ΑΠΟΨΕΙΣ

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Δεν εννοώ στιγμές εποποιίας ή δόξας αλλά στιγμές που θα καταλάβουν περίοπτη θέση στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει μια πραγματικότητα που ξεπερνά σε φαντασία όλες τις υπερπαραγωγές του Χόλυγουντ. Ένας πλανήτης φοβισμένος από την ταχύτητα με την οποία μπορεί να ανατραπεί όλο το πλέγμα των αυτονόητων που έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο μυαλό του 21ου αιώνα παρακολουθεί με αγωνία τις καθημερινές εξελίξεις στο πεδίο του COVID - 19 ελπίζοντας ότι σύντομα και μαζικά θα ξυπνήσει από αυτόν τον εφιάλτη.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι κοινωνίες αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία γιατί καταγράφει συλλογικές επιδόσεις και κατευθύνει τις εξελίξεις.

Έτσι συμβαίνει και στη χώρα μας όπου μοιραία ήρθαν σε πρώτο πλάνο έννοιες που σε προηγούμενες περιόδους συναντούσαμε σε ανέκδοτα και ιστορίες για χαβαλέ όπως πχ η προσωπική – ατομική ευθύνη και το συλλογικό καλό.

Με αυτή την έννοια η πρωτόγνωρη κρίση της πανδημίας που ζούμε είναι ταυτόχρονα μια ευκαιρία καθώς μας αναγκάζει να ξαναδούμε αξίες και ιδέες που είχαμε ξορκίσει - όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά – γιατί τις αντιλαμβανόμασταν μονάχα ως εμπόδιο για την επίτευξη προσωπικών στόχων.

Στη θεώρηση που έλεγε ότι το συλλογικό υπάρχει για να εξυπηρετεί το προσωπικό ο κορονοϊός επέβαλε με ασύλληπτη ταχύτητα τη συνθήκη που λέει το ακριβώς αντίθετο.

Ότι δηλαδή για να επιβιώσει ο καθένας ξεχωριστά πρέπει να λειτουργήσει με συγκεκριμένο τρόπο συλλογικά. Για να αυξήσει τις πιθανότητες να βγει σώος από αυτή την περιπέτεια πρέπει να προστατεύσει την κοινότητα, δηλαδή τους άλλους, από τη διασπορά του ιού. Για να υπάρχει θέση ΜΕΘ σε περίπτωση που τη χρειαστεί θα πρέπει να φροντίσει να μην την χρειάζονται οι υπόλοιποι.

Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για την τέλεια… συνωμοσία με ενορχηστρωτή την ίδια τη φύση προκειμένου να επιστρέψει η ελληνική κοινωνία αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα σε πιο ανθρώπινα μονοπάτια.

Πριν βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε αιθεροβάμονα, σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν προβλέπω μετάλλαξη της κοινωνίας σε πρότυπο μοντέλο που παραπέμπει σε αγγέλους και επίγειους παράδεισους.

Λέω απλά ότι η ντροπή που χάθηκε και ο κυνισμός που επικράτησε ίσως κάνουν ένα βήμα πίσω. Ίσως η αντίληψη ότι πολλές φορές όταν προτάσσουμε το «εμείς» προστατεύουμε καλύτερα και το «εγώ» αποκτήσει περισσότερους οπαδούς. Ίσως και αυτή η αίσθηση της ανθρώπινης παντοδυναμίας στη φύση να μετριαστεί μετά την πλήρη αποδόμηση που γνωρίζει αυτές τις ημέρες με αντίπαλο μια χημική ένωση.

Βλέπετε την ώρα που είμαστε όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας, τα πουλιά εξακολουθούν να πετάνε ελεύθερα και η φύση συνεχίζει την διαδρομή της δίχως να δείχνει την παραμικρή έννοια για το ανθρώπινο είδος που απειλείται. Λες κι η φύση απέκτησε ανθρώπινα χαρακτηριστικά και μας απαντά με το ίδιο νόμισμα…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 04/05 Απριλίου 2020