Από τα «βοθροκάναλα» στο γαϊδουράκο της Ακριβοπούλου
Στη χώρα μας, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η ανάγνωση των δημοσιογραφικών επιδόσεων των ΜΜΕ γίνεται με πολιτικά κριτήρια. Η προσέγγιση αυτή μπορεί να φαίνεται περίεργη, αλλά δεν είναι, αν σκεφτεί κανείς ότι οι «σχολές», που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας τους, βρίσκονται σε ευθεία αντιστοίχηση με τα οικονομικά συστήματα που γνώρισε ο πλανήτης τα τελευταία 200 χρόνια.
Υπάρχει η «ελεύθερη αγορά» όπου το μέσο είναι ιδιοκτησία επιχειρηματία. Σε αυτήν την περίπτωση εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η γραμμή και οι επιλογές συνδέονται με αυτό που πιστεύει ο επιχειρηματίας ό,τι είναι καλύτερο για τη χώρα ή για τον εαυτό του.
Υπάρχει το «κρατικό» τύπου σοβιέτ, το οποίο μετατρέπει το μέσο σε φωνή της κυβερνητικής προπαγάνδας και στην ουσία δεν ασχολείται με τη δημοσιογραφία αλλά με την πολιτική και μάλιστα με εκείνο το είδος που δεν έχει και πολύ χώρο για διαφωνούντες.
Υπάρχει τέλος και το «δημόσιο» τύπου BBC, όπου υπάρχει χώρος για όλους και για όλα, αρκεί να υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στην είδηση και την άποψη, το γεγονός και το σχόλιο.
Αυτή η υποτυπώδης, λόγω του περιορισμένου χώρου, κατηγοριοποίηση δίνει σε αδρές γραμμές μια εικόνα γι’ αυτό που συμβαίνει στον ωκεάνιο χώρο των ΜΜΕ.
Δυστυχώς, αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική πραγματικότητα και δη στην ΕΡΤ επιβεβαιώνουν ότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν δημόσια, αλλά κρατικά ΜΜΕ, που λειτουργούν ως ιδεολογικοί απόγονοι της «Πράβντα».
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι η αντίληψη για την ενημέρωση που κυριάρχησε στο Μαξίμου δεν είναι απλά αντιδεολογική, αντιδημοκρατική, αντι…
Είναι -κυρίως- αναποτελεσματική, επειδή την έχει ξεπεράσει η έκρηξη της τεχνολογίας και των social media. Καταθέτω αυτό το επιχείρημα, χωρίς να το υιοθετώ, μόνο και μόνο επειδή γνωρίζω ότι το αποτέλεσμα είναι που κατέχει την πρώτη θέση στην πυραμίδα των αξιών των κυβερνώντων.
Πάμε τώρα πίσω σε εμάς. Στους τηλεθεατές, ακροατές, αναγνώστες και ψηφοφόρους.
Από όλες αυτές τις ιδιότητες που έχουμε, προκύπτει και η ευθύνη μας για αυτά που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε στα ΜΜΕ.
Με μια κίνηση στο τηλεκοντρόλ και με ένα κλικ στο διαδίκτυο μπορείς να πεις άμεσα στον επιχειρηματία ότι δεν σου αρέσει αυτό που σου προσφέρει. Να είστε σίγουροι ότι και το μήνυμα θα πάρει και άμεσα θα προβεί σε διορθωτικές κινήσεις, γιατί απλούστατα σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει χρήματα από μια επένδυση που έκανε για να κερδίζει.
Στα κρατικά μέσα η τηλεθέαση και οι πωλήσεις δεν είναι μεγέθη που μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξη. Η κρατική επιχορήγηση καθώς και τα τέλη που πληρώνουν υποχρεωτικά οι Έλληνες εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα.
Και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να παραιτηθεί επειδή περιθωριακά κανάλια με πρόγραμμα που διαφημίζει έξυπνα μαχαίρια και ηλίθιους καναπέδες συγκεντρώνουν μεγαλύτερα ποσοστά τηλεθέασης από την ΕΡΤ, η λύση μπορεί να δοθεί μόνο πολιτικά.
Τιμωρώντας κάθε φορά και σε κάθε ευκαιρία όλους τους πολιτικούς που ευθύνονται για αυτήν την κατάσταση…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16 Ιουνίου 2019