ΑΠΟΨΕΙΣ

«Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι, αν δεν είσαι ψάρι, ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις τον μοναχό άνθρωπο, αν δεν είσαι μοναχός. Πώς να με καταλάβεις, λοιπόν, χρυσή μου;».

Είναι ένα μικρό απόσπασμα από όσα γράφει ο Γιώργος Σεφέρης στη μετέπειτα σύζυγό του, τη Μαρώ, στις δεκάδες επιστολές της αλληλογραφίας τους, όπου συνήθως της εκφράζει τη βαθιά, απεγνωσμένη, κάποιες φορές ανυπόφορη αγάπη του για εκείνη, αφού ζουν χώρια.

Εκείνη παντρεμένη με δύο παιδιά, εκείνος μόνος. Προσπαθούν να βρουν ισορροπία, τρόπους συνάντησης, επικοινωνίας. Συχνά την αποκαλεί «χρυσό», της γράφει τολμηρά…

Διαβάζω το απόφθεγμα και μου έρχεται στα ρουθούνια η μυρωδιά του χαρτιού, της μελάνης. Σκέφτομαι πως τότε δεν υπήρχαν κινητά, mail, social media… Μπορεί άραγε να κρατήσει ένας έρωτας επί μήνες χωρίς ένα τηλεφώνημα; Μπορεί η αμεσότητα της βιντεοκλήσης, του messenger, του viber να ισοφαρίσει στον αγώνα της ταχύτητας μία απλή επιστολή; Μπορεί ένα φωνητικό, γραπτό μήνυμα που φτάνει σε κλάσματα δευτερολέπτου να υποκατασταθεί από ένα απλό ταχυδρομείο;

Μία χαρά μπορεί, όπως όλα έδειξαν… Όπως όλα δείχνουν ίσως… Γιατί το συναίσθημα δεν είναι διαπραγματεύσιμο, το συναίσθημα αντέχει. Πόσο μάλλον όταν είναι ισχυρό συναίσθημα όπως στην περίπτωση που περιγράφω.

Γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι όσα πισωγυρίσματα, όσα τριγυρίσματα κι αν έκαναν, τελικά κατέληξαν μαζί. Κι αυτό λέει πολλά… Πολύ περισσότερα μάλλον από όσα μπορούν να πουν εκατομμύρια σχόλια σε εκατομμύρια social media.

Και όταν το αισθάνεσαι αυτό το συναίσθημα πρέπει να έχεις και τη γενναιότητα και το θάρρος να το παραδέχεσαι και να το αποδέχεσαι. Πρώτα από όλα μέσα σου.

Μετά, αν μπορεί, αν γίνεται να κρατηθεί, θα κρατηθεί από μόνο του. Όσο και να χτυπιέσαι να περάσει θα αντέξει στο χρόνο, στον χώρο, στις συνθήκες.

Κι αν δεν μπορεί πάλι από μόνο του θα γίνει. Αρκεί να έχεις την υπομονή να περιμένεις: να περάσει ή να μην περάσει!