ΑΠΟΨΕΙΣ

«Με τι χρώματα θα έβαφες το Πάσχα;», ρώτησα τη μικρή μπομπιρού στον κήπο του σχολείου που τα τελευταία τρία χρόνια απορροφά δημιουργικά αρκετή από την ενέργειά μου. «Αστεία ερώτηση», είπε κοιτώντας με κατάματα με το παιγνιώδες πονηρό βλέμμα της. «Ένα είναι το χρώμα του Πάσχα. Το Πάσχα είναι κόκκινο», μου φώναξε κοροϊδευτικά με ορθάνοιχτα μάτια και έτρεξε σαν το ελαφάκι στη μεγάλη παρέα τον συμμαθητών που την καλούσαν επίμονα: «Αμέλια, έλα στο γηπεδάκι, δεν θα το προλάβουμε το διάλλειμα».

Μάλιστα. Το Πάσχα είναι κόκκινο. Σκούρο βαθύ σαν αίμα θυσίας, ανοιχτό ζωηρό σαν χαρά. Είναι όμως και λευκό σαν το φως που άστραφτε στα ασβεστωμένα πεζουλάκια της γιαγιάς, τα οποία έβαφε ανυπερθέτως κάθε Μεγάλη Δευτέρα για να βρει η γιορτή το σπίτι περιποιημένο και τις φαρμακόγλωσσες που και καλά θα έλεγαν ότι είναι ανεπρόκοπη με ραμμένο στόμα.

Είναι όμως και βιολέ σαν τις μυρωδάτες πασχαλιές στον κήπο της που ευωδίαζαν από μισό χιλιόμετρο μακριά και που τις κόβαμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή για να τις πάμε «στον Χριστούλη», όπως μου έλεγε εκείνη. Και έλεγαν όλες στο νυχτέρι: «Καλέ Κική πάλι μοσχοβολιστές τις μεγάλωσες, σαν τούτο εδώ το λουλουδάκι» και έδειχναν εμένα και με κάτσιαζαν στα φιλιά και τις αγκαλιές.

Το Πάσχα είναι και ροζ. Σαν τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια που μου έστρωνε, κοριτσάκι γαρ, όταν πήγαινα στο σπίτι στο χωριό και κοιμόμουνα με έναν ύπνο γλυκό και βαθύ πολλές φορές με εκείνην στο πλευρό μου.

Μπορεί να είναι χρυσαφί μεταλιζέ όπως τα πρώτα παπουτσάκια μου που φόρεσα όλο καμάρι στην πρώτη μου Ανάσταση. Όταν έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα και μου έλεγε ο μπαμπάς μου ότι θα μου βάλει οδοντογλυφίδες για να μην χάσω τη μαγεία της λαμπάδας και των κόκκινων αυγών που τσουγγρίζαμε και φρόντιζε να μην μου σπάσουν ποτέ.

Μπορεί όμως το Πάσχα να είναι κάποιες φορές και γκρι, θαμπό ή άχρωμο. Όπως το φετινό. Ένα Πάσχα που κάποια παιδάκια δεν θα έχουν δίπλα τις γιαγιάδες τους, μπορεί ούτε και τις μαμάδες και τους μπαμπάδες τους, δεν θα πάρουν δωράκια, δεν θα βάψουν αυγά, δεν θα γευτούν τις λιχουδιές του, μα θα ξεριζωθούν από τα σπίτια, την πατρίδα, από την ίδια τους τη ζωή.

Με τη σκέψη στραμμένη σ’ αυτά τα παιδάκια φέτος, ας αναλογιστούμε, όπως λέει και στις παρακείμενες σελίδες η γνωστή ηθοποιός Ράνια Σχίζα, ότι «Το Πάσχα είναι αγάπη».

Κι ας τη βγάλουμε από μέσα μας ανακουφιστικά, ας την αφήσουμε να φτερουγίσει σαν τις μικρές μαυροκόκκινες πασχαλίτσες – σύμβολα αυτής της εποχής κι ας την κάνουμε οδηγό και συνοδοιπόρο μας.

Ας βάψουμε, λοιπόν, το φετινό μας Πάσχα με αγάπη. Καλή Ανάσταση και Χρόνια Πολλά!