ΑΠΟΨΕΙΣ

Πώς γίνεται η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων να έχει ως στόχο την «υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου», δεν ερμηνεύεται με τους κανόνες της λογικής. Είναι, όμως, γραμμένο, πρώτο πρώτο, στο εγχειρίδιο του κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή. Για ό,τι δεν αρέσει στον κλάδο, κάνε απεργία και πορεία. Και αν σε ρωτήσουν γιατί, ξεφούρνισε μια θεωρία συνωμοσίας. Κατά προτίμηση, με «ιδιωτικά συμφέροντα».

Αυτό που πάει να γίνει στα σχολεία δεν είναι αξιολόγηση σχολικών μονάδων. Στην πρώτη φάση είναι group therapy. Στις επόμενες, «η μπάλα στην κερκίδα». Οι διδάσκοντες μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι, συζητούν, προτείνουν, βάζουν στόχους, σχεδιάζουν δράσεις, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, και στο τέλος του σχολικού έτους συντάσσουν μια έκθεση. Δεν μοιάζει με αξιολόγηση, έστω και αυτοαξιολόγηση, γιατί αξιολόγηση σημαίνει κάπως μετράω και κάπως βαθμολογώ αλλά εδώ ούτε μέτρο υπάρχει ούτε βαθμολογία. Μετά συντάσσει μία έκθεση ο συντονιστής εκπαιδευτικού έργου που εποπτεύει το σχολείο, μετά άλλη μία το Περιφερειακό Κέντρο Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, μετά άλλη μία η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, γενικώς θα συνταχθούν πολλές εκθέσεις, θα τις διαβάσει και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και στο τέλος θα έχει γίνει μια τρύπα στο νερό.

Και όμως, γι’ αυτή, λοιπόν, την zero calories υπόθεση, η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ έχουν βγει στο αντάρτικο. Στα σχολεία οι σύλλογοι διδασκόντων ψηφίζουν εάν θα εφαρμόσουν το νόμο. Μετέχουν και φιλόλογοι που το πρωί διδάσκουν για τον σεβασμό του Σωκράτη προς τους νόμους της πόλης και το μεσημέρι αγορεύουν ότι οι νόμοι καταργούνται στο πεζοδρόμιο. Αν αντέχει κανείς να διαβάσει τις ανακοινώσεις των συνδικαλιστών (πράγμα συνήθως βασανιστικό), θα νομίσει ότι έρχεται η καταστροφή του κόσμου. Θίγεται ο πυρήνας της αυτονομίας του σχολείου, ετεροκαθορίζονται οι στόχοι, μπαίνουν ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση, απειλείται η παιδεία ως δημόσιο αγαθό, προσεχώς υποχρηματοδότηση, υποβάθμιση σχολικών μονάδων. Εδώ μπαίνει λίγο dressing από το 16§2 του Συντάγματος και φτάνουμε στην ουσία της υπόθεσης που είναι «Όχι στην αξιολόγηση». Επειδή, όμως, η απεργία έχει κόστος, εφευρέθηκε η «απεργία - αποχή». Που σημαίνει, δεν κάνω απεργία αλλά απέχω από την αξιολόγηση και αν θέλετε να μου κόψετε το μισθό, κόψτε το ποσοστό που αναλογεί στην αποχή. Δηλαδή τρέχα - γύρευε. Σα να λέει, ας πούμε, ένας υπάλληλος ληξιαρχείου: Απεργία δεν κάνω αλλά θα καταχωρώ μόνο γεννήσεις και γάμους, όχι βαφτίσεις. Συνδικαλιστικές κουτοπονηριές! Θα πείτε: Και τι έχει να χάσει ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο; Βρίσκεται υπό το μηδέν. Σωστά αλλά παίρνει στο λαιμό του και τον συνδικαλισμό του ιδιωτικού τομέα που παραμένει πολύ σοβαρή και δύσκολη υπόθεση. Γιατί ο κόσμος δεν ξεχωρίζει. Ακούει «συνδικαλιστής» και φτύνει στον κόρφο του.

Προσέξτε: Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ δεν λένε «αφήστε το γι’ αργότερα, φέτος ήταν μια δύσκολη χρονιά». Ούτε λένε «δεν θέλουμε αυτή τη μορφή αξιολόγησης, θέλουμε μιαν άλλη». Να βάλουμε κάτω την Αυστραλία, τη Γερμανία, το Καζακστάν, κάποια χώρα τέλος πάντων, και να αντιγράψουμε το σύστημά της. Αυτό που λένε στον φορολογούμενο είναι «πλήρωνε και μη μιλάς». Όποιος θέλει θα δουλεύει, όποιος θέλει θα κοροϊδεύει τον κόσμο αλλά ο μισθός θα πέφτει. Προπληρωμένος! Και μην ψάχνετε τι λένε οι παρατάξεις. Όλες το ίδιο είναι. Και χειρότερη απ’ όλες η ΔΑΚΕ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Μαρτίου 2021