ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο «λαός» δεν είναι σοφός, όπως τον θέλει η πολιτική ορθότητα, πράγμα που αποδεικνύεται αδιάλειπτα με κορυφαίο το δημοψήφισμα του 2015. Ψηφίζει θαυμαστές του Χίμλερ, ψεκασμένους, βαποράκια του Πούτιν, υμνητές του Στάλιν, αντιεμβολιαστές, υποστηρικτές του Κουφοντίνα και οικονομικά αναλφάβητους που η αντίληψή τους για τον σύγχρονο κόσμο έχει διαμορφωθεί στα τσιπουράδικα. Από τότε που «αγανάκτησε» επειδή του είπαν ότι δεν μπορεί να ζει άλλο με δανεικά και αγύριστα, μόνο στις εκλογές του 2019 τα δύο κόμματα του δημοκρατικού τόξου πλησίασαν το 50% -και πάλι δεν το έπιασαν. Ο παραλογισμός, η συνωμοσιολογία, η εχθρότητα προς την δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες, η λούμπεν πολιτική διατηρούν σταθερή πλειοψηφία. Συνεπώς, πολύ δεν θέλει το εκλογικό σώμα να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία σε εκείνους που του υποσχέθηκαν ότι ο γάιδαρος πετάει. Μήπως και αυτή τη φορά πετάξει.

Κάποτε, λοιπόν, θα ξαναδούμε υπουργό Παιδείας τον Μπαλτά και υφυπουργό αρμόδια για την βιομηχανία, την Τζάκρη. Αν αυτό δεν γίνει φέτος, θα γίνει αργότερα. Όταν μία κοινωνία είναι πλειοψηφικά μαλωμένη με την λογική, πάντα κάποιος δημαγωγός βρίσκεται για να μιλήσει στα ταπεινά ένστικτά της και κάποιο κόμμα για να υποδεχθεί την γιαλαντζί «αντισυστημικότητά» της. Δηλαδή την ελπίδα ότι κάποιος θα της σβήσει το στεγαστικό δάνειο, θα κρατικοποιήσει την ΔΕΗ για να του δίνουν τζάμπα ρεύμα και θα επαναφέρει την σύνταξη με είκοσι χρόνια δουλειάς. Αυτό, βέβαια, δεν έχει και μεγάλη σχέση με ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί «αντισυστημισμός» αλλά μην ψάχνετε τα ψιλά γράμματα. Δεν ήταν «αντισυστημικοί» εκείνοι που το 2011 γέμισαν τις πλατείες. Έτσι δήλωναν! Γιατί, αλλιώς ακούγεται να λες «θέλω μισθό 5.000 από τον χρεωκοπημένο ΟΣΕ και κόψτε το κεφάλι σας να τα βρείτε» και άλλο ότι πολεμάς τη δικτατορία των τραπεζών και την επέλαση της νέας τάξης πραγμάτων. Από τότε που κατέρρευσε το ΠΑΣΟΚ και μαζί του το δικομματικό σύστημα που εγγυάτο την εναλλαγή δημοκρατικών κομμάτων στην εξουσία, ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύει ο αυταρχικός λαϊκισμός είναι μόνιμος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απειλή όχι τόσο γι’ αυτά που υπόσχεται και δεν μπορεί να κάνει, όσο για εκείνα που υπόσχεται και μπορεί να κάνει. Στην Οικονομία τα περιθώρια είναι συγκεκριμένα. Υπάρχει το Σύμφωνο Σταθερότητας, υπάρχουν τα spread των ομολόγων που θα εκτοξευθούν μόλις αρχίσει το «πάρε κόσμε» και, κυρίως, υπάρχει η πραγματικότητα με τους κανόνες της. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει το κέντρο βάρους της φορολογίας και να επιβαρύνει περισσότερο την μεσαία τάξη για να μοιράσει επιδόματα, αλλά όποιος πιστεύει ότι με ένα νόμο και με ένα άρθρο θα διαγραφεί το ιδιωτικό χρέος ή ότι θα σταματήσουν οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας, ας κάνει επειγόντως κάτι για να ξεμεθύσει. Ο κίνδυνος υπάρχει εκεί όπου οι γραμμές του γηπέδου δεν είναι χαραγμένες. Στην Παιδεία, στην δημόσια τάξη, στην δημόσια διοίκηση, στην εθνική άμυνα, στην εξωτερική πολιτική.

Ακόμη και εκείνοι που έχουν προ πολλού πάψει να σοκάρονται από τον πολιτικό χαρακτήρα του Τσίπρα και τίποτε δεν τους εκπλήσσει, αηδίασαν ακούγοντάς τον να λέει στον μαθητή που απέτυχε στις πανελλαδικές «δεν κόπηκες, σε έκοψε η Κεραμέως». Αποτυπώνει με κυνισμό τη νοοτροπία που καταστρέφει την Παιδεία εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Κανένας δεν αξιολογείται, κανένας δεν χρειάζεται να δουλέψει, όλοι στο τέλος «κάπου» περνάνε και δηλώνουν «φοιτητές». Αποστολή της Παιδείας δεν είναι να εξασφαλίσει γνώσεις και δεξιότητες που θα επιτρέψουν στους σπουδαστές να ανταποκριθούν στον σύγχρονο κόσμο αλλά να τους προσφέρει «ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή», όπως έλεγε ένα άλλο σποτ του ΣΥΡΙΖΑ. Να διαμορφώσει ένα πολτό φοιτητών που δεν ξέρουν τι θέλουν, είναι πολύ θυμωμένοι και τους σέρνουν από τη μύτη οι κομματικοί καθοδηγητές. Οι αγράμματοι στο Πανεπιστήμιο είναι το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό όντως μπορεί να γίνει με ένα νόμο και με ένα άρθρο.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16.04.2023