Ο μηδενισμός του πολιτικού κόστους
Το πολιτικό κόστος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες στη χάραξη της στρατηγικής που ακολουθούν τα κόμματα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Εκτός από τα πάλαι ποτέ κομμουνιστικά καθεστώτα, στα οποία η έννοια δεν είχε αντιστοίχιση στην πραγματικότητα, καθώς δεν υπήρχε «ταμείο», στο οποίο θα καλούνταν να πληρώσουν τις συνέπειες των επιλογών τους, οι πολιτικοί σχηματισμοί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης υπολογίζουν τι θα τους κοστίσει σε ψήφους κάθε σημαντική απόφασή τους.
Μπροστά σε κάθε πολιτικό σταυροδρόμι, σταθμίζουν το καλό που θα προκύψει για τη χώρα και το καλό που θα προκύψει για το κόμμα.
Όταν αυτές οι δυο προοπτικές κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, τα πράγματα είναι εύκολα και η επιλογή προφανής.
Όταν όμως το καλό της χώρας σημαίνει ζημιά στο κόμμα, τα πράγματα μπερδεύονται. Ενεργοποιείται το ένστικτο της επιβίωσης, το οποίο, όπως συμβαίνει σε κάθε οργανισμό που νιώθει ότι απειλείται, γιγαντώνεται και ισχυροποιείται καθώς είναι γονιδιακή έκφραση της ίδιας μας της φύσης.
Αυτό το σκηνικό σχεδόν πάντα καταλήγει σε επιλογές που έχουν στόχο να εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση κυρίως των ηγετών και το έχουμε ζήσει πάρα πολλές φορές. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε με όλους τους μεγάλους οργανισμούς που εξασφαλίζουν στους επικεφαλής ζωή χαρισάμενη. Σου λέει ο άλλος τι να το κάνω, αν είναι να βάλω την εταιρεία στο σωστό δρόμο και μείνω εγώ εκτός;
Πώς μπορεί η ελληνική κοινωνία να ξεφύγει από αυτόν τον πραγματικά φαύλο κύκλο; Με δεδομένο ότι είναι και ανεδαφικό και υποκριτικό να ζητάς από τους πολιτικούς να κάνουν αυτό που αρνείσαι να κάνεις εσύ στην καθημερινότητά σου και σε πολύ λιγότερο σημαντικά θέματα, να προτάξουν δηλαδή το κοινό συμφέρον σε σχέση με το ατομικό-κομματικό, οι επιλογές είναι περιορισμένες.
Το κλειδί σε αυτό το αδιέξοδο βρίσκεται στην παιδεία. Σε μια εκπαιδευτική διαδικασία που εκτός όλων των άλλων θα δημιουργεί σκεπτόμενους πολίτες, που θα μπορούν να ξεχωρίζουν το προσωρινό όφελος από το μακροπρόθεσμο, το εντυπωσιακό από το ουσιώδες και εντέλει την αλήθεια από το ψέμα.
Σε αυτήν τη συνθήκη οι επιλογές που πραγματικά βοηθούν τη χώρα δεν θα έχουν πολιτικό κόστος, καθώς οι ψηφοφόροι δεν θα τιμωρούν αλλά θα επιβραβεύουν όσους βάζουν το λιθαράκι τους για ένα καλύτερο αύριο.
Πόσο κοντά είμαστε σε μια τέτοια πραγματικότητα;
Μετά το βίντεο που είδα πρόσφατα στο διαδίκτυο, όπου Ελληνίδες και Έλληνες, νέα παιδιά, κλήθηκαν να βρουν πού είναι η Ελλάδα σε μία υδρόγειο και έδειχναν τη Νέα Ζηλανδία και τη Νότια Αμερική, μπορώ να πω με βεβαιότητα. Έτη φωτός…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Ιανουαρίου 2020
