ΑΠΟΨΕΙΣ

Το 47,7% των πολιτών θεωρεί τον συνδικαλισμό «κάτι κακό». «Κάτι καλό» τον θεωρεί μόλις το 39,4%, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου για την Έρευνα και την Κοινωνική Αλλαγή που διευθύνει ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και που δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως «πράκτορας της μαύρης αντίδρασης». Δεν είναι έκπληξη! Όσοι διατηρούν επαφή με τα ρεύματα της κοινωνίας έχουν εμπειρικά αντιληφθεί ότι ο συνδικαλισμός είναι από τους θεσμούς που κατ’ εξοχήν κατέρρευσαν στα μάτια του κόσμου όταν πέρασε η αντιμνημονιακή παραφροσύνη και τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τις αληθινές διαστάσεις τους. Μας ενδιαφέρει το κύρος του συνδικαλισμού; Πρέπει να μας ενδιαφέρει! Η απαξίωση του πλήττει τους εργασιακά αδύναμους. Και υπηρετεί εκείνους που πολύ θα ήθελαν συνθήκες ζούγκλας στην αγορά εργασίας.

Όταν την άποψη της κοινωνίας για τον συνδικαλισμό διαμορφώνουν η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ και άλλα ακρωνύμια βολεμένων, μοιραία θα φθάναμε στο σημείο ο κόσμος να ακούει «συνδικαλιστής» και να τινάζει τον γιακά του. Αλλά όπως συνέβη με δεκάδες άλλες στρεβλώσεις της δημόσιας ζωής, όποιος τολμούσε να το πει, στιγματιζόταν ως «νεοφιλελεύθερος». Δεν ήταν απαραιτήτως νεοφιλελεύθερο, ούτε καν φιλελεύθερο. Συνήθως ήταν η απλή λογική. Αλλά για μια σειρά από λόγους που ανάγονται στην σφαίρα των ειδικών επιστημόνων, η μεταπολιτευτική Ελλάδα εξόρισε την κοινή λογική από τον δημόσιο λόγο. Ο απατεώνας είχε δικαίωμα να μιλά. Ο «νεοφιλελεύθερος» όχι!

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, διαμορφώθηκαν τρεις κατηγορίες συνδικαλισμού. Ο συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ, ο συνδικαλισμός του στενού Δημοσίου και ο συνδικαλισμός του ιδιωτικού τομέα. Ο πρώτος κλέβει από εκκλησία. Εκμεταλλεύθηκε την ευελιξία των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων που υπογράφει κάποιος πρόεδρος / διοικητής / όπως αλλιώς λέγεται αλλά πληρώνουν οι φορολογούμενοι ή οι καταναλωτές. Απαιτούσαν στην «Ολυμπιακή» αυξήσεις 20% και δωρεάν εισιτήρια για την Αυστραλία, έπαιρναν 18% και τα δωρεάν εισιτήρια και όλοι έμεναν ικανοποιημένοι. Στον συνδικαλισμό του στενού Δημοσίου οι μισθολογικές παροχές δεν ήταν εξίσου εύκολες. Οι εργαζόμενοι είναι πολλοί, ο λογαριασμός βγαίνει μεγάλος και κάπως έτσι φθάσαμε ο κλητήρας της ΔΕΗ να έχει υψηλότερο μισθό από τον γιατρό του ΕΣΥ. Εκεί οι παροχές ήταν «εις είδος». Προσλήψεις ώστε η δουλειά να μοιράζεται, άδειες αιμοδοσίας και άδειες από τη σημαία, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και παραίτηση από μεταρρυθμίσεις. Όσο για τον συνδικαλισμό του ιδιωτικού τομέα, αυτός είναι το αποπαίδι. Εκεί δεν υπάρχουν περιθώρια για μπερεκέτια με ξένα λεφτά. Όποιος υπογράφει τις συλλογικές συμβάσεις είναι και εκείνος που πληρώνει Αφήστε που γενικώς πέφτουν και οι σφαίρες σαν το χαλάζι…

Χρειάστηκε να έρθει η περίοδος των Μνημονίων για να αντιληφθεί ένα υπολογίσιμο μέρος της κοινωνίας ότι οι «ακαταπόνητοι κοινωνικοί αγώνες» ήταν στην πραγματικότητα μια αδιάντροπη μάχη για μισθούς 5.000 ευρώ στον διαλυμένο ΟΣΕ και συντάξεις με είκοσι χρόνια δουλειάς σε μητέρες ανηλίκων. Οι υπόλοιποι, που πίστεψαν στους παπατζήδες χρειάστηκε να δουν τις υπογραφές των «φίλων του λαού» στο Τρίτο Μνημόνιο για να διαπιστώσουν ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Κάποιοι από αυτούς αναθεώρησαν την άποψή τους για τον συνδικαλισμό. Κρίμα, γιατί η άρνηση πρέπει να αφορά μόνο στον συνδικαλισμό ελληνικού τύπου. Όχι στον συνδικαλισμό, ως θεσμό. Που είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται στους Μπαλασόπουλους και τους Φωτόπουλους.

Εν πάση περιπτώσει, είναι κι αυτή μια αρχή. Για να αντιληφθούμε ότι χρήσιμος συνδικαλιστής δεν είναι εκείνος που πουλάει μαγκιά, υπερασπιζόμενος αντικοινωνικές διεκδικήσεις, αλλά εκείνος που μεριμνά ώστε ο κλάδος του να έχει κύρος και αξιοπρέπεια στα μάτια της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, ακριβώς ό,τι δεν κάνει ο συνδικαλισμός των δασκάλων και των καθηγητών. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο κόσμος τον έχει πάρει στην πλάκα…