Ναυαγός είσαι όταν ναυαγείς
Αποτελεί μεγάλη αλλαγή που μέσα σε πέντε - έξι χρόνια η λέξη «μεταναστευτικό» απέκτησε θέση στον δημόσιο διάλογο. Έως το 2015 και κάτι ήταν απαγορευμένη. Η πολιτική ορθότητα επέτρεπε να υπάρχουν μόνο «πρόσφυγες». Όχι «μετανάστες», πολύ δε περισσότερο «λαθρομετανάστες». Όποιος τολμούσε να πει αυτά που σήμερα φαίνονται στοιχειωδώς λογικά, ότι ο Μαροκινός δεν έφυγε διωκόμενος από την Καζαμπλάνκα αλλά για να ζήσει καλύτερα στην Ευρώπη των επιδομάτων, ότι ο πρόσφυγας παύει να είναι πρόσφυγας μόλις βρεθεί σε ασφαλή χώρα, ότι λαθρομετανάστης δεν σημαίνει «λαθραίος άνθρωπος» αλλά άνθρωπος που μεταναστεύει λαθραία, δηλαδή κρυφά, άρα ο όρος είναι αποδεκτός, ότι στο κάτω κάτω η Ελλάδα δεν έχει υποχρέωση να ανέχεται έστω και έναν Αλγερινό να πουλάει ναρκωτικά στην πιάτσα της Ροτόντα, ήταν «ακροδεξιός», «ρατσιστής» και «φασίστας». Της μόδας ήταν να παριστάνεις τον προοδευτικό, τον πονόψυχο και τον δημοκρατικό αξιώνοντας να καταργηθούν τα σύνορα. Γενικώς και ανεξαιρέτως. Όχι μόνο στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα όπου λέγοντας τέτοια τύφλα να ’χει η γοητεία του Μπραντ Πιτ ούτε μόνο στα τσιπουράδικα όπου μεσήλικες προσπαθούν να εξορκίσουν τον πανδαμάτορα χρόνο επαναλαμβάνοντας τις κατακρημνισμένες βεβαιότητες της νιότης τους αλλά παντού όπου μπορούσε να γίνει συζήτηση. Στη δουλειά, στις παρέες, στα ΜΜΕ. Η λογοκρισία υπήρξε πλήρης και ασφυκτική.
Τι σήμαινε το no border σε βάθος χρόνου, κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να εξηγήσει, ούτε επέτρεπε στους άλλους να το προσπαθήσουν. Μέχρι που ήρθε το 2015 και η κουτοπονηριά αποδείχθηκε ακριβώς αυτό που ήταν: Κουτοπονηριά. Οι Ευρωπαίοι αντιλήφθηκαν ότι η Ελλάδα υποδυόταν τον τροχονόμο της παράνομης μετανάστευσης έχοντας την πολυτέλεια της βεβαιότητας ότι όσοι περνούσαν τα σύνορά της συνέχιζαν βορειότερα. Και ο Τσίπρας παρίστανε τον ευαίσθητο στέλνοντας τον λογαριασμό στον Κουρτς. Η Γερμανία που δεν ήθελε να χαλάσει η εικόνα της με φασαρίες στα σύνορα έβαλε άλλους να κάνουν την δύσκολη δουλειά. Οι Βορειομακεδόνες ύψωσαν και υπερασπίσθηκαν τον φράχτη στην Ειδομένη, αδιαφορώντας που ο Παυλόπουλος τους κουνούσε το δάχτυλο. Και κάπως έτσι τελείωσε το τράνζιτ. Θέλοντας και μη, η Ελλάδα αναγκάσθηκε να δει το φαινόμενο στις πραγματικές του διαστάσεις.
Ήταν και αυτή μια ακόμη από τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Την αφύπνισε από τον λήθαργο στον οποίο την είχαν βυθίσει δεκαετίες συστηματικής προπαγανδιστικής αρλούμπας, από ανθρώπους και πολιτικούς χώρους που ποτέ δεν διαχειρίστηκαν τίποτε, που εμπορεύονταν ιδέες και συνθήματα σαπισμένα από τον χρόνο. Αλλά με τόσο στόμφο, ώστε η κοινωνία τους έπαιρνε στα σοβαρά αντί να τους πάρει στην πλάκα. Και συνεχίζει να προσφέρει την ίδια, πολύτιμη υπηρεσία, υπενθυμίζοντας με κάθε ευκαιρία ότι, στην επιεικέστερη εκδοχή, βρίσκεται εκτός πάσης πραγματικότητος. Στον ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι θα ρίξουν τον Μητσοτάκη κατηγορώντας τον επειδή η αστυνομία υπερασπίσθηκε τον Έβρο κατά την μαζική εισβολή που οργάνωσε ο Ερντογάν ή καταγγέλλοντάς τον στην Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή το Λιμενικό απωθεί τις βάρκες στο Αιγαίο. Μεταξύ τους τα λένε, μεταξύ τους τα ακούνε. Όσο δεν εξηγεί πώς φαντάζεται την επόμενη και την μεθεπόμενη ημέρα των «ανοικτών συνόρων», θα συνεχίσει να απευθύνεται στο 3%. Η ελληνική κοινωνία δεν στερείται αλληλεγγύης και συναισθημάτων. Αλλά εξίσου αντιλαμβάνεται και πού αρχίζει η κοροϊδία. Ναυαγός είσαι όταν ναυαγείς. Δεν είσαι ναυαγός όταν το τουρκικό λιμενικό σε συνοδεύει μέχρι τα σύνορα και μόλις τα περάσεις έχεις την απαίτηση να σε αναλάβει η Ελλάδα υπό την προστασία της. Ούτε όταν τρυπάς το φουσκωτό εκατό μέτρα από την ακτή όπου σε περιμένει η ειδοποιημένη ΜΚΟ. Τουλάχιστον, ας ξέρουμε για τι μιλάμε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Νοεμβρίου 2021
