ΑΠΟΨΕΙΣ

Πυκνώνουν τα περιστατικά βίας από μαθητές σε βάρος εκπαιδευτικών. Και χαμηλώνουν στην ιεράρχηση, σημάδι ότι συνηθίζουμε. Στο Αιγάλεω μαθητές επιτέθηκαν σε καθηγητή που επέπληξε συμμαθητή τους. Πέρασε στα ψιλά. Στο Ωραιόκαστρο ένας σύλλογος γονέων καταγγέλλει ότι μαθητές εισέβαλαν σε σχολείο με κουκούλες και προπηλάκισαν καθηγήτρια. Ότι μαθητές χτύπησαν καθηγητή που ζήτησε από μαθητή να μην καπνίζει στην αυλή. Ότι καμιά δεκαριά προσπάθησαν να οργανώσουν κατάληψη με τον τσαμπουκά και όταν ο διευθυντής αντέδρασε, τον χτύπησαν και αυτόν. Είναι φανερό ότι στο Ωραιόκαστρο εδώ και χρόνια κάτι δεν πάει καλά αλλά μακάρι να ήταν μόνο το Ωραιόκαστρο. Την περασμένη εβδομάδα χτύπησαν μια καθηγήτρια στην Πάτρα. Κάποτε, τέτοια περιστατικά δεν συνέβαιναν ούτε ένα στα δέκα χρόνια. Αλλά τότε είχαμε το αυταρχικό σχολείο που καταπίεζε τους μαθητές. Ενώ τώρα όλα τα λουλούδια έχουν αφεθεί να ανθίσουν. Και η εικόνα του κήπου είναι αυτή που βλέπουμε.

Ούτε η διεύθυνση του σχολείου, ούτε η διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ούτε η Περιφερειακή Διεύθυνση μπορούν να κάνουν κάτι. Το πολύ πολύ να μετακινήσουν τους δυσάρεστους καθηγητές σε άλλο σχολείο για να μην αγριεύουν οι μαθητές. Το πρόβλημα έρχεται από μακριά. Πρωτίστως από το οικογενειακό περιβάλλον. Όχι μόνο παιδιά από διαλυμένες οικογένειες που μεγαλώνουν με μία αδύναμη να ασκήσει εποπτεία μάνα ή γιαγιά. Αλλά και από επιφανειακά συνεκτικές οικογένειες που τους μετέφεραν την βεβαιότητα ότι δεν έχουν υποχρεώσεις, μόνο δικαιώματα. Από κακομαθημένους γονείς που θα χαλάσουν τον κόσμο εάν ο δάσκαλος δεν μιλήσει στα παιδιά τους comme il faut αλλά δεν ενοχλούνται εάν τα παιδιά τους σηκώσουν χέρι στον δάσκαλο. Εκπαιδευτικοί που έχουν πολλά χρόνια στην εκπαίδευση και, συνεπώς, δυνατότητες σύγκρισης μεταξύ εποχών συμφωνούν ότι οι γονείς είναι σήμερα χειρότεροι παρά ποτέ. Κάποτε ο γονιός άκουγε με σεβασμό τις παρατηρήσεις του καθηγητή για το παιδιά του. Σήμερα η μανούλα και ο μπαμπάκας του Facebook του ζητούν το λόγο γιατί δεν τους έβαλε ακόμη υψηλότερο βαθμό ή γιατί τους μίλησε απότομα. Αναγκαία παρένθεση: Ιδού οι ολέθριες συνέπειες του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού που με τον συντεχνιασμό και τις ακρότητες ευτέλισε την εικόνα των εκπαιδευτικών στην κοινωνία. Αλλά το να προσπαθείς να πεις στην ΔΟΕ και στη ΟΛΜΕ ότι το πρώτιστο καθήκον τους -πολύ σημαντικότερο από το αν θα κάνουν ή όχι τηλεκπαίδευση ή εάν τα σχολεία θα κλείσουν μία εβδομάδα νωρίτερα- είναι να προστατεύσουν το κύρος του κλάδου, ισοδυναμεί με το να προσπαθείς να μάθεις στον αρχάνθρωπο των σπηλαίων το savoir vivre στο τραπέζι.

Έρχεται επίσης από το κοινωνικό περιβάλλον, τα ΜΜΕ και τα κόμματα. Όταν η άθλια πρακτική των καταλήψεων αντιμετωπίζεται με δέος εδώ και δεκαετίες, όταν η αλητεία των καταστροφών της σχολικής περιουσίας δικαιολογείται επειδή «τα παιδιά ασφυκτιούν», όταν ευρύτατοι πολιτικοί χώροι και ο συντεταγμένος με αυτές Τύπος αναρωτιέται «τι κακό έχουν οι Μολότοφ;», όταν το να φωνάξεις ότι αυτή η ιστορία παρατράβηξε θεωρείται «συντηρητισμός», μοιραία η παραβατικότητα θα εντείνεται. Καμιά σαρανταριά χρόνια με το παραμύθι της «αντιαυταρχικής εκπαίδευσης» εκφύλισαν το άλλοτε στιβαρό δημόσιο σχολείο σε μια παιδική χαρά όπου το παιδαγωγικό κλίμα έχει χαθεί και κανείς ποτέ δεν έχει συνέπειες για τις πράξεις του. Και μαχαίρι να βγάλεις, και λευκή κόλλα να δίνεις, στο τέλος όχι μόνο να σε προβιβάσουν με το ζόρι, αλλά θα σε χώσουν και σε κάποια σχολή από αυτές που φυτεύτηκαν παντού και προσφάτως έγιναν και ΑΕΙ. Και ποιος πληρώνει τα σπασμένα της υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου; Ρωτήστε το παιδάκι που πηγαίνει σε ΕΠΑΛ επειδή κάτι θέλει να μάθει και θα πάρετε την απάντηση.