«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» λέει η παροιμία που εκφράζει απόλυτα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο πάλαι ποτέ πανίσχυρο κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.

Η παροιμία αποκτά ιδιαίτερη έμφαση και πρόσθετη ισχύ όταν δεν έχουμε να κάνουμε απλά με «λίγα σπίτια», αλλά με σπίτια που απέμειναν λίγα και φτωχικά, ενώ ήταν πάμπολλα και λαμπερά.

Αναφέρομαι φυσικά στο ΠΑΣΟΚ που αγαπήθηκε, ψηφίστηκε και κυβέρνησε για πολλά χρόνια, αφήνοντας το στίγμα του στη σύγχρονη Ελλάδα, για να οδηγηθεί στην παρακμή κάτω από το βάρος των ειδικών συνθηκών που διαμόρφωσε η κρίση και τα μνημόνια, και της ανικανότητας των προσώπων που βρέθηκαν στην ηγεσία του να τις διαχειριστούν.

Δέκα χρόνια τώρα, το κόμμα που έγραφε 45άρια παραπαίει. Όλες οι απόπειρες για επανεκκίνηση έπεσαν στο κενό. Αλλαγές ονομάτων, διαγραφές, αποχωρήσεις, επανεντάξεις, ουδέν πρόσφεραν. ΠΑΣΟΚ, Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΚΙΝΑΛ.

Οι όποιες ελπίδες δημιούργησε η επιτυχία της Φώφης Γεννηματά να μαζέψει Γιώργο Παπανδρέου, Βενιζέλο, Θεοδωράκη, Ραγκούση, Καμίνη, Θεοχαρόπουλο δεν καρποφόρησαν, εξαιτίας προσωπικών στρατηγικών.

Καλομαθημένοι επί χρόνια στην εξουσία και σε κυβερνητικούς θώκους, οι παλαιο-Πασόκοι δεν μπορούν να διανοηθούν ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί δίχως αυτούς στις περίοπτες θέσεις των προνομιούχων του πολιτικού συστήματος.

Η δημόσια και ευθεία πρόσκληση Τσίπρα που, θέλοντας να ανανεώσει το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησής του, πρόσφερε αφειδώς καρέκλες σε όσους αποστάτησαν προσχωρώντας και προσχώρησαν αποστατώντας, βρήκε ευήκοα ώτα.

Το φαινόμενο των παλιών και νέων «Ραγκούσηδων» δελέασε και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος σκέφτηκε πως «υιοθετώντας» έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αφενός θα περνούσε κλίμα διεύρυνσης προς τα αριστερά του και αφετέρου θα εξασφάλιζε «μισθοφόρους», που ως τέτοιοι ελπίζει ότι θα του αποδειχθούν εργατικοί, αποδοτικοί και -κυρίως- πιστοί στον ίδιο προσωπικά.

Το κύριο όμως πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ δεν είναι η… αιμορραγία του αλλά η αδυναμία του να πείσει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πως εκτός από παρελθόν, έχει δυναμικό παρόν κι ελπιδοφόρο μέλλον.

Οι ευθύνες για την κατάσταση αυτή βαρύνουν κυρίως την ηγεσία και τον πυρήνα των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα στη Φώφη, αλλά και τη χαλασμένη νοοτροπία των «κακομαθημένων», που δέχονται οτιδήποτε αν είναι οι ίδιοι στο κόλπο και αρνούνται κάθε άλλο αν υποβαθμιστούν.

Όταν μάλιστα η Φώφη επέλεξε να… αδειάσει την επετηρίδα και να τοποθετήσει στις καίριες θέσεις του κομματικού μηχανισμού τους «τριαντάρηδες» (Χριστοδουλάκη, Χρηστίδη, Παραστατίδη, Κυριάκο, Ασπιώτη και λοιπούς), ξεκίνησε ο πόλεμος.

Έφτασαν κάποιοι στο σημείο να κάνουν σημαία τη διάλυση του ΚΙΝΑΛ και την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, απλά και μόνο για να αμφισβητήσουν, επικαλούμενοι τον Ανδρέα, την 3η του Σεπτέμβρη, τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Ανάξια σχολιασμού θεωρώ ότι είναι όσα γίνονται εντός των τειχών της Χαριλάου Τρικούπη το τελευταίο διάστημα, που απασχολούν μόνο τους συμμετέχοντες στα δούναι και λαβείν και τους λάτρεις των εμφυλίων.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα κόμμα στο ενδιάμεσο της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, ο χώρος αυτός παραμένει ιδιαίτερα στενός καθώς τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να τον καλύψουν. Όσο θα περνά ο καιρός και η ΝΔ θα κυβερνά ως κλασική δεξιά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα διολισθαίνει στα ακτιβίστικα «δεν πληρώνω» και «όχι σε όλα» τόσο ο ενδιάμεσος χώρος τους θα διανοίγεται και θα διευρύνεται.

Κοντολογίς, το πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ, ή όπως αλλιώς θα λέγεται, δεν είναι διαδικαστικό αλλά ιδεολογικό και πολιτικό. Άντε και πρόβλημα δημοφιλίας και πολιτικής επιρροής του αρχηγού. Του σημερινού, του αυριανού, του μεθαυριανού. Όλα τα άλλα είναι φερετζέδες, που επιχειρούν να κρύψουν ιδιοτελή κίνητρα και συμφεροντολογικές επιδιώξεις.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 3/11/2019.