Kοινή γαρ η μοίρα
Σκέψεις δάνειες, με αφορμή το χαμό φίλου, διαρκώς επίκαιρες για το συντριπτικό γεγονός του θανάτου, που παραμένει συντριπτικό όσο κι αν επιχειρείται να εξωραϊστεί με εκείνο το «έφυγε από τη ζωή», λες και υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει, να επιστρέψουμε για να τον γνωρίσουμε, για να μας γνωρίσουν πραγματικά.
Καθένας από μας είναι μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη συνοικία του Μυστηρίου. «Η πλειονότητα των ανθρώπων είναι άλλοι άνθρωποι». Ξένοι που κανείς δεν είδε ότι είμαστε ξένοι, κατάσκοποι για λογαριασμό ενός προσωπικού σύμπαντος, όμοιοι και άλλοι, προσωπεία σε έναν κόσμο που δεν ξέρει ότι κάτω από τα φώτα υπάρχουν μεταμφιεσμένοι. «Ζούμε όλοι μας μακρινοί και ανώνυμοι. Υποφέρουμε άγνωστοι. Σε ορισμένους η απόσταση ανάμεσα σε εκείνους και τον εαυτό τους δεν αποκαλύπτεται ποτέ. Σε άλλους φωτίζεται από φρίκη ή πόνο, από μια αστραπή χωρίς όρια».
Μακάριοι όσοι μπορούν να κάνουν την οδύνη τους οικουμενική. «Είμαστε θνητοί γι’ αυτό μπαίνουμε στην ουρά. Καμιά ζαριά δεν αποκλείει το τυχαίο. Ζούμε, πεθαίνουμε. Μ’ αυτό μπαίνουμε στη σειρά. Καμιά ζαριά δεν αποκλείει το άπειρο. Δεν υπάρχει επιστροφή. Μόνο επίσκεψη».
Η ζωή είναι ένα πείραμα που γίνεται ακούσια. «Ρωγμή φωτός ανάμεσα σε δυο αιωνιότητες ερέβους». Άλλοι το διεξέρχονται στοχαστικά, άλλοι θορυβωδώς. Το ίδιο μπορεί να καίγονται. Η αλαζονεία είναι η βεβαιότητα του μεγαλείου μας και η ματαιοδοξία η βεβαιότητα ότι οι άλλοι μάς αναγνωρίζουν αυτό το μεγαλείο. Να είμαστε ηχηροί ή χρήσιμοι; Η ανθρώπινη υπεροψία αγνοεί ότι o διαρκής και αόριστος μέλλων γρήγορα γίνεται συντελεσμένος. Εντέλει δεν είναι ο σκοπός που ενδιαφέρει, αλλά τα μέσα για να τον φθάσεις. «Άλλωστε ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί κανείς τη λέξη ‘Θεός’ δεν δείχνει ποιον εννοεί, αλλά τι εννοεί».
Κοινή η μοίρα μας. «Πίσω από τους μύθους και τις μάσκες, η ψυχή, μονάχη της». Είμαστε, όπως λέει ο ποιητής, νησιά στη θάλασσα της ζωής. Μας ορίζει και μας χωρίζει η θάλασσα...
* Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Μαρτίου 2019
