ΑΠΟΨΕΙΣ

O Κουφοντίνας ήρθε στα κυβικά του αλλά αυτό δεν συνιστά εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Από την πρώτη αρχή της 17Ν, όποιος ήθελε να καταλάβει, καταλάβαινε. Πολύ πριν από το δημοψήφισμα του 2015, η τρομοκρατία είχε διαμορφώσει τα σύνορα που ορίζουν τους δύο κόσμους της ελληνικής κοινωνίας και την σχέση τους με την Δημοκρατία. Των τελευταίων αφελών τα μάτια άνοιξαν όταν είδαν ποιες καρικατούρες κρύβονταν πίσω από τις παραληρηματικές προκηρύξεις τις οποίες ο αστικός «προοδευτικός» τύπος ανέλυε λέξη προς λέξη, μήπως και του ξεφύγει καμιά κρυμμένη αλήθεια. Όσοι δεν πείσθηκαν τότε, δεν θα πεισθούν ποτέ. Κάποιοι για λόγους που ανάγονται στην αρμοδιότητα ψυχαναλυτών: Ιδίως οι μονίμως επαναστατημένοι μεσήλικες που πορεύονταν πίσω από το πανό «γεννήθηκα 17Ν», επειδή νομίζουν ότι εξορκίζουν τα γηρατειά αρνούμενοι να ενηλικιωθούν. Και κάποιοι άλλοι, επειδή οι «μύθοι» αποτελούν προϋπόθεση για να υπάρχουν πολιτικά. Γι’ αυτό, το εργοστάσιο που παράγει χάρτινους ήρωες θα συνεχίσει να δουλεύει χωρίς διακοπή.

Άλλωστε, ο «χώρος» διαθέτει μοναδική τεχνογνωσία. Μπορεί να παίρνει το τίποτε από το πουθενά και να του βάζει φωτοστέφανο. Μπορεί να πιάνει τις θλιβερές σελίδες της ιστορίας του και να τις εμφανίζει ως έπος. Τρεις γενιές μετά τον Εμφύλιο έμαθαν να υμνούν «Σαμαρινιώτη, Καραγιώργη και Σαράφη, τις μάνες του λαϊκού Στρατού» και να ελεεινολογούν εκείνους που πολέμησαν για να μη γίνει η Ελλάδα Αλβανία του Χότζα. Κάθε δήμος που πέρασε μία τετραετία από δήμαρχο της Αριστεράς, αισθάνθηκε υποχρεωμένος να δώσει σε μία κεντρική οδό το όνομα ενός αξιωματικού του Δημοκρατικού Στρατού. Οδός Θρασύβουλου Τσακαλώτου δεν υπάρχει ούτε καν στην Πρέβεζα. Ο δημοκρατικός στρατηγός Τσακαλώτος πολέμησε σε όλους τους πολέμους από το 1914 έως το 1949, υπερασπίσθηκε με την Γ’ Ορεινή Ταξιαρχία ό,τι είχε μείνει ελεύθερο στην Αθήνα των Δεκεμβριανών, αρνήθηκε οποιαδήποτε περιουσιακή παροχή από το κράτος και πέθανε σε ένα συνηθισμένο διαμέρισμα της Αθήνας. Ας δοκιμάσει σήμερα ένας δήμαρχος να ονομάσει ένα αδιέξοδο δρομάκι στο όνομα του Τσακαλώτου και θα δείτε τι έχει να ακούσει.

Ο «χώρος» μπορεί εξίσου να σφετερίζεται τους αγώνες των ιδεολογικών αντιπάλων του. Οι πιο εμβληματικές μορφές του Αντιδικτατορικού Αγώνα, ο Παναγούλης, ο Μουστακλής, ο Μανδηλαράς, ο Καράγιωργας, ο Βαλυράκης, προέρχονταν από την Ένωση Κέντρου. Ο Σημίτης τοποθετούσε εκρηκτικούς μηχανισμούς, διέφυγε στο εξωτερικό με πλαστό διαβατήριο και επέστρεψε στην Ελλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας. Βρέθηκε να απολογείται στους λουφαδόρους που έκαναν «αντίσταση» στις ταβέρνες, λέγοντας ανέκδοτα για τον Παττακό. Γελοία ανθρωπάκια εξαργύρωσαν ένα βράδυ που πέρασαν στην Ασφάλεια -αν το πέρασαν κιόλας- κάνοντας καριέρα στην κεντρική πολιτική ως «αντιστασιακοί». Ρωτήστε σήμερα δέκα ανθρώπους, όχι απαραίτητα της πρώτης νεότητος. Θα σας πουν ότι η Δικτατορία κατέρρευσε επειδή εξεγέρθηκε ο κόσμος της Αριστεράς.

Η Αριστερά δεν αρνήθηκε ποτέ στον Κουφοντίνα μία θέση στο οικογενειακό της άλμπουμ. Όλες οι εκφράσεις της -ριζοσπαστική, δογματική, εξωκοινοβουλευτική, όπως τέλος πάντων λέγονται- συνέβαλαν στην ηρωοποίησή του και αν ανοίξουμε μία τέτοια συζήτηση θα είναι σα να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Την δράση του Κουφοντίνα υπερασπίσθηκαν με κάθε ευκαιρία. Το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ο φερετζές. Ειδικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι σχέσεις υπήρξαν προνομιακές, για τον ιδιαίτερο λόγο ότι εδώ πρόκειται για ένα ασπόνδυλο κόμμα που μπορεί να συνταχθεί με τους πάντες εάν έτσι συμφέρει. Και με τους τρομοκράτες, και με τους μπαχαλάκηδες, και με τους χούλιγκαν, και με τους μετανάστες που στέλνει ο Ερντογάν για να αποσταθεροποιήσει τη χώρα. Γενικώς με ό,τι μπορεί να αποτελέσει «επαναστατικό υποκείμενο». Και όλα αυτά, για να ξαναγίνει υπουργός ο Παπάς!