ΑΠΟΨΕΙΣ

Στην Κούβα ο κόσμος μετέχει σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Δεν είναι εύκολο να μετέχεις σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Κούβα. Αυτές είναι πολυτέλειες του κόσμου που καταγγέλλουν οι θαυμαστές του Κάστρο. Του καπιταλιστικού, όπου αν σε στραβοκοιτάξει ο αστυνομικός μπορείς να παραστήσεις τον αντιστασιακό και αν σε πάρουν μισή ώρα για εξακρίβωση στοιχείων μπορείς να το πουλάς μια ζωή στα κορόιδα. Εκεί σε καταχωνιάζουν σε κάποιο στρατόπεδο, ως πράκτορα των Αμερικάνων, και εξαφανίζεσαι από προσώπου γης.

Θέλει τόλμη για να διαδηλώσεις στην Κούβα. Εκτός, βεβαίως, εάν είσαι του Κόμματος. Οπότε διαδηλώνεις εναντίον εκείνων που διαδηλώνουν, απειλώντας το δικαίωμά σου να κατοικείς στις συνοικίες του Κόμματος, να ταξιδεύεις με τα αυτοκίνητα του Κόμματος, να παραθερίζεις στα εξοχικά του Κόμματος και να αγοράζεις τρόφιμα από τα καταστήματα του Κόμματος. Δηλαδή, απειλούν τα ιερά και όσια του Σοσιαλισμού.

Ούτε προνομιακή πληροφόρηση χρειάζεται, ούτε ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει στην Κούβα. Αρκεί η στοιχειώδης γνώση του κόσμου. Η ίδια που αρκούσε για να αντιληφθούμε πώς ζούσαν οι άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ, στην Ρουμανία του Τσαουσέσκου και στην Αλβανία του Χότζα.

Hard rule της μαγειρικής: Εκατό φορές να μαγειρέψεις με την ίδια συνταγή, εκατό φορές το ίδιο φαγητό θα φτιάξεις -άντε να πέσει λίγο περισσότερο ή λιγότερο το αλάτι. Το καθεστώς της Κούβας εφαρμόσθηκε σε περισσότερες από τριάντα χώρες του κόσμου. Και σε όλες τις βαριάντες, από την ήπια γιουγκοσλαβική του Τίτο μέχρι την σκληρή βορειοκορεατική της οικογένειας Κιμ, είχε το ίδιο αποτέλεσμα: Φτώχεια καταραμένη, διώξεις των αντιφρονούντων και διαφθορά μέχρι το κόκκαλο.

Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, όταν η Ελλάδα είδε τους εξαθλιωμένους οικονομικούς μετανάστες στην αυλή της και άκουσε τις συγκλονιστικές εμπειρίες τους, η Κούβα έγινε το άλλοθι της αριστερής προπαγάνδας. Ο παρηγορητικός ισχυρισμός «δεν φταίει το σύστημα, εφαρμόσθηκε λάθος, την επόμενη φορά θα εφαρμοσθεί σωστά» έπρεπε σε κάποιο παράδειγμα να παραπέμπει. Η Κούβα βόλευε. Ήταν αρκετά μακριά ώστε να μην μπορείς να δεις πάνω από τον φράχτη, είχε να διηγηθεί μια γοητευτική ιστορία με τους 82 revolucionarios του Granma, οι επισκέπτες πήγαιναν με διάθεση Καραϊβικής -γυναίκες, χορός, πούρα- και στην ανάγκη υπήρχε η δικαιολογία της καπιταλιστικής Αμερικής που προσπαθούσε να ανατρέψει την επανάσταση.

Στην Κούβα δεν χρειαζόταν καν η βιτρίνα που είχε στηθεί στα άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα. Η θετική προδιάθεση ήταν τόσο έντονη, ώστε η πορνεία φαινόταν απελευθέρωση, η μαύρη αγορά τοπικό έθιμο και η εξαθλίωση γραφικότητα.

Ομολογουμένως, η ελληνική Αριστερά έχει να επιδείξει επιτυχίες στο μάρκετινκ που θα έκαναν και τους κορυφαίους γιάπηδες του Μανχάταν να πάθουν κρίση αυτοπεποίθησης. Έχει στήσει τόσο καλά τη μηχανή με πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, εκπαιδευτικούς -από το νηπιαγωγείο κιόλας, ώστε έκανε μια ολόκληρη χώρα να πιστέψει ότι τα Δεκεμβριανά ήταν αγώνας για τη Δημοκρατία και να θρηνεί επειδή το ΄49 ο Ζαχαριάδης δεν είχε την ευκαιρία να χαρίσει την Μακεδονία στη NOΦ.

Αλλά με την Κούβα η μηχανή δεν χρειάστηκε να δουλέψει πάνω από το ρελαντί. Ήταν αρκετό να πλασάρει ένα παραμυθάκι, ότι σ’ αυτό το νησί των ευτυχισμένων ανθρώπων, η έρευνα έχει τόσο προοδεύσει ώστε μπορεί να εφεύρει πέντε εμβόλια για τον COVID-19 και το δημόσιο σύστημα υγείας δεν έχει όμοιο στον κόσμο.

Το παραμυθάκι, βέβαια, καταρρέει γιατί παραδόξως ο λαός της Κούβας δεν συμφωνεί με τον Πολάκη και τον Αρβανίτη αλλά μην ανησυχείτε. Κάποιο άλλο θα είναι ήδη στα σκαριά. Σημασία έχει να υπάρχουν πρόθυμοι…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18.07.2021