ΑΠΟΨΕΙΣ

Εάν ο κ. Χατζηδάκης παραξενεύτηκε που βρήκε μόνο 21 από τους 35 υπαλλήλους στον ΕΦΚΑ Αγίας Παρασκευής, χρειάζεται μια καλύτερη γνωριμία με την επικράτεια του ελληνικού Δημοσίου. Αν ξαναπήγαινε την επομένη του τριημέρου πάλι δεκατέσσερις θα έλειπαν - αυτή τη φορά άλλοι δεκατέσσερις. Πολύ πριν το ποδόσφαιρο ανακαλύψει το rotation, το είχε εφεύρει η ελληνική δημοσιοϋπαλληλία. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση: Όσο λιγότερο δουλεύεις, τόσο πιο εξαντλημένος αισθάνεσαι και όσο πιο βολεμένος είσαι, τόσο πιο πολύ νομίζεις ότι αδικείσαι – στους εκπαιδευτικούς σαρώνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που στην ΒΙ.ΠΕ. Σίνδου δεν έχουν ακουστά. Για να ικανοποιηθεί η βαθιά ανθρώπινη ανάγκη της ψυχικής παρηγορίας έχουν εφευρεθεί οι απεργίες Παρασκευή, τα υπηρεσιακά σημειώματα, οι αναρρωτικές της μίας μέρας, οι άδειες αιμοδοσίας 18 μέρες το χρόνο, εν ανάγκη και οι άδειες από τη σημαία. Ο κ. Χατζηδάκης δεν παλιννόστησε εσχάτως από την Αμερική. Έχει καμιά τριανταριά χρόνια στην πολιτική και όφειλε να γνωρίζει τα ήθη και τα έθιμα που άπτονται του χαρτοφυλακίου του. Και τέλος πάντων, γνώριζε – δεν γνώριζε μικρή σημασία έχει. Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση, που βεβαιωμένα γνωρίζει, σκοπεύει να ασχοληθεί συστηματικά με το θέμα «λούφα και παραλλαγή στο Δημόσιο». Σωστά μαντέψατε. Όχι!

Δεν είναι ζήτημα επιμέρους ανθρώπινων χαρακτήρων. Είναι μια συνολική αντίληψη: Το Δημόσιο χρωστά στους υπαλλήλους του, υπάρχει γι΄ αυτούς. Αυτή η αντίληψη καταπίνει και τους ευσυνείδητους. Τους αναγκάζει ή να ενσωματωθούν ή να είναι σε διαρκή τριβή με τους υπόλοιπους. Το ελληνικό Δημόσιο προ πολλού είναι αυτονομημένο από την πολιτική εξουσία. Εκείνη λογοδοτεί σε αυτό. Επί δεκαετίες αντικείμενο της συναλλαγής υπήρξαν οι παροχές. Μισθοί, πρόωρες συντάξεις, μονιμοποιήσεις συμβασιούχων. Κάπως έτσι φθάσαμε η μισθολογική δαπάνη ανά άτομο στον στενό δημόσιο τομέα να είναι μιάμιση φορά υψηλότερη από την αντίστοιχη του ιδιωτικού και στις ΔΕΚΟ αρπακολατζήδες υπουργοί και διοικητές να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις πέραν πάσης οικονομικής λογικής – που πλήρωναν οι φορολογούμενοι. Κατά την περίοδο των Μνημονίων οι κυβερνήσεις έδωσαν σκληρές μάχες με την Τρόικα για να μην μειωθεί το Δημόσιο. Με εξαιρετική ομολογουμένως επιτυχία αφού, ενώ ο ιδιωτικός τομέας σαρωνόταν, στο Δημόσιο ούτε καν ολοκληρώθηκε η απογραφή των φορέων. Και κάπου εκεί καταρτίσθηκε ένας άδηλος συμβιβασμός. Αναγκαζόμαστε να μειώσουμε μισθούς, μπορούμε όμως να μην σας ενοχλούμε. Η αξιολόγηση και άλλες «προτεσταντικές ιδέες» της Τρόικας καταχωνιάσθηκαν. Ματαιώθηκαν ακόμη και οι έλεγχοι των επιθεωρητών δημόσιας Διοίκησης για τους συμβασιούχους που είχαν μονιμοποιηθεί με πλαστά πιστοποιητικά. Στο όνομα υποτίθεται της «κοινωνικής ευασθησίας», στην πραγματικότητα όμως εις υγείαν των κορόιδων.

Όσοι φαντάζονταν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες στο Δημόσιο από τη σημερινή κυβέρνηση, μάλλον πρέπει να περιμένουν για κάποια άλλη που, πάντως, σήμερα δεν υπάρχει ούτε ως κουκίδα στο χάρτη. Πολύ πριν από τον covid-19, είχες καταστεί σαφές ότι και αυτή η κυβέρνηση παραμένει συνεπής στη θεωρία των Δύο Κόσμων της εργασίας. Μέχρι και μια επιπλέον ημέρα άδειας χορήγησε ο κ. Θεοδωρικάκος για να κάνουν οι γυναίκες δημόσιοι υπάλληλοι τεστ Παπ, λες και δεν προλάβαιναν σε κάποια από τις υπόλοιπες τριάντα. Τα ακούνε στον ιδιωτικό τομέα και δεν ξέρουν εάν πρέπει να κλάψουν ή να γελάσουν. Με τον κορωνοϊό καταργήθηκαν και τα προσχήματα. Άδειες ειδικού σκοπού, άδειες γενικού σκοπού, άδειες ανύπαρκτου σκοπού, τηλεργασία (αυτό κι αν είναι ανέκδοτο…), υποχρεωτικά τηλεφωνικά ραντεβού, κατεβασμένα τηλέφωνα διέλυσαν ό,τι είχε απομείνει όρθιο. Αν εξαιρέσει κανείς τους τομείς αιχμής – νοσοκομεία και αστυνομία – που έφτασαν στα όριά τους, το υπόλοιπο Δημόσιο βρίσκεται σε ημιδιακοπές διαρκείας. Και οι ψήφοι είναι πολλές για να αγνοηθούν…