ΑΠΟΨΕΙΣ

Είπαμε ότι στην πολιτική λένε και καμιά ανοησία για να περνάει η ώρα. Tο κακό είναι ότι εδώ και δώδεκα χρόνια, οι ανοησίες διεκδικούν να υποκαταστήσουν την πολιτική. Η χρησιμότητα της ανοησίας ως υποκατάστατου της πολιτικής αναδείχθηκε κατά την περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα», όταν έστειλε στη Βουλή κόμματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες είχαν θέση στο «Δελφινάριο» και έκανε υπουργούς ανθρώπους που ανήκουν στη σφαίρα τη γελοιογραφίας. Και έτσι, ο πειρασμός να κάνεις πολιτική με όρους ανοησίας μεγάλωσε. Ιδίως όταν δεν μπορείς να κάνεις πολιτική με όρους πολιτικής.

Κοινό πάντα υπάρχει. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την χώρα όπου επιχειρηματίες, δηλαδή άνθρωποι που δημιούργησαν επιχειρήσεις από το μηδέν, έστελναν εξώδικες δηλώσεις στις ΔΟΥ και έλεγαν στους διευθυντές να εισπράξουν τα χρέη από τα 600 δισεκατομμύρια του Σώρρα. Και δύο στους τρεις πολίτες νόμισαν ότι εάν απαντούσαν «όχι» στα ερωτήματα «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» και «Preliminary Debt sustainability analysis» οι δανειστές θα παρακαλούσαν να μας δανείζουν.

Αλλά ό,τι και αν λένε οι ψευδαισθήσεις, στο τέλος, τα γεγονότα αποδεικνύονται ξεροκέφαλα. Η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει επειδή 20.000 νεαροί μαζεύτηκαν σε συναυλία κάποιου ράπερ και πολλοί ή λίγοι φώναξαν το χυδαίο σύνθημα για τον πρωθυπουργό που προμοτάρει με ενθουσιασμό ο ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά την διαπίστωση του Ευάγγελου Βενιζέλου για τον εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής. Τι μπορεί να γίνει σε δύο, πέντε, δέκα μήνες είναι άλλη ιστορία. Αλλά σήμερα δεν υπάρχει δημοσκόπηση που να δείχνει την διαφορά Νέας Δημοκρατίας - ΣΥΡΙΖΑ μικρότερη από 8% και τα συνθήματα σε συναυλία ραπ δεν αναγνωρίζονται ως κριτήριο για την εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου. Με άλλα λόγια, τζάμπα οι πανηγυρισμοί.

Εάν, πάντως, υποθέσουμε ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα παιδιά -πράγμα ιδιαιτέρως αμφίβολο- οι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και γενικώς δημοσιολογούντες που μας προέτρεψαν για άλλη μία φορά «να τα ακούσουμε με προσοχή», είναι βέβαιο ότι τους προσφέρουν κακές υπηρεσίες. Τα «παιδιά», ως συνήθως, διαμαρτύρονται για λάθος λόγους. Η γενιά που βρίζει τον πρωθυπουργό ακούγοντας τραγούδια (ο Θεός να τα κάνει) για την «αφραγκία» της, είναι μία άτυχη και κακοδρομισμένη γενιά η οποία πληρώνει τον τυχοδιωκτισμό εκείνων που την κανακεύουν. Αντίθετα με τους γονείς και τους παππούδες τους, αυτά τα παιδιά πέρασαν από ένα σχολείο - θερμοκήπιο όπου κανένας δεν τους έμαθε τι σημαίνει αξιολόγηση. Στο δημοτικό έχει καταργηθεί η βαθμολογία «για να μην προκληθούν ψυχολογικά τραύματα», στο γυμνάσιο και στο λύκειο οι βαθμοί μπαίνουν χύμα και κανείς δεν μένει στάσιμος ακόμη και αν πάει στον λυκειάρχη και τον παρακαλέσει γονατιστός να τον αφήσουν στην ίδια τάξη. Στο πανεπιστήμιο περνούν όλοι, αφού πρώτα το πολιτικό σύστημα φρόντισε να γεμίσει την χώρα με άχρηστα εκπαιδευτικά ιδρύματα για να πουλήσει εκδούλευση στις «τοπικές κοινωνίες» και έπειτα «ανωτατοποίησε» και τα ΤΕΙ. Κάποτε που το πανεπιστήμιο είχε την αξία του, η αξιολόγηση στη μέση εκπαίδευση έδειχνε στον αδύναμο μαθητή τον δρόμο προς την τεχνική εκπαίδευση. Σήμερα που μπορείς να περάσεις με έξι στο Μαθηματικό Σάμου, δεν περνάει από το μυαλό σου να γίνεις ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός. Περνάς, λοιπόν, «κάπου», ξοδεύεις τρία - τέσσερα χρόνια πίνοντας φρέντο εσπρέσο, και μετά καταλαβαίνεις ή ότι δεν κάνεις γι’ αυτό ή ότι θα πάρεις ένα «χαρτί» χωρίς αξία. Αλλά είναι αργά για να επιστρέψεις στην αφετηρία. Δηλώνεις «αδιόριστος εκπαιδευτικός» ή «άνεργος πτυχιούχος», νιώθεις μετέωρος, πέφτεις στα νύχια των πολιτικών απατεώνων. Θυμώνεις όχι επειδή σε παρέσυραν στον λάθος δρόμο αλλά επειδή δεν σου εξασφαλίζουν διορισμό ή ισόβιο επίδομα. Αλλά και όσα λίγα παιδιά επιλέγουν την τεχνική εκπαίδευση, καταλήγουν στα ΕΠΑΛ που το ίδιο πολιτικό σύστημα και ο συνδικαλισμός ΟΛΜΕ / ΕΛΜΕ κατάντησαν σχολεία χιλιοστής κατηγορίας. Στο τέλος δεν μαθαίνουν τίποτε.

Το γεγονός ότι αυτό το σκηνικό της παρακμής στήθηκε με πολύ «προοδευτικά» και «κοινωνικά ευαίσθητα» λόγια είναι η γελοιότητα μέσα στο δράμα…