ΑΠΟΨΕΙΣ

Σε κάθε χρονική περίοδο της ιστορίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη, η αστυνομία έχει χρησιμοποιηθεί όχι μόνο για το σκοπό που δημιουργήθηκε, δηλαδή την προστασία της έννομης τάξης, αλλά και για την προστασία της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Με άλλα λόγια, σε πολλές στιγμές αντί να κυνηγά δολοφόνους και κλέφτες κυνηγούσε αριστερούς και αντικαθεστωτικούς, και αντί να παλεύει ενάντια στην παρανομία, πάλευε ενάντια στην αντίθετη άποψη.

Αυτό έγινε, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός και κανείς δεν μπορεί να επέμβει στο παρελθόν και να το αλλάξει.

Έχουν όμως αλλάξει οι εποχές. Με την επικράτηση του πολιτεύματος της δημοκρατίας, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν, οι κανόνες για το πώς πρέπει να λειτουργεί η εξουσία αυστηροποιήθηκαν, ενώ η δυνατότητα των πολιτών να προστατεύουν τον εαυτό τους από την αυθαιρεσία ενισχύθηκε σημαντικά.

Σε αυτό το πλαίσιο αναρωτιέμαι για το περιεχόμενο του συνθήματος που ακούγεται στις μέρες μας και αποδίδει χαρακτηριστικά τετράποδου και δολοφόνου στους αστυνομικούς, και ταυτόχρονα αποτελεί διαπιστευτήριο προοδευτικότητας.

Όσοι αποκαλούν «μπάτσους» τους αστυνομικούς, είναι από χέρι άνθρωποι με ευαισθησίες που παλεύουν για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο χωρίς δυνάμεις καταστολής, έναν κόσμο με μπόλικα χρήματα για όλους, με την ποίηση και το θέατρο να πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητα.

Αυτή η προσέγγιση κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν είναι απλά ανεδαφική, αλλά και εξόχως υποκριτική. Για το ανεδαφικό του πράγματος βέβαια μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε. Άλλωστε, ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε έναν καλύτερο κόσμο, να τον περιγράφει όπως νομίζει και φυσικά να παλεύει για την επικράτηση των απόψεών του.

Η υποκρισία όμως δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε κοινωνικό κεκτημένο. Δεν μπορείς δηλαδή τη μια στιγμή να βρίζεις και να φτύνεις, απαξιώνοντας το ρόλο της αστυνομίας, και την άλλη να ζητάς τη συνδρομή της απέναντι σε ληστές, δολοφόνους και εμπόρους ναρκωτικών.

Αυτή η άνεση που έχουμε να βλέπουμε τα πράγματα ανάλογα με τον τρόπο που ταιριάζει στις (συνήθως κομματικές) απόψεις μας είναι και ανόητη και επικίνδυνη. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο φοβάμαι ότι η κρίση δεν πέρασε, πολύ απλά γιατί δεν ξεπεράστηκαν οι λόγοι που τη δημιούργησαν…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25 Νοεμβρίου 2018