ΑΠΟΨΕΙΣ

Ένας φίλος με προέτρεψε κάποτε να βγάλω βιβλίο με τις συνεντεύξεις που έχω κάνει έως τώρα από καλλιτέχνες και είναι ουκ ολίγες.

Η απάντησή μου ήρθε αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη: υπάρχει άραγε κανείς που να μην έχει βγάλει βιβλίο στην Ελλάδα; Και ποιον ενδιαφέρουν οι δικές μου συνεντεύξεις συγκεντρωμένες, πέρα από τους αναγνώστες οι οποίοι τις διάβασαν και μάλιστα στην ώρα τους όταν δημοσιεύτηκαν;

Δεν ξέρω γιατί όλους τους έχει πιάσει μία «μούρλα» (καλή κακή δεν θα το κρίνω εγώ) να γίνουν συγγραφείς.

Το ότι ασχολείσαι με τη γραφή (καλή ώρα όπως εγώ) ή όπως ένας φιλόλογος, για παράδειγμα, δεν σε κάνει αυτόματα και συγγραφέα, ούτε σημαίνει ότι μπορείς να γράψεις μυθοπλασία, ούτε ότι απαραίτητα έχεις τη λογοτεχνική επάρκεια που απαιτείται για να γράψεις ένα βιβλίο.

Δεν είναι κακό κάποιος να γράφει βέβαια, ακόμη και αν δεν διαθέτει όλα τα παραπάνω. Είναι προτιμότερο να διαχειρίζεσαι τον χρόνο σου δημιουργικά γράφοντας, παρά να σε τρώει ολημερίς το καφενείο και η απραξία. Εννοείται.

Αρκεί να ξέρει κανείς πως υπάρχει το «ερασιτεχνικό» γράψιμο, υπάρχει και το άλλο, αυτό που έχει βαθιές αφετηρίες και εκκίνηση. Έχει σκάψιμο πολύ μέσα σου και έξω σου. Έχει και σκληρή μελέτη και άσκηση και λευκά έγγραφα word καμιά φορά που δεν ξέρεις τι να τα κάνεις και πολύ γράφε-σβήνε μέχρι να πήξει ο εγκέφαλος.

Δεν μπορώ να φανταστώ έναν καταξιωμένο συγγραφέα για παράδειγμα που δεν θα έχει μελετήσει ενδελεχώς τα λογοτεχνικά ρεύματα όλων των εποχών, δεν θα έχει διαβάσει τους μεγάλους κλασικούς συγγραφείς, δεν θα γνωρίζει τους σύγχρονους ομότεχνούς του, δεν θα ενημερώνεται για ό,τι νέο προκύπτει στον χώρο.

Απαραίτητα δε θεωρώ πια και τα μαθήματα δημιουργικής γραφής. Πάει η εποχή που οι συγγραφείς έγραφαν βασισμένοι μόνο στο ταλέντο τους. Σήμερα το ταλέντο χρειάζεται και γνώση και εξάσκηση για να βλαστήσει, να δώσει νέα κλαράκια, διαφορετικά από τα προηγούμενα, πιο φρέσκα κλαράκια.

Δεν έχει κανένα νόημα η επανάληψη, η αντιγραφή, τα παλιά μοτίβα. Αυτό που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον θα είναι το καινούριο, το διαφορετικό, το εξελιγμένο.

Δεν θυμάμαι ποιος σπουδαίος διεθνώς συγγραφέας είπε: «Αν δεν γίνει αφόρητο μέσα σου, τότε μην γράφεις».

Πρέπει να είναι πολύ μεγάλη η εσωτερική ανάγκη, να μην σε αφήνει σε ησυχία, να έχει σφηνωθεί στο μυαλό σου σαν εμμονή, να μην σου επιτρέπει καν να κοιμηθείς για να αρχίσεις να γράφεις.

Αν συμβεί έτσι, τότε να ξέρεις πως αρχίζει ένα ταξίδι που θα πρέπει να έχει μέσα του πρώτα από όλα εξάσκηση και μελέτη και μετά γράψιμο, πολύ γράψιμο (ένας γνωστός συγγραφέας μου είπε κάποτε ότι βρέξει χιονίσει χρωστάει στον εαυτό του τουλάχιστον 500 λέξεις κάθε μέρα) και ύστερα έκδοση, που είναι και το τελευταίο στάδιο.

Άρα δεν μπορεί ο καθένας να γίνει συγγραφέας, ούτε να γράφει σωρηδόν βιβλία και να περιμένει να αναγνωριστεί χωρίς προσόντα. Γιατί όσο εξελίσσεται μία εποχή, τόσο περισσότερες απαιτήσεις έχει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 05.02.2023