ΑΠΟΨΕΙΣ

Στα σοβαρά τώρα πιστεύετε ότι υπάρχουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που θα μετανοήσουν επειδή αποκαλύπτονται η συνωμοσία της Νοβάρτις, οι προσοχές που βαρούσαν ανώτατοι αξιωματικοί της Αστυνομίας στην κυρία Καμμένου, το «μαγαζί», τα «outsourcing» και οι «ατζέντες» του Παπά ή ο εκβιασμός στον Παπασταύρου «να δώσει τη Μαρέβα» - για να μείνουμε στους τίτλους της τελευταίας εβδομάδας; Μα όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πριν ένα χρόνο, 31% και τίποτε λιγότερο, ήξεραν. 

Ήξεραν ότι ο Πολάκης κατέγραψε τηλεφωνική συνομιλία με τον Στουρνάρα. Ήξεραν ότι οι κατηγορίες με τις οποίες είχε επιχειρηθεί να συρθούν στα δικαστήρια δέκα κορυφαίοι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο γελοίες, όσο γελοία ήταν η κατηγορία ότι ο πρόεδρος του ΣτΕ, Πικραμμένος, πρόλαβε να δωροδοκηθεί στις σαράντα μέρες που διετέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Ήξεραν για τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία. Ήξεραν για τη μανία να καταδικαστεί ο Γεωργίου επειδή, ως πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, αποκάλυψε την αλήθεια για το χρέος. 

Ήξεραν τι «παίχτηκε» με τις υποκλοπές των συνομιλιών των στελεχών του ΔΝΤ και τη διαρροή στα wiki leaks. Ήξεραν για τον «Μανόλο», για τις off shore και τη Βενεζουέλα, για τον εκβιασμό στον Παπακωνσταντίνου να ενοχοποιήσει τον Βενιζέλο. Ήξεραν για τα βοσκοτόπια, τον Καλογρίτσα και για το κόλπο με την Τράπεζα Αττικής. Γενικώς ήξεραν όλα όσα χρειάζεται για να καταλάβουν ότι το καθεστώς της «πρώτη φορά Αριστεράς» ήταν ασύμβατο προς τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές αξίες. Δεν τους πείραξε. Το 4% είναι λενινιστές και αυτό ακριβώς ονειρεύονται: Όλες οι εξουσίες στο Κόμμα. Οι υπόλοιποι είναι πρώην χειροκροτητές του Άκη. Δεν τους ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέρειες. Και όπως είπε η φοβερή Αυλωνίτου για τον κομμουνισμό, «αν ήσουν με το καθεστώς, δεν σε πείραζε κανένας».

Ούτε η συνεργασία με τον Καμμένο και την λούμπεν Δεξιά τους πείραξε. Τεσσεράμισι χρόνια, δεν βρέθηκε ένας από τους «διανοούμενους» της Αριστεράς, από τις μεγαλύτερες απάτες της Μεταπολίτευσης, να εκφράσει αντίρρηση. Έτσι, για τα μάτια του κόσμου. Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ δεν ήταν «αναγκαίο κακό», γι’ αυτό δεν τηρήθηκαν ούτε τα προσχήματα των διαβουλεύσεων. Τα δύο κόμματα είχαν ομογενοποιηθεί από καιρό. Στη κορυφή και στη βάση τους. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική απόδειξη από την περίπτωση της Ραχήλ Μακρή. 

Η Ραχήλ Μακρή που είχε εκλεγεί το ΄12 με τους ΑΝΕΛ, γνωστών απόψεων και προσωπικότητος, κατέβηκε τον Ιανουάριο του ΄15 με τον ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε πρώτη στην Κοζάνη. Κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν καμία διαφωνία με ό,τι αυτή εξέφραζε αισθητικά και πολιτικά. Και την προτίμησαν από τους παραδοσιακούς Συριζαίους του νομού τους. Δείτε ποιοι εξελέγησαν και ποιοι δεν εξελέγησαν ευρωβουλευτές και βουλευτές για να μην σας μείνει καμία επιφύλαξη. Όχι ο Πλουμπίδης αλλά η Κουντουρά. Όχι ο γραμματέας της ΚΟ, Ρήγας, αλλά ο Παπαχριστόπουλος.

Για να μην έχουμε, λοιπόν, αυταπάτες. Το παιχνίδι δεν παίζεται στη δημοκρατία, στη διαφάνεια, στις ατομικές ελευθερίες, στην ανεξαρτησία του Τύπου, στην ιδεολογία ή στην ηθική. Το παιχνίδι παίζεται στα επιδόματα, στις παροχές, στις συντάξεις, στις προσλήψεις, στα προνόμια των συντεχνιών, στο «μην ενοχλείτε το Δημόσιο». Εάν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησαν κάπως – παραμένοντας εξωφρενικά υψηλά για ό,τι το κόμμα αντιπροσωπεύει- αυτό οφείλεται μεν στην επιτυχία της κυβέρνησης ως προς την διαχείριση της υγειονομικής κρίσης αλλά σε αδιάσπαστο συνδυασμό με την εντύπωση ότι ο Μητσοτάκης δεν απειλεί την διαιώνιση του αναχρονισμού. Εάν το δεύτερο σταματήσει, το πρώτο θα ξεχαστεί αυτοστιγμεί.

Ενδεχομένως, το σχέδιό του Μητσοτάκη είναι να νικήσει τον Τσίπρα στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτή θα είναι τόσο πύρρειος νίκη, ώστε δεν θα είναι καν νίκη.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουνίου 2020