ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν έχετε κέφι, μια μέρα που θα βρεθείτε στον αεροδρόμιο, ρωτήστε κάποιον επιβάτη εάν συμφωνεί να ανασυστήσουμε την κρατική «Ολυμπιακή». Προειδοποιήστε τον μόνο ότι θα μας κοστίζει ένα εκατομμύριο ευρώ τη μέρα, όσο κόστιζε πριν την ξεφορτωθεί το Δημόσιο. Σε αριστερό μπορεί να πέσετε, σε δεξιό κρατιστή επίσης αλλά σε κορόιδο αποκλείεται. Μπορεί να γελάσει ακατάπαυστα, μπορεί να το ρίξει στην πλάκα, μπορεί να αρχίσει τα «ναι μεν αλλά», αλλά να βάλει το χέρι στην τσέπη φαίνεται απίθανο!

Η «Ολυμπιακή» υπήρξε η τυπική περίπτωση κρατικής μονοπωλιακής εταιρείας που οι εργαζόμενοι απαλλοτρίωσαν για δικό τους λογαριασμό. Όπως συνέβη με όλες τις ΔΕΚΟ. Υπήρχε όχι για να προσφέρει υπηρεσίες αλλά για να εξασφαλίζει προνομιακές αμοιβές στο προσωπικό της. Το οποίο δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένο γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση: Όσο περισσότερα κερδίζεις και όσο λιγότερο δουλεύεις, τόσο πιο αδικημένος αισθάνεσαι -κάτι που φάνηκε πανηγυρικά αργότερα, στις πλατείες των «αγανακτισμένων». Η σημαντικότερη υπηρεσία που η κρατική «Ολυμπιακή» προσέφερε στον δημόσιο βίο ήταν ότι αποκάλυψε (σε όσους ήθελαν να δουν γιατί εκείνο τον καιρό η τύφλωση ήταν ακόμη ομαδική) την απάτη που λέγεται «κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός». Είχε δεκαέξι σωματεία εργαζομένων τα οποία ποτέ δεν απεργούσαν μαζί. Τη μία μέρα απεργούσαν οι αεροσυνοδοί, την άλλη το προσωπικό εδάφους, την παράλλη οι μηχανικοί. Οι πτήσεις ματαιώνονταν και τις τρεις μέρες αλλά το μεροκάματο χανόταν μόνο μία. Στην συνδικαλιστική αργκό αυτό θεωρείται «μαγκιά», στην πραγματικότητα είναι ξεφτίλα γιατί οι απεργίες μόνο τότε έχουν αξία, όταν ο απεργός είναι διατεθειμένος κάτι να θυσιάσει.

Και όμως, για εκείνη την «Ολυμπιακή» των ακατανόητων μισθολογίων που πλήρωναν οι φορολογούμενοι είχαν χυθεί ποταμοί δακρύων και είχαν γίνει λυρικές δηλώσεις. Για τα «φτερά της πατρίδας» που κόβονταν, για τους ομογενείς της Αυστραλίας που θα αποκόπτονταν και για τα νησιά που θα ερήμωναν. Βεβαίως, τίποτε από αυτά δεν συνέβη και σήμερα κάποιοι ίσως ντρέπονται για τις ανοησίες που είπαν. Τα έχει αυτά η πολιτική του εφήμερου συναισθήματος. Το ίδιο συνέβη με την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. Και τότε υπήρξε μεγάλος θυμός για το «ξεπούλημα στα συμφέροντα» αλλά όποιος έχει το θλιβερό προνόμιο της ηλικίας θυμάται ότι έβαζες μέσον τον βουλευτή για να σου φέρουν τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι, μετά από μήνες. Το ίδιο με τον ΟΛΠ των πέντε χιλιάδων μηνιαίως, το ίδιο με τον ΟΣΕ με τα 700 εκατομμύρια παθητικό ετησίως, το ίδιο με τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια που είχαν αφεθεί στο χάλι τους και τα πληρώναμε κι από πάνω. Φαντασία μηδέν! Αυτά που έλεγαν το 1975, αυτά λένε και σήμερα, αυτά θα λένε και στον αιώνα τον άπαντα. Παλαιοημερολογίτες της πολιτικής σε αδιάκοπη μάχη με την πραγματικότητα, ντυμένη με ηρωικά συνθήματα και copy paste καταγγελίες.

Από τους ψεκασμένους η κυβέρνηση έχει χάσει και θα συνεχίσει να χάνει -αυτή είναι η αιτία της φθοράς της και όποιος θέλει να χαίρεται γι’ αυτό, ας χαρεί. Από την ιδιωτικοποίηση του 17% της ΔΕΗ, δεν θα χάσει. Όχι επειδή την είχε αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ και είχε περιλάβει το προσδοκώμενο τίμημά της, 100 εκατομμύρια, στον προϋπολογισμό του 2018. Είναι γνωστό ότι πρόκειται για πολιτικούς απατεώνες που μπορούν να λένε και να ψηφίζουν τα πάντα και τα αντίθετά τους. Ούτε επειδή στα χέρια τους η χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ είχε πέσει στα 300 εκατομμύρια ενώ σήμερα είναι δύο δισεκατομμύρια. Αλλά επειδή ακόμη και οι ψεκασμένοι έχουν αρκετό μυαλό για να καταλάβουν ότι αυτό δεν αφορά στους πολίτες. Η καταστροφή που δεν συνέβη σε καμιά ιδιωτικοποίηση, δεν φαίνεται γιατί πρέπει να συμβεί τώρα. Άλλωστε, κάτι που καταγγέλλουν η ΓΕΝΟΠ και ο κ. Φωτόπουλος, μάλλον για καλό γίνεται…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Οκτωβρίου 2021