ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, δεν κάνει να κοροϊδευόμαστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει παραδεκτό δεύτερο πόλο του κοινοβουλευτικού συστήματος. Ο κοινοβουλευτισμός προϋποθέτει δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τόση σχέση με τη δημοκρατία όση οι Τουαρέγκ με τα αδιάβροχα. Αρκεί να θέλεις να δεις.

Δεν θέλουν όλοι. Και έτσι εξηγείται γιατί άνθρωποι που έχουν καταπιεί βιβλιοθήκες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετακινηθεί στις ράγες της σοσιαλδημοκρατίας. Αρνούνται να δουν! Στην ψυχολογία αυτό λέγεται «προβολή της επιθυμίας στην πραγματικότητα». Κάποιοι το κάνουν επειδή φίλησαν το χέρι του Τσίπρα, διεκδικώντας θέση στο επερχόμενο σύστημα εξουσίας. Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι έπεσαν έξω και περιμένουν διαρκώς μια «δικαίωση». Και κάποιοι άλλοι επειδή μεγάλωσαν με τον καημό της «Κυβερνώσας Αριστεράς». Έχουν σφηνωμένη στο μυαλό τους την βεβαιότητα ότι κάπου υπάρχει μια «καλή», «δημοκρατική», «ηθική» Αριστερά. Αν δεν είναι αυτή, θα είναι η επόμενη, αν όχι η μεθεπόμενη. Σειρά στο ποντάρισμα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τοτέμ του χώρου που κάποτε είχαν συναναστραφεί τον Κύρκο και τον Παπαγιαννάκη, κάποιοι και τον Ηλιού, ξεφτιλίστηκαν στα γεράματα γράφοντας στην «Αυγή» ύμνους για τον Τσίπρα, εφάμιλλους των πρωτοσέλιδων της «Ρόντονγκ Σινμούν» για την δυναστεία των Κιμ. Και επειδή αντιλαμβάνονται ότι οι ευκαιρίες της Ιστορίας δεν είναι ανεξάντλητες, ευχαρίστως κάνουν σκόντο στις προδιαγραφές. Ας μην είναι και πολύ καλή, πολύ δημοκρατική, πολύ ηθική. Ας κυβερνά με Ραχήλ Μακρή, Καμμένο και Παπαγγελόπουλο. Ας κλείνει το μάτι στην «πάνω πλατεία». Αρκεί να δηλώνει Αριστερά και να ορκίζεται στην εικόνα του Βελουχιώτη.

Ήταν από την αρχή φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στο δημοκρατικό τόξο. Αλλά και τόσο μεγάλη η συλλογική τύφλωση, ώστε φτάσαμε στο σουρεαλιστικό φαινόμενο, να παριστάνουν τους δημοκράτες οι θαυμαστές του Τσάβες και του Κάστρο και οι από κάτω να τους παίρνουν στα σοβαρά. Η ελαττωματική αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για την δημοκρατία φάνηκε σε δεκάδες περιπτώσεις. Στην αλητεία του 2008. Στις αφίσες βουλευτών του ΠΑΣΟΚ με αναγγελία «καταζητείται» που αναρτήθηκαν στα περιφερειακά κομματικά γραφεία της «Ανανεωτικής Αριστεράς». Στον διάχυτο και κεντρικά εκπορευόμενο Αυριανισμό. Στην σιωπή για τους ξυλοδαρμούς του Λοβέρδου, του Χατζηδάκη και του Απόστολου Κακλαμάνη. Στην χρυσαυγίτικη θεωρία της «καλής βίας». Στις ειδικές σχέσεις με τους τρομοκράτες που αποκάλυψε ο Γιάννης Πανούσης. Στην καφκική ποινική δίωξη του Ανδρέα Γεωργίου ο οποίος, ακόμη και σήμερα, σύρεται στα δικαστήρια επειδή αποκατέστησε την αλήθεια του δημόσιου χρέους -γεγονός που, δυστυχώς, δεν φαίνεται να ενοχλεί ιδιαιτέρως τον ΓΑΠ. Στην προθυμία να εξαρτηθεί η χώρα από τον Πούτιν και τους αγιατολάδες ώστε να καταστεί δυνατή η έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην δημιουργία παρακράτους στην Δικαιοσύνη. Στην προσπάθεια να κλείσουν ο ΔΟΛ και το «Μέγκα», ώστε να ικανοποιηθεί ο κομματικός όχλος, και να τεθούν υπό έλεγχο τα ΜΜΕ. Στον εκβιασμό προς τον αντιπρόεδρο του ΣτΕ ενόψει της εκδόσεως της αποφάσεως για το «νόμο Παππά». Στην σκευωρία της «Νοβάρτις» όπου ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπαν ότι ο πρόεδρος του ΣτΕ πρόλαβε να δωροδοκηθεί στις σαράντα μέρες που διετέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός!

Μιλάμε για ανθρώπους αδίστακτους. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο οι επίσημες ανακοινώσεις αλλά -κυρίως- τα δημοσιεύματα των κομματικών εφημερίδων και οι αναρτήσεις στα social media, όποιος αντέχει την δυσωδία ας τα παρακολουθήσει για δέκα μέρες. Θα αντιληφθεί ότι το κορυφαίο πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε το ψάρεμα στα θολά νερά του αντιεμβολιασμού, ούτε η φαιδρότητα του αναδρομικού μηχανογραφικού για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, ούτε η υποστήριξη του πιο αναχρονιστικού συντεχνιασμού ούτε η αβάντα στα σχέδια του Ερντογάν με τους λαθρομετανάστες. Είναι οι απόψεις του για την Δημοκρατία.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 1 Αυγούστου 2021