Αποφασιστικότητα
Είναι άραγε αποφασιστική η στάση της ελληνικής κυβέρνησης; Οποιοσδήποτε παρακολουθεί τι συμβαίνει αυτές τις μέρες με την προσπάθεια να παραβιαστούν τα σύνορα μας σίγουρα θα λέει ότι είναι περισσότερο από πριν. Οποιοσδήποτε; Φυσικά όχι. Υπάρχουν μερικοί που προσπαθούν να πουν ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να δεχτεί την παραβίαση αυτή για διάφορους λόγους. Ασφαλώς αυτοί είναι οι ίδιοι που θα ήθελαν το κόστος κάθε είδους να το επωμιστούν οι άλλοι. Είτε ο εξωτερικός εχθρός (δηλαδή οι άλλες χώρες της ένωσης) είτε ο εσωτερικός εχθρός (δηλαδή οι πλούσιοι που κάθονται σε άλλες περιοχές από αυτές που κάθονται αυτοί).
Οι δύο θεωρίες. Η πρώτη: «η ιμπεριαλιστική περικύκλωση» της Σοβιετικής Ένωσης στο παρελθόν ή της Βόρειας Κορέας σήμερα με βάση την οποία οι άλλοι, οι κακοί επιβουλεύονται τον παράδεισο και προσπαθούν να τον καταστρέψουν. Η εφαρμογή της θεωρίας στην περίπτωση που ζούμε διανθίζεται με ανθρώπινα δικαιώματα, λύπηση και άλλα συναισθήματα. Η δεύτερη: «οι ανισότητες που προκαλούν οι άλλοι» κατά την οποία πρέπει να επωμιστούμε το βάρος εμείς που μπορούμε. Αυτοί που θέλουν να ζήσουν με τους πρόσφυγες στην πραγματικότητα θέλουν να ζήσουμε εμείς οι άλλοι με τους πρόσφυγες. Εκτός και αν οι πρόσφυγες είναι μια πηγή πλουτισμού για αυτούς. Τότε εντάξει. Θα ζούμε εμείς με τους πρόσφυγες και αυτοί θα πλουτίζουν. Ή τέλος πάντων θα βγάζουν ένα μεροκάματο.
Θα ντρέπονται αν το κράτος μας σκοτώνει παιδιά και εγκύους. Εγώ θα ντρέπομαι αν σκοτώσει το κράτος οποιονδήποτε. Επίσης θα ντρέπομαι αν το κράτος μας δεν επιβάλλει τον νόμο. Δηλαδή αν δεν επιβάλλει την ποινή που προβλέπεται για όποιον εισέρχεται παράνομα και όποιον προκαλεί τον πνιγμό άλλου βυθίζοντας την βάρκα στην οποία βρίσκεται. Τι περιμένω; Να προσπαθήσει η Ελλάδα να αντιδράσει και να κινητοποιήσει τον διεθνή παράγοντα ώστε να γίνουν κατανοητές οι επιπτώσεις από την γείτονα χώρα. Οικονομικές επιπτώσεις και άλλα μέτρα μπορεί να προκαλέσουν σεβασμό.
Αλλά πάντα θα μένει ο βαθύς διχασμός εσωτερικά. Όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι οι καλύτεροι και οι άλλοι οφείλουν να τους δίνουν κάθε βοήθεια για να κάνουν ότι θέλουν (αντιμνημονιακοί είχαν βαφτιστεί) πάντα θα θέλουν ταυτόχρονα να τους αναγνωρίζουμε –εμείς ο εσωτερικός εχθρός τους, ότι αυτοί είναι οι μόνοι συνεπείς, οι μόνοι ευαίσθητοι, οι μόνοι που σκέφτονται το άνθρωπο. Ελπίζω η κρίση που ζούμε να κάνει κατανοητό ότι όποιος έσπειρε ξανά τον διχασμό στην ελληνική κοινωνία (να θυμηθούμε τον ράπερ που ήθελε να εξαργυρώσει την Μακρόνησο του παππού του;) πρέπει να εξαφανιστεί. Μαζί με όσους έχτισαν καριέρες με ψέματα και απειλές…. Αυτό θα προκύψει από την θεσμική θωράκιση της Δημοκρατίας μας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 8 Μαρτίου 2020
