ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγαλώνοντας, έχω πεισθεί πλέον ότι οι άνθρωποι είμαστε ο χαρακτήρας μας. Εν οίκω και εν δήμω. Σπανίως μπορούμε να αποδράσουμε από το σιδερένιο πλέγμα του.

Ο Γιάννης Μπουτάρης το απέδειξε πλειστάκις κατά τη διάρκεια της πολυετούς ενασχόλησής του με τα κοινά. Η προσωπικότητα και οι πεποιθήσεις του σφράγισαν τη δημαρχιακή θητεία του περισσότερο απ’ ό,τι το έργο του. Μπορεί να μην αφήνει την πόλη «διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι», αλλά την αφήνει με καταπίστευμα λογικής και ευαισθησίας.

Ο Μπουτάρης παρέλαβε τη Θεσσαλονίκη όταν ξεκίνησε η οικονομική κρίση και μαζί της η ανάδυση των διαβρωτικών για το κοινωνικό σώμα -ισμών: ρατσισμού, εθνικισμού, λαϊκισμού. Αντιτάχθηκε και στις τρεις ύαινες, θυμόμαστε πώς το πλήρωσε και ίσως -λέω ίσως- ο πρόσφατος προπηλακισμός του να ήταν «το άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας».

Οι Θεσσαλονικείς θα αποτιμήσουν -ο καθένας με το χαρακτήρα του- τα έργα και τις ημέρες του δημάρχου. Για μένα η πιο κορυφαία δημόσια στιγμή του, που συνιστά συνεισφορά στην ιστορία, είναι μία αποστροφή της ομιλίας του, περίπου πριν από έναν χρόνο. Με αφορμή την Εθνική Ημέρα Μνήμης των Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος είχε πει:

«Ποιοι θρήνησαν το 1945 τους εξαφανισμένους γείτονές τους; Ποια μνημεία στήθηκαν; Ποιες τελετές έγιναν; Μόνη η κοινότητα, καθημαγμένη και ρακένδυτη, πάλευε να ανασυστήσει την ύπαρξή της και να θρηνήσει τους νεκρούς της. Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Έκαναν πως δεν ήξεραν τι συνέβη, ποιος το έκανε, ποιος βοήθησε, ποιος προστάτευσε όταν άλλοι, πολλοί, γκρέμιζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, καταλάμβαναν το χώρο και τα υπάρχοντα των πολλών απόντων και των λιγοστών παρόντων... Ο μόνος τρόπος να αναμετρηθούμε με το Ολοκαύτωμα είναι να αποδεχτούμε ότι θα είναι πάντα κομμάτι αυτού που είμαστε ως Θεσσαλονικείς, Έλληνες και Ευρωπαίοι: μια σκισμένη σελίδα γραμμένη σε μια άγνωστη γραφή, μια αλήθεια που περιμένει πάντα την αποκρυπτογράφησή της».

Κύριε Γιάννη, όσοι αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη, ευχαριστούμε εκ μέρους της.