ΑΠΟΨΕΙΣ

Δύο πρώην ηγέτες διαπιστώνουν πως ένας νυν δεν «τραβά» και αναζητούν την εναλλακτική λύση. Ο ένας πρώην προέρχεται από τη ριζοσπαστική Αριστερά και ο άλλος, με το βαρύ όνομα, από την Κεντροαριστερά. Επιδίωξή τους να αμφισβητηθεί το μονοπώλιο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν είναι εύκολο έργο, όμως και οι δύο -μαζί και χώρια- αγωνίζονται γι’ αυτόν τον σκοπό. Μάλιστα έχουν συναντηθεί και τότε αυτή η συνάντηση σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως.

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως έχει σταθεροποιηθεί στη δεύτερη θέση. Μένει αυτό να επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές. Το πρόβλημα των δύο πρώην δεν είναι αυτό. Δεν τους ενδιαφέρει ποιο θα είναι το δεύτερο κόμμα, αν αυτό θα κινείται στο 15% και η Νέα Δημοκρατία στο 32%. Το πρόβλημά τους είναι να συγκροτήσουν ένα σχήμα που θα φθείρει την κυβέρνηση και θα διεκδικήσει την εξουσία στις επόμενες βουλευτικές εκλογές όποτε και αν γίνουν. Και το ΠΑΣΟΚ; Και ο Νίκος Ανδρουλάκης;

Προς το παρόν τον έχουν εκτός πλάνων. Ο στόχος του Ν. Ανδρουλάκη πρώτα να κατακτήσει με ασφάλεια τη δεύτερη θέση και μετά να συζητήσει από θέση ισχύος, δεν τους αρέσει. Αλλά και δεν μπορούν να τον αγνοήσουν. Η προσοχή των δύο πρώην είναι στραμμένη σε έναν νεοεκλεγμένο αυτοδιοικητικό άρχοντα που στον δεύτερο γύρο νίκησε γιατί συσπείρωσε το αντιδεξιό μπλοκ. Αυτήν ακριβώς τη στρατηγική επιθυμούν να εφαρμόσουν και στις εθνικές εκλογές. Αντιδεξιά συσπείρωση.

Έτσι, όλες οι κινήσεις του νέου δημάρχου θα βρίσκονται υπό διαρκή παρακολούθηση από πολλές πλευρές. Και η συμπολίτευση τον περιμένει στη γωνία, για τους αναπόφευκτους λανθασμένους χειρισμούς του. Είναι και άπειρος και φαίνεται και υπερβολικά φιλόδοξος.

Οι δύο πρώην έχουν όμως μπροστά τους δύο σημαντικά προβλήματα. Την κατάρρευση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τη βέβαιη αντίδραση του Νίκου Ανδρουλάκη, αν διαπιστώσει πως παραγκωνίζεται. Στη ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη φαίνεται πως κερδίζει κατά κράτος αυτούς που αποχώρησαν. Το εγχείρημά τους να εκφράσουν τις πάγιες αξίες του χώρου αποτυγχάνει, διότι αυτές οι αξίες δεν αρέσουν πλέον. Τις αγκαλιάζει αυτό το ιστορικό, αλλά ασήμαντο πολιτικά 4%. Από την άλλη μεριά ο Στέφανος Κασσελάκης δημιουργεί κάτι άλλο, που δε χωρά στα αριστερά καλούπια. Συνεπώς, ένας χώρος υπό διαμόρφωση, αλλά και υπό καθίζηση, δύσκολα μπορεί να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια συγκρότησης ενός αντικυβερνητικού μετώπου.

Ο δε Νίκος Ανδρουλάκης έχει δίπλα του μία συμπαγή ομάδα με την οποία ελέγχει πλήρως το κόμμα του, έχει διπλασιάσει τα ποσοστά του και δε βλέπω πώς οι δύο πρώην θα μπορούσαν να τον παραμερίσουν χάρη του νέου εκλεκτού τους. Άλλωστε ο ένας πρώην, ο κεντροαριστερός, ελάχιστες προσβάσεις έχει πλέον στον χώρο του. Ουδείς τον ακούει και οι δημόσιες παρεμβάσεις του είναι ελάχιστες. Τώρα κινείται στο παρασκήνιο.

Και ο επίδοξος ηγέτης του αντιδεξιού μετώπου; Θα κριθεί πρωτίστως από το αυτοδιοικητικό έργο του. Είναι πρωτοεμφανιζόμενος στην πολιτική, δεν κουβαλά αμαρτίες και ως εκ τούτου όλοι κινούνται στο περίπου. Στο «βλέπουμε και κάνουμε». Πάντως το εγχείρημα που σχεδιάζουν οι δύο πρώην, επειδή έχει πολλές μεταβλητές, πολύ δύσκολα θα λάβει σάρκα και οστά.

Υ.Γ. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ήρθε ο Σπίρτζης και με δηλώσεις του (03/01/2024) επιβεβαίωσε, εμμέσως, όλα τα παραπάνω.