ΑΠΟΨΕΙΣ

Παρά την περιστασιακή γκρίνια των κειμένων μου, είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο και γι’ αυτό δε με κατέβαλαν πότε όσες αντιξοότητες έβρισκα στο δρόμο μου. Δεδομένου λοιπόν ότι αυτό είναι το πρώτο μου για το 2023, θα το αξιοποιήσω για να εξιλεωθώ, αγγίζοντας ένα ζήτημα αναπτυξιακό.

Όποτε αναφερόμαστε στην τοπική ανάπτυξη, κατά κανόνα μιλάμε για τα ίδια και τα ίδια: λιμάνι, βιομηχανικές περιοχές, παραλιακό μέτωπο, τουρισμός εντός του ιστορικού κέντρου. Προφανώς και τα πεδία αυτά είναι τα σημαντικότερα όσον αφορά το παρόν και το μέλλον της πόλης, άρα το περισσότερο βάρος πέφτει σε αυτά, με διάφορες πρωτοβουλίες να βρίσκονται υπό υλοποίηση. Οδικές και σιδηροδρομικές συνδέσεις με τις λιμενικές εγκαταστάσεις έχουν δρομολογηθεί, η άτυπη βιομηχανική συγκέντρωση Καλοχωρίου οδεύει προς αναβάθμιση, οι μελετητές της Θεσσαλονικιώτικης Ριβιέρας συνεχίζουν τη δύσκολη αποστολή τους, (δυστυχώς αποκλειστικά) ιδιωτικές επενδύσεις βελτιώνουν το τουριστικό προϊόν. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν έχουν ενταχθεί σε κάποιο στρατηγικό σχέδιο με ξεκάθαρους στόχους και ορόσημα, η δε ολοκλήρωση τους αργεί. Ως τότε, οι Θεσσαλονικείς θα προσβλέπουν μόνο στο Μετρό; Δεν είναι απαραίτητο.

Κοιτώντας κανείς τον χάρτη, εύκολα διαπιστώνει πόσο οι προοπτικές της δυτικής πλευράς εξαρτώνται από δύο παράγοντες, τον Ελληνικό Στρατό και τον ΟΣΕ. Ήδη η μετατροπή του Παύλου Μελά σε πάρκο λειτουργεί ευεργετικά πάνω σε Σταυρούπολη, Νεάπολη και Πολίχνη, σκεφτείτε λοιπόν πόσο θα ωφελούνταν Μενεμένη και Εύοσμος σε περίπτωση μετακόμισης και των εκεί ευρισκόμενων στρατιωτικών αποθηκών και συνεργείων. Φυσικό περιβάλλον, καινούριες υπερτοπικές χρήσεις, φιλοξενία νέων δημοτικών υποδομών, «πράσινα» συγκροτήματα κατοικιών θα αναγεννούσαν χώρους που κακώς έχουν ξεμείνει μέσα στον αστικό ιστό. Ωστόσο, οι εγκαταλελειμμένες γραμμές των τρένων στην περιοχή μάλλον παρουσιάζουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Η ιδέα είναι γνωστή, βρίσκεται υπό εξέταση, ονομάζεται Δυτικός Προαστιακός, και ουσιαστικά αποτελεί την επαναξιοποίηση του παλιού σιδηροδρομικού δικτύου προς όφελος των δυτικών δήμων μα και του κεντρικού. Με σχετικά μικρό κόστος, μία τεράστια και πολυπληθής περιοχή με ανεπαρκείς δρόμους θα μπορούσε σύντομα να συνδεθεί με το Μουσείο Ολοκαυτώματος, το κτίριο της Περιφέρειας, το ΝΣΣ, τα ΚΤΕΛ, τον Προβλήτα 1 και το Μετρό, δίχως να περιμένει τις επεκτάσεις του τελευταίου. Η επένδυση αυτή λογικά θ’ αποδεικνυόταν ιδιαίτερα αποδοτική, καθώς σε σύντομο χρονικό διάστημα θα διευκόλυνε σημαντικά τους εργαζομένους στις επιχειρήσεις των δήμων Δέλτα και Λαγκαδά, θα ενίσχυε την οικιστική ανάπτυξη σε όλο το δυτικό τόξο, θα ήρε τη σημερινή υποβάθμιση ολόκληρων γειτονιών όπου σήμερα σκουριάζουν βαγόνια, θα γεννούσε μεγάλες υπεραξίες των ακινήτων, εν ολίγοις θα τόνωνε την αγάπη των κατοίκων της πιο παραμελημένης μεριάς για την πόλη τους.