ΑΠΟΨΕΙΣ

Η φράση «την ιστορία τη γράφουν οι νικητές» είναι μία διεθνής παραδοχή, που σημαίνει ότι αυτός που κυριαρχεί έπειτα από μία σύγκρουση, εκτός όλων των άλλων, επιβάλλει και το αφήγημά του για ό,τι προηγήθηκε.

Στη Ελλάδα βέβαια ούτε αυτό το διεθνές στάνταρ βρίσκει εφαρμογή καθώς η χώρα ως ιδεολογική δεξαμενή που εκπροσωπεί το «αντί» και με μέγεθος αντίστοιχο του γαλατικού χωριού του Αστερίξ καταφέρνει να αλλοιώσει ή να ακυρώσει αξιώματα, πάνω στα οποία στηρίζεται η οικονομία και η πολιτική, φυσικά μόνο στα όρια της επικράτειάς της.

Μπορούμε λοιπόν δικαίως να «περηφανευόμαστε» ότι είμαστε η χώρα στην οποία… κυκλώσαμε το τετράγωνο, αφού:

Καταφέραμε να εξορίσουμε και τα όποια καλά έχει ο απάνθρωπος καπιταλισμός, δημιουργώντας μια παγκόσμια πρωτοτυπία όπου το οικονομικό μοντέλο της χώρας είναι θεωρητικά η ελεύθερη αγορά, ενώ στην πραγματικότητα ανταγωνίζεται το δημόσιο, το οποίο στην ουσία είναι το λάφυρο κάθε κόμματος που κατακτά την εξουσία και τους… αρμούς της. Καταφέραμε δηλαδή να διαφθείρουμε ακόμη και τον καπιταλισμό, ο οποίος στην τελική όταν πιστεύει π.χ. ότι κάποιος εργαζόμενος θα του φέρει χρήματα τον αξιοποιεί, δυνατότητα την οποία έχει καταργήσει το «ελληνικό σύστημα».

Καταφέραμε έπειτα από μία δεκαετή κρίση που ρήμαξε τη ζωή της πλειονότητας των Ελλήνων να διατηρήσουμε σχεδόν ανέπαφες τις λογικές και τις παθογένειες που τη δημιούργησαν. Καμία τρόικα και κανένας θεσμός δεν μπόρεσε και ούτε θα μπορέσει να τοποθετήσει στο συλλογικό μας συνειδητό ή ασυνείδητο έστω κάποιες σταγόνες ορθής λογικής, απλούστατα γιατί η αλήθεια μάς ξεβολεύει. Αν έχετε αμφιβολίες για την ισχύ της συγκεκριμένης παρατήρησης, δεν έχετε παρά να δείτε τη διαδρομή των προσώπων που βρίσκονται σήμερα σε θέσεις κλειδιά ή τις πρακτικές που έχουν υιοθετήσει.

Τέλος, καταφέραμε να είναι ιδεολογικά κυρίαρχο στην κοινωνία μας το αφήγημα των ηττημένων. Όσων δηλαδή συνεχίζουν να πιστεύουν είτε στη δικτατορία του προλεταριάτου είτε σε μία αριστερά που ως αντίθετο της δεξιάς θα εξαλείψει την αδικία και θα μοιράσει χρήμα καλλιεργώντας… λεφτόδενρα Βενεζουέλας.

Αν με έχετε τιμήσει διαβάζοντας τα κείμενά μου, θα ξέρετε ότι δεν ανήκω σε αυτούς που χαίρονται για την επικράτηση της ιδεολογίας σύμφωνα με την οποία το μεγάλο ψάρι νομιμοποιείται να τρώει το μικρό.

Ωστόσο, η άρνηση της παγκόσμιας πραγματικότητας δεν είναι και δεν μπορεί να θεωρηθεί επαναστατική πράξη. Η κοινωνία έχει δικαίωμα -ίσως και υποχρέωση- να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Οι πολιτικές δυνάμεις που τον υπόσχονται όμως δεν έχουν δικαίωμα να ζουν στον κόσμο τους. Η… ανέπαφη πραγματικότητα δεν είναι λύση αλλά ένα ακόμη πρόβλημα. Μόνο όσοι το συνειδητοποιούν θα πρέπει να έχουν λόγο στη διαμόρφωση της επόμενης μέρας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Φεβρουαρίου 2020