειρωνιούλες, εξυπναδίτσες, υποστήριξη αντικοινωνικών συνδικαλιστικών αιτημάτων όπως της ΟΛΜΕ που ήθελε και να μην ανοίξουν τα σχολεία και να μην γίνονται μαθήματα διαδικτυακά, δηλαδή να πάνε στο εξοχικό από τον Φεβρουάριο. Τώρα περάσαμε στην κατά μέτωπο επίθεση.

Καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει ή υποστηρίζει συγκεντρώσεις, πορείες και καταλήψεις. Για ό,τι προκύψει, από Κουφοντίνα μέχρι μπαχαλάκηδες. Αυτές με βεβαιότητα πολλαπλασιάζουν τον κίνδυνο διασποράς του ιού. Ούτε ο Τσίπρας διαφωνεί («να δεχτώ ότι …»). Αυτό στα νομικά, κατά την επιεική εκδοχή, λέγεται ενδεχόμενος δόλος. Γνωρίζω ότι οι πράξεις μου ενδέχεται να επιφέρουν το αποτέλεσμα αλλά το αποδέχομαι. Στην λιγότερο επιεική, λέγεται άμεσος δόλος. Γνωρίζω τις συνέπειες και αποσκοπώ σε αυτές. Στην συριζαϊκή διάλεκτο, η δολιοφθορά μπορεί να βαφτίζεται «αντίσταση στη χούντα», «λαϊκές κινητοποιήσεις για να πέσει η ακροδεξιά συμμορία» ή «καίγομαι για τα ατομικά δικαιώματα». Αλλά αυτά αξίζουν όσο ο κοπανιστός αέρας και το μόνο βέβαιο είναι ότι πολλαπλασιάζουν τα κρούσματα, συνεπώς και τον αριθμό των νεκρών. Ο «χώρος» θρηνεί για τον «θάνατο του εμποράκου» αλλά κάνει αυτό που κρατά κλειστό το μαγαζί του «εμποράκου». Ανησυχεί ότι «θα γίνουμε Μπέργκαμο» αλλά τι σημασία έχει αυτό μπροστά στους «κοινωνικούς αγώνες»;

Εσείς, αν θέλετε, πείτε το «ηθικό πλεονέκτημα». Αλλά είπαμε: Μεγάλα παιδιά είμαστε, δεν κάνει να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.