ΑΠΟΨΕΙΣ

Η πόλη είναι κάτι περισσότερο από τους ανθρώπους που την κατοικούν, από τα κτίρια και τις υποδομές της, από το πλέγμα των διοικητικών υπηρεσιών, από τον παραγωγικό ιστό και τους θεσμούς που την κάνουν να λειτουργεί. Είναι η θέση που έχει στο μυαλό και την καρδιά των πολιτών της, η φύση της, η ιστορία της, επίσημη και ανεπίσημη, επιλεγμένη και ανείπωτη. Η πόλη είναι όσα βλέπουμε, αλλά και όσα δεν βλέπουμε, όμως υπάρχουν, η αόρατη όψη της, το DNA της.

Γράφει ο Ίταλο Καλβίνο κάπου στις αριστουργηματικές «Αόρατες πόλεις» του: «Αν τη δει κανείς στέκοντας στο κέντρο της, είναι μια άλλη πόλη, αν την πλησιάσεις, αλλάζει. Άλλη είναι η πόλη για όποιον περνά χωρίς να μπει μέσα και άλλη για όποιον εγκλωβίζεται σε αυτήν και δεν μπορεί να ξεφύγει, άλλη είναι η πόλη στην οποία φτάνει κανείς για πρώτη φορά, άλλη είναι εκείνη που αφήνει πίσω του, για να μην ξαναγυρίσει ποτέ».

Η περιγραφή ταιριάζει απολύτως στη Θεσσαλονίκη, λιγότερο -ίσως καθόλου- στην Αθήνα. Στην αληθινή ζωή όμως η πόλη εκτός από ατμόσφαιρα, από allure, είναι και οικονομικός οργανισμός, είναι οικονομική δύναμη.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η Θεσσαλονίκη αναρωτιόταν προς τα πού να πάει, πού να στραφεί -να κοιτάξει προς τα βόρεια ή προς το νότο; Να διεκδικήσει τη θέση που της αξίζει στο ελλαδικό σώμα ή να γίνει η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των Βαλκανίων και ρωμαλέα έξοδος της Μεσευρώπης στη Μεσόγειο;

Αν επιλέξει την ενδοχώρα, συμφωνώ με τον υπουργό Οικονομικών, θα χάνει. Αν επιλέξει το βορρά της θα «μεγαλώνει». Η Θεσσαλονίκη έχει τεράστια γεωοικονομική δύναμη, χρειάζεται και πολιτική. Χρειάζεται εκπροσώπους που τη θεωρούν γίγαντα εν υπνώσει, που δεν την κολακεύουν προεκλογικά και την ξεχνούν μετεκλογικά προς δόξαν της Αθήνας, δεν τη χρησιμοποιούν για να προσπορίσουν προσωπικά οφέλη, χρειάζεται εκπροσώπους στη Βουλή και την τοπική αυτοδιοίκηση, που τη γνωρίζουν και μπορούν να την κάνουν να πιστέψει στις ικανότητές της.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ"