ΑΠΟΨΕΙΣ

Συζητάς με ανθρώπους που θεωρείς κανονικούς και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι η σκέψη τους έχει σταματήσει μισό και βάλε αιώνα πίσω. Πηγάδα του Μελιγαλά, Εμφύλιος, Δεκεμβριανά, δωσίλογοι, Βελουχιώτης, Ζαχαριάδης, καπετάνιοι του Δημοκρατικού Στρατού, το όπλο παρά πόδα, Mακρόνησος, Βάρκιζα, ΕΑΤ-ΕΣΑ, χούντα. Δεν έζησαν τίποτε απ’ όλα αυτά, ούτε καν ενδιαφέρθηκαν να διαβάσουν, γι’ αυτό με το θράσος της άγνοιας κραυγάζουν ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», κάτι που θα έκανε τον Παναγούλη, τον Λεντάκη ή τον Μουστακλή, δηλαδή τους κανονικούς αντιστασιακούς, να κοκκινίσουν από ντροπή. Κάποιοι κάτι διδάχτηκαν στα κομματικά κατηχητικά, οι υπόλοιποι ό,τι άκουσαν στο τσιπουράδικο. Τα έβαλαν στο μπλέντερ, πρόσθεσαν μερικές φράσεις που τους φάνηκαν ωραίες, για τη βία που είναι «μαμή της ιστορίας» και τα όνειρά τους που θα γίνουν ο εφιάλτης μας, διαπίστωσαν ότι είναι Αριστεροί, άρα βρίσκονται στη σωστή πλευρά, άρα οι υπόλοιποι τους χρωστάμε. Και κάπως έτσι, προέκυψαν Τσίπρες παντού. Ένας κόσμος που προσεγγίζει το σήμερα με όρους του προχθές.

Είναι ν’ απορεί κανείς πώς άνθρωποι με πολιτική εμπειρία, όχι απαραιτήτως ιδιοτελείς, πιστεύουν ότι ο Τσίπρας θα αλλάξει και όλοι μαζί θα τρέχουν ευτυχισμένοι στα ανθισμένα λιβάδια της Κεντροαριστεράς. Εδώ ο Τσίπρας δεν μπορεί να αλλάξει ύφος, θα αλλάξει πολιτικό χαρακτήρα; Είναι σαν να ζητάς από έναν λύκο να γίνει χορτοφάγος. Το ταλέντο του Τσίπρα είναι η ειρωνεία, ο διχαστικός λόγος, η επιθετικότητα και η κολακεία ταπεινών ενστίκτων. Έφερε στην πολιτική την αισθητική των καταλήψεων, καβάλησε το κύμα των «αγανακτισμένων» και υποσχέθηκε αυτό που ήθελε να ακούσει κάθε πικραμένος. Εκεί πάνω ξύπνησαν από το λήθαργο κάποια τοτέμ του «χώρου» που μέχρι τότε πουλούσαν σοβαροφάνεια, συγκινήθηκαν που στα γεράματα θα έβλεπαν το όνειρο της «κυβερνώσας Αριστεράς» να γίνεται πραγματικότητα, άφησαν κατά μέρος την υποκρισία με την οποία είχαν επιτυχώς πορευθεί, συγκάλυψαν τον πολιτικό αμοραλισμό του «μικρού» αρθρογραφώντας υμνητικά στην «Αυγή» και έγινε ό,τι έγινε. Μόνο που αυτό ήταν καπρίτσιο μιας εποχής και τελείωσε μαζί της. Χωρίς τον κόσμο του Κέντρου Κεντροαριστερά δεν υπάρχει. Και ο κόσμος του Κέντρου ερημίτης στο Σινά γίνεται, για ιεραπόστολος στην Κανταχάρ ξεκινάει, στο διαστημόπλοιο του Έλον Μασκ για τον Άρη ανεβαίνει, αλλά Τσίπρα δεν ψηφίζει.

Αν ο ΓΑΠ είναι μεγαλόψυχος και συγχωρεί τα «Ολανδρέου» και τα «Πινοσέτ», δικαίωμά του. Αν κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ έχουν τόσο καημό για την εξουσία ώστε ξεχνούν γιατί το 2010 δεν μπορούσαν να πάνε ούτε μέχρι το περίπτερο, ας πούμε ότι τους καταλαβαίνουμε. Στερητικό σύνδρομο είναι αυτό. Εφόσον δεν πειράζει εκείνους να αγκαλιαστούν με τον Ραγκούση, τη Μαριλίζα και την Βαρτζελή, δεν πειράζει ούτε εμάς. Αλλά όσο ακόμη βρίσκονται στο ΚΙΝΑΛ και μιλούν εξ ονόματός του, έχουν να διαχειριστούν και την αξιοπρέπεια ενός κόμματος που ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στο εθνικό συμφέρον σε μια περίοδο που οι άλλοι έστηναν πολιτικές καριέρες πετροβολώντας τους. Είναι αυτοεξευτελισμός να ανταλλάξει το ΚΙΝΑΛ έστω και «καλημέρα» με εκείνους που έσερναν στα δικαστήρια, με κακουργηματικές κατηγορίες, τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ επειδή είχαν συμφωνήσει να απαλλάξουν τον Καραμανλισμό από την ευθύνη της δημοσιονομικής καταστροφής. Ούτε επιτρέπεται βήμα προσέγγισης προς εκείνους που οργάνωσαν την σκευωρία της «Νοβάρτις», εκτός εάν θεωρήσουμε ότι ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, ο Κουτρουμάνης και ο Στουρνάρας -στενός συνεργάτης του Σημίτη- δεν τους ενδιαφέρουν, οπότε το πράγμα γίνεται χειρότερο. Το ΚΙΝΑΛ έχει δύο επιλογές. Ή θα αρθρώσει λόγο εκσυγχρονισμού -κάτι που έκανε στο παρελθόν- ή θα συνεχίσει την αντιπολίτευση της τζάμπα καταγγελίας. Στην πρώτη περίπτωση θα διατηρήσει την υπόσταση και την πολιτική του διακριτότητα. Στην δεύτερη, θα γίνει παράρτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως όχι «Ρόζα», «Ρενέ» ή «Ομπρέλα» αλλά πάντως κάτι τέτοιο…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Φεβρουαρίου 2021