ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν τα πήγαμε άσχημα στον εορτασμό της 25η Μαρτίου, στις εκδηλώσεις της εμβληματικής επετείου των δύο αιώνων. Ο κορονοϊός εκεί που έφευγε εξασθενημένος, αίφνης έχει εδώ και δύο μήνες μέσα από τις μεταλλάξεις του, δώσει ένα νέο ιδιαίτερα επικίνδυνο «παρών» σε όλο τον κόσμο και η Ελλάδα για πρώτη φορά βρισκόταν στο ναδίρ ταυτοχρόνως υγειονομικά, οικονομικά και ψυχολογικά.

Ιδιαίτερα οι νέοι, οι μαθητές που είδαν να ανατρέπεται εντός τους ο «ρυθμός του κόσμου», οι καινούριοι φοιτητές που δεν γνώρισαν ακόμα σχολή και αμφιθέατρο και ζουν την επαναλαμβανόμενη «μέρα της μαρμότας» στο διαδίκτυο, οι νέοι εργαζόμενοι που έζησαν στο πετσί του τη σκληράδα της αβεβαιότητας και της ανεργίας δεν αντέχουν πια τα lockdown, όσο αναγκαία κι αν είναι.

Μερικοί έσπευσαν να επισημάνουν ότι αν δεν υπήρχε ο κορονοϊός θα έβγαιναν στη φόρα όλα τα κουσούρια του νέου διχασμού. Οι υπερβολές, η αμετροέπεια και η πατριδοκαπηλία από τη μία, ο «εθνομηδενισμός» και η ισοπέδωση από την άλλη μαζί με τις «απαραίτητες» καταγγελίες για σπατάλες, για «άχρηστες» εκδηλώσεις και όλα τα σχετικά και γνωστά από το παρελθόν.

Θυμόμαστε ότι προ πανδημίας πολλοί φοβούνταν ότι το κιτς και η «φαγωμάρα» θα επικάλυπταν την επέτειο. Και θα ήταν πολύ άδικο για την ιερή μνήμη της Επανάστασης που μας χάρισε την ελεύθερη ύπαρξή μας.

Ο εορτασμός, λοιπόν είχε σοβαρότητα αλλά και μεγαλοπρέπεια, μέτρο και καλαισθησία. Και σε καμία περίπτωση δεν έδειξε να είναι κατώτερος του αναμενομένου και -πολύ περισσότερο- «λειψός» σε σχέση με τα βαθειά νοήματα της επετείου. Δεν ήταν εύκολο.

Ήταν και η έλλειψη της γνωστής «πληθωρικότητας» των πολιτικών με τα συνήθη ποικίλα μηνύματα, και του «συνωστισμού» των «παρελασάκηδων» στους επισήμους αλλά και πολύ περισσότερο η συγκίνηση στο πρόσωπο της Προέδρου όταν πέρασαν από μπροστά της τα παιδιά με τις εθνικές φορεσιές, αλλά και στα μάτια του Καρόλου, όταν κατέθεσε το στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Το σκηνικό στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης ήταν λιτό και επιβλητικής αισθητικής. Τον Εθνικό Ύμνο έψαλε η διακεκριμένη σοπράνο Αναστασία Ζαννή.

Τα λίγα αυτά λεπτά της έπαρσης της σημαίας και του Εθνικού Ύμνου στο σκηνικό του Ιερού Βράχου έφυγαν ως εικόνα και ήχος στα πέρατα του κόσμου σε όλο τον κόσμο προκαλώντας ρίγη συγκίνησης στους απανταχού Έλληνες και κερδίζοντας το ενδιαφέρον του πλανητικού χωριού.

Η επιβλητική φωνή της κ. Ζαννή, και η γαλανόλευκη που κυμάτιζε προκάλεσαν δέος.

Να προσθέσω εδώ ότι ερμηνεία του Εθνικού Ύμνου από την κ. Ζαννή, στο πρώτο άκουσμά της δημιούργησε ποίκιλλες αντιδράσεις όπως διαπίστωσα. Πολλοί την βρήκαν πράγματι λιτή, όχι όμως τόσο υποβλητική, όσο προσδοκούσαν.

Σε συνέντευξή της στην τηλεόραση, μας έκανε εντύπωση μία φράση της. Επέλεξα, είπε, «να σταθώ πίσω από το ποίημα». Ψάξαμε το βίντεο και ξανακούσουμε την κ. Ζαννή. Όντως, έψαλε δωρικά, και χωρίς ερμηνευτική αυταρέσκεια τον Εθνικό Ύμνο.

Για να μην έχουμε αυταπάτες, εδώ είμαστε και θα ξαναφαγωθούμε σε όλη τη διάρκεια του 2021 για το νόημα και το ιδεολογικό υπόβαθρο της Ελληνικής Επανάστασης, για την «αριστερή» και «δεξιά» ματιά, για τις μαθητικές παρελάσεις και τους σημαιοφόρους και για τις «αυθόρμητες» αποδοκιμασίες στο χώρο των παρελάσεων.

Στην εμβληματική όμως μέρα της επετείου των 200 χρόνων, ό γέγονε γέγονε. Σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και ο πήχης δεν μπήκε χαμηλά. Μπορέσαμε και τα καταφέραμε.

Το βράδυ της Πέμπτης είχε ματς. Και μας το έλεγαν οι φίλοι, στο τηλέφωνο, αφού πάμε να ξεχάσουμε τις ωραίες ποδοσφαιρικές παρέες μπροστά στην τηλεόραση:

«Τη μέρα της γιορτής Ελληνικής Επανάστασης η Εθνική μας δεν θα χάσει»!

Όπως δεν έχασε πριν από τέσσερα χρόνια στην έδρα του πανίσχυρου Βελγίου. Η Ισπανία τα είχε όλα στο χορτάρι του γηπέδου «Κάρμενες» στην Γρανάδα. Τέχνη, σαρωτική υπεροχή, συντριπτική κατοχή της μπάλας αλλά στο τέλος αυτή ήταν που έφυγε κατηφής για τα αποδυτήρια. Οι διεθνείς μας έκαναν την απόλυτη υπέρβαση, με λίγη δόση τύχης βέβαια.

Η επέτειος φέτος θα μας ξεναγήσει σε μύθους των Ελλήνων που είτε αντέχουν την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, είτε καταρρέουν. Παρέχει μια θαυμάσια ευκαιρία για να αγαπήσουν οι νέοι την Ιστορία. Όχι μόνο διότι διδάσκει και διασώζει πολύτιμες μνήμες αλλά και γιατί παρέχει τη δυνατότητα στο μύστη της να ζήσει πολλές «ζωές», να δει τον βίο από απόσταση.

Και εδώ στη Θεσσαλονίκη γίνονται πολύ σημαντικές εκδώσεις αλλά και σημαντική ιστορική έρευνα από πανεπιστήμια, πολιτιστικούς οργανισμούς, αυτοδιοίκηση κ.ά. για τους δύο αιώνες (1821-2021).

Και φυσικά έχει δίκιο ο Νικηφόρος Χούμνος (1250-1327 μ.Χ.), γράφοντας πως όσο υπάρχει Θεσσαλονίκη κανείς δεν θα μείνει «άπολις» όπως μας το θυμίζει ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης με την έννοια της φιλοξενίας, της ανοχής, της συγκατάβασης και της ωραίας, δημιουργικής συνύπαρξης.