ΑΠΟΨΕΙΣ

Βρισκόμαστε μακριά από την αμερικάνικη εκδοχή του φαινομένου και πιθανώς δεν θα την πλησιάσουμε ποτέ. Όμως, η βία μεταξύ ανηλίκων, εντός και εκτός σχολείου, έχει προ πολλού υπερβεί το όριο του συναγερμού. Μαχαίρια βγαίνουν και η πολιτεία παρακολουθεί αμήχανη. Όχι μόνο επειδή το φαινόμενο είναι πολυπαραγοντικό και εν μέρει εκτός του βεληνεκούς της αλλά και επειδή η πολιτική ορθότητα αξιώνει τα μέτρα να εξαντλούνται σε «στοργή και προδέρμ». Να δούμε τα αίτια, να ρωτήσουμε τους ειδικούς, να μιλήσουμε στα παιδιά στη γλώσσα τους, αισθάνονται αποξενωμένα, ο καπιταλισμός παράγει αδιέξοδα. Γενικώς ωραία λόγια που εξασφαλίζουν την έγκριση της εθνικής ιντελιγκέντσιας αλλά στέλνουν την μπάλα στη κερκίδα. Περίπου ό,τι ακουγόταν και γραφόταν για τον «Δεκέμβρη του 2008», όταν οι συμμορίες έκαιγαν την Αθήνα σε μία εντυπωσιακών διαστάσεων εκδήλωση νεανικής βίας και η κυβέρνηση Καραμανλή έχτιζε γέφυρες με την «πρόοδο». Τις οποίες χρησιμοποίησε λίγο αργότερα για να περάσει από την πλευρά του κατηγορουμένου στην πλευρά του κατηγόρου για την χρεοκοπία και να φορτώσει την ευθύνη του «ατυχήματος» στον γιατρό του χειρουργείου -κορυφαία ιστορία πολιτικού αμοραλισμού. Πάντως, διαφορά ανάμεσα στον «κοινωνικό αγωνιστή» που πετάει μολότοφ και στον χούλιγκαν του γηπέδου που κυκλοφορεί με «πεταλούδα», διαφορά δεν υπάρχει. Μπορεί να πρόκειται και για το ίδιο πρόσωπο.

Ασφαλώς έχουν συντελεσθεί τεκτονικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία ώστε από τον πατέρα που αντιμετώπιζε τον καθηγητή με σεβασμό να φθάσουμε στην μητέρα που μήνυσε την καθηγήτρια επειδή άρπαξε από την τσάντα τον γιο της ενώ αυτός περιφερόταν στο σχολείο με το σλιπάκι. Από τους γονείς που έπεφταν τα μούτρα τους από ντροπή εάν το παιδί τους αποβαλλόταν μία μέρα από το σχολείο επειδή έκανε φασαρία στο μάθημα των θρησκευτικών, στους γονείς που καταγγέλλουν «αστυνομική βία» επειδή τα καμάρια τους γρατζουνίστηκαν όταν συνελήφθησαν προσπαθώντας να ληστέψουν τράπεζα με καλάσνικωφ. Αλλά αυτή η υποχώρηση αξιών που πρωτίστως αντακλάται μέσα στην οικογένεια δεν θα αναστραφεί -τουλάχιστον προσεχώς. Γενικά και αόριστα, ναι! Το πρόβλημα θα λυθεί όταν πάψουν οι αιτίες που το αναπαράγουν. Αλλά μέχρι τότε, καλό είναι να γίνει κάτι περισσότερο, κυρίως ως προς την πειθαρχική διαδικασία στο σχολείο. Η ποινική αντιμετώπιση των ανηλίκων είναι ένα παράλληλο ζήτημα που δύσκολα μπορεί να προσεγγιστεί μέσα σε πέντε παραγράφους. Πάντως, ανήλικος 18 παρά κάτι δεν παραπέμπεται σε «ειδικό κατάστημα κράτησης νέων» για κλοπές, όσες και αν είναι αυτές.

Η ένσταση έρχεται ήδη από την γωνία. Ας ενδιαφερθούν οι καθηγητές για τα διδακτικά καθήκοντα και βλέπουμε για τα υπόλοιπα. Όντως, οι εκπαιδευτικοί έχουν χάσει πολύ από το κύρος εξαιτίας του τρισάθλιου συνδικαλισμού τους, οι «μάχες» του οποίου εξαντλούνται σε άρνηση της οιασδήποτε μορφής αξιολόγησης, των προτύπων σχολείων, της τράπεζας θεμάτων, του διαγωνισμού PISA και της τηλεκπαίδευσης και γενικώς, κάθε μέτρου και θεσμού που μπορεί να δώσει αξία στο δημόσιο σχολείο. Αλλά στο ίδιο δημόσιο σχολείο υπάρχουν φιλότιμοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι οι οποίοι θα ήθελαν να ανταποκριθούν και τα παιδαγωγικά καθήκοντα. Βρίσκουν μπροστά τους τοίχο. Εάν βρείτε δημόσιο σχολείο από το οποίο μαθητής αποβλήθηκε, ακόμη και για βαρύτατο παράπτωμα, καλύτερα να αγοράσετε ένα λαχείο. Η διαδικασία είναι τόσο γραφειοκρατική και ακανθώδης, ώστε εντέλει εξασφαλίζει την ατιμωρησία. Μέχρι και ο Κανονισμός Μέσης Εκπαίδευσης προβλέπει ότι στο πενταμελές πειθαρχικό συμβούλιο μετέχουν ο πρόεδρος του Κεντρικού Μαθητικού Συμβουλίου και ο πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς. Δηλαδή, ο πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς έχει ίδια ψήφο με τον Λυκειάρχη! Το διαβάζεις και νομίζεις ότι σε γελούν τα μάτια σου. Προσθέστε και τον γονιό που μπορεί να φτάσει από τον βουλευτή μέχρι τα δικαστήρια. Οπότε, κανένας δεν μπαίνει στον κόπο. Όλοι σκεπάζουν την αδράνεια με λίγη θεωρία «αντιαυταρχικής εκπαίδευσης» και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29.05.2022