Να αφηνόμαστε στη ροή…
«Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Το γράφει σήμερα κι ο άνωθέν μου Σάμης κι έχει δίκιο. Και πέρα απ’ τα πεζούλια, τις πόρτες ή τα αντικείμενα, τα τοποθετημένα ή ατοποθέτητα, υπάρχουν και οι σχέσεις.
Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές που άρχισαν ως κάτι προσωρινό και εξελίχθηκαν σε καταστάσεις ζωής, σε συνθήκες που, σε πολλές περιπτώσεις, «έσπασε» μόνο ο θάνατος.
Να είναι άραγε καρμικές, όπως λένε, αυτές οι σχέσεις; Και τι σημαίνει κάρμα;
Για μένα που λάτρευα ανέκαθεν τις ανατολικές θρησκείες, παρότι χριστιανή ορθόδοξη και Θεολόγος στο ένα μέρος των σπουδών μου, ο ινδουιστικός αυτός μυστήριος όρος, ο έξω από αυτά που μπορούμε να ελέγξουμε, να κατανοήσουμε ή να αναλύσουμε με τη λογική, ήταν πάντα ένα ζητούμενο.
Κάρμα σημαίνει ο άνθρωπος που, είτε το θέλεις είτε όχι, θα βρεθεί στη ζωή σου, είτε το θέλει κι εκείνος είτε όχι και θα παίζει πάντα τον ρόλο του σ’ αυτήν, ο κόσμος να χαλάσει!
Σημαίνει όμως κι άλλα πολλά, μία ολόκληρη στάση ζωής που δύσκολα αναλύεται σε λίγες μόνο λέξεις. Ανάμεσα σε όλα το κάρμα μεταξύ δύο ανθρώπων δεν προϋποθέτει, λένε, απαραίτητα ένωση, στενή επαφή, συγχρωτισμό.
Σημαίνει όμως έντονο δεσμό έστω και από μακριά, παράλληλους βίους που είναι ικανοί να επικοινωνούν ακόμη και μόνο με σήματα… καπνού, αλληλοκατανόηση, αλληλοβοήθεια, ένα «σε νιώθω» χωρίς καν να μιλάς.
«Άδικο δεν είναι αυτό;», έλεγε μια φίλη όταν της εξηγούσα ό,τι θυμόμουνα κι εγώ απ’ τις σπουδές μου. «Όταν δύο άνθρωποι έχουν τέτοια επικοινωνία, δεν είναι κρίμα να μην έχουν και εγγύτητα χωροταξική;».
Άδικο και πικρό, θα απαντούσα εγώ.
Ποιος είναι όμως αυτός που μπορεί να προβλέψει το μέλλον; Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να ξέρει πού οδηγεί όλη αυτή η υπαρκτή ή ανύπαρκτη(;) μεταφυσική της ζωής; Αν η ευθύγραμμη κατ’ εμάς τους χριστιανούς ή επαναλαμβανόμενη για τους ινδουιστές πορεία μας στο σύμπαν έχει συναντήσεις, απομακρύνσεις, αγκυλώσεις ή επαναγνωριμίες;
Και στο φινάλε, αυτό το κάρμα, είναι κακό να το… εμπλουτίσουμε και λίγο με το αρχαιοελληνικό «συν Αθηνά και χείρα κίνει»;
Ή θα παραμπλέξουμε τις φιλοσοφίες, το κρύο με το ζεστό, και θα κόψει το αυγολέμονο ή θα ψηθεί το αυγό; Το σίγουρο είναι ένα: το άγχος καταστρέφει ζωές, εαυτούς και συμπεριφορές. Οπότε το μόνο ίσως που μας μένει είναι να αφηνόμαστε στη ροή. Αυτή μπορεί να έχει για όλους μας και λύσεις και απαντήσεις…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 16.01.2022
