ΑΠΟΨΕΙΣ

Η επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη του Μάικ Πομπέο και τα όσα είπε γι’ αυτήν, είναι αποκαλυπτικά των προοπτικών που διανοίγονται για την πόλη μας. Επενδυτική διάθεση υπάρχει και μάλιστα αυτή είναι σημαντική.

Η γεωστρατηγική της θέση είναι δεδομένη, κεφάλαια του εξωτερικού που θέλουν να επενδύσουν στην περιοχή υπάρχουν, όπως υπάρχει και μία κυβέρνηση φιλική προς τις επενδύσεις. Άρα στο χέρι μας είναι να δούμε τη Θεσσαλονίκη να αλλάζει μορφή.

Εκτός από μία πόλη που προσφέρει ψυχαγωγία, να γίνει και μία πόλη όπου θα έχουν την έδρα τους επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας. Μας έχουν επιλέξει γι’ αυτό. Συγχρόνως θα πρέπει να τρέξουν με ταχύτερους ρυθμούς -όσο αυτό γίνεται, λόγω των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας- τα μεγάλα έργα της πόλης μας.

Να ξεπερασθούν οι μεμψιμοιρίες για το Μετρό, να λειτουργήσει επιτέλους το 2023 και να επεκταθεί προς το αεροδρόμιο, να ολοκληρωθούν τα έργα στην αγορά Μοδιάνο και στο ιστορικό κτίριο του «Όλυμπος-Νάουσα», να τελειώνουμε με τις παλινωδίες της πλατείας Ελευθερίας και να αναπλασθεί, να ξεκινήσουν τα έργα στο χώρο της ΔΕΘ, να αναβαθμισθεί η περιοχή της βιομηχανικής ζώνης του Καλοχωρίου, να ανεγερθεί το Εβραϊκό Μουσείο κ.λπ.

Ένα μόνον έργο χαμηλού σχετικά κόστους, η ανάπλαση της Νέας Παραλίας, άλλαξε όλη την μορφή και τη ζωή του κέντρου της πόλης. Άλλαξε την ζωή, προς το καλύτερο εκατοντάδων χιλιάδων, Θεσσαλονικέων, ανεξάρτητα από το πού κατοικούν.

Και βέβαια υπάρχει και ο ΟΛΘ που αν και ιδιωτικοποιήθηκε, δεν είδαμε, μέχρι σήμερα, να γίνονται επενδύσεις. Κάποιες προκηρύξεις διαγωνισμών τώρα δημοσιεύθηκαν, ας ελπίσουμε πως στο εγγύς μέλλον θα αρχίσουν να υλοποιούνται.

Η ολοκλήρωση όλων αυτών των προγραμμάτων που θα αλλάξουν την φυσιογνωμία της Θεσσαλονίκης, ανήκει κατά κύριο λόγο στις τοπικές αρχές και στις τοπικές συλλογικότητες. Μέχρι στιγμής τα αντανακλαστικά τους είναι κατώτερα των περιστάσεων. Βραδυπορούν, καθώς εμπλέκονται σε κομματικές ή προσωπικές διαμάχες. Τα όσα διαδραματίζονται με την πλατεία Ελευθερίας επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Κινδυνεύουμε να έχουμε μία δεύτερη πλατεία Διοικητηρίου.

Επειδή οι νεότεροι δεν θυμούνται, αυτή η πλατεία ήταν η ωραιότερη της Θεσσαλονίκης, με τρία μαρμάρινα επίπεδα. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να την μετατρέψουν σε υπόγειο γκαράζ, αγνοώντας την ύπαρξη αρχαιοτήτων στο υπέδαφος.

Αποτέλεσμα: η πανέμορφη πλατεία, επί 29 σχεδόν χρόνια είναι ένα περιφραγμένο γιαπί, και ουδείς αρμόδιος σκέφτεται να την επαναφέρει στην αρχική της μορφή. Το δίδαγμα απ’ αυτήν την περίπτωση της πλατείας Διοικητηρίου και από πολλές άλλες περιπτώσεις, είναι πως ο χειρότερος εχθρός της πόλης μας βρίσκεται εντός της. Γι’ αυτό και η έξοδος από αυτήν τη μίζερη κατάσταση βρίσκεται στα χέρια μας.

Πρέπει να αποδείξουμε σε αυτούς που θέλουν να επενδύσουν στη Θεσσαλονίκη πως και θέλουμε και μπορούμε να αλλάξουμε την φυσιογνωμία της. Δεν γνωρίζω αν οι τοπικές ελίτ έχουν ένα συγκροτημένο όραμα για τη Θεσσαλονίκη. Αν έχουν σχέδιο για το πώς θα είναι -όχι μακριά- μόλις το 2030. Σε δέκα χρόνια από σήμερα.

Αν δεν έχουν –που είναι και το πιθανότερο- ας συγκροτήσουν ένα forum με θέμα « η πόλη μας το 2030». Μπορούν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Οκτωβρίου 2020