Ανοσία στον κομματισμό
Πολύς λόγος έχει γίνει το τελευταίο διάστημα, λόγω του κορονοϊού, για την περίφημη «ανοσία της αγέλης».
Σύμφωνα με την Wikipedia «πρόκειται για μια μορφή έμμεσης προστασίας από μολυσματικές ασθένειες που συμβαίνει όταν ένα μεγάλο ποσοστό ενός πληθυσμού έχει γίνει άνοσο σε μια μόλυνση, είτε μέσω προηγούμενων μολύνσεων είτε μέσω εμβολιασμού».
Δύο στοιχεία που αφορούν στο φαινόμενο, έχουν, νομίζω, εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Το πρώτο σχετίζεται με το γεγονός ότι αποδίδεται στο σύνολο της κοινότητας ένα χαρακτηριστικό που προκύπτει από την πλειοψηφία των μελών που την απαρτίζουν.
Σε άλλες συνθήκες θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς… ρατσιστική την προσέγγιση ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι είτε το θέλουμε είτε όχι ο τρόπος που λειτουργούμε ατομικά πολλές φορές μας προσδιορίζει και συλλογικά.
Το δεύτερο στοιχείο είναι οι τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται η περίφημη αυτή ανοσία. Με εμβόλιο που εξασφαλίζει στα μέλη της κοινότητας ότι δεν θα προσβληθούν ή με την ακριβώς αντίθετη λογική. Αφήνεις να προσβληθούν έτσι ώστε η κοινότητα που θα προκύψει - μείον βέβαια τις απώλειες που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ανθρώπινες ζωές- να μην κινδυνεύει πια.
Έχοντας αυτά κατά νου, ακούω και διαβάζω όλα όσα έγιναν με τα περίφημα voucher και το «Σκοιλ Ελικικού» που έγινε viral αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό να καταργήσει τα συγκεκριμένα προγράμματα τηλεκατάρτισης.
Θα μου πείτε τώρα τη σχέση έχει η ανοσία της αγέλης με το… «Μέτζη του νέουκτη»;
Φαινομενικά καμία. Αν όμως μπείτε στον κόπο να διαβάσετε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν το θέμα κυρίως διάφοροι «influencer» στα social media θα διαπιστώσετε ότι εξακολουθεί να κάνει καριέρα στη χώρα μας η αντίληψη ότι υπάρχουν στην πολιτική χώροι που είναι καθαροί και άλλοι που είναι από χέρι διεφθαρμένοι.
Σε ένα φαινόμενο που είναι προφανές ότι δεν εκκινεί από συγκεκριμένα κομματικά ορμητήρια αλλά από νοοτροπίες που «φιλοξενούνται» σε όλα τα κόμματα η ανάγνωση που επιλέγουν πολλοί συμπολίτες μας είναι μυωπική και αλληθωρίζουσα γιατί εξυπηρετεί αφηγήματα και σκοπιμότητες.
Η ιστορία με τα ΚΕΚ και τα επιδοτούμενα προγράμματα έφερε στην επιφάνεια μια ακόμη παθογένεια που έχει καταφέρει να επιζήσει πολλές τετραετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις. Έχει τις ρίζες της στην πρακτική της γρήγορης «κονόμας» από κρατικό χρήμα, στην αεριτζίδικη δουλειά που φέρνει άμεσα και μεγάλα κέρδη χωρίς να προσφέρει το παραμικρό και γίνεται σε συνεργασία συνήθως με κυβερνητικά στελέχη που «δουλεύουν» είτε για τον εαυτό τους είτε για το κόμμα.
Η ελληνική αγέλη θα πρέπει κάποια στιγμή να αναπτύξει ανοσία στον κομματισμό που αποδίδει τέτοια φαινόμενα μόνο στους αντιπάλους.
Επειδή εμβόλιο δεν πρόκειται να βρεθεί, η ελπίδα βρίσκεται σε όσους μολύνθηκαν αλλά ξεπέρασαν τον ιό. Μακάρι ο αριθμός τους να πάρει τη μορφή της πανδημίας. Μόνο έτσι θα γλιτώσει η χώρα…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Απριλίου 2020
