Αυτομαστίγωση
Ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν ένας λευκός Ευρωπαίος, Γάλλος η Άγγλος δεν θυμάμαι, έπεσε σε κάποια χώρα της υποσαχάριας Αφρικής, θύμα απάτης από κάποιον που ισχυρίστηκε ότι ήταν ο διευθυντής του αεροδρομίου στο οποίο είχε προσγειωθεί και τον έπεισε να του δανείσει χρήματα.
Όταν το κατάλαβε, τον κατάγγειλε στην αστυνομία. Σας κορόιδεψε γιατί είστε λευκός, σχολίασε ο αστυνομικός, υπονοώντας ότι οι Λευκοί δεν έχουν πολύ μυαλό.
Ο Ρίσι Σούνακ ξεχωρίζει στη βρετανική πολιτική ζωή. Δεν είναι βέβαια ο πρώτος πολιτικός από την ινδική υποήπειρο που ξεχωρίζει στη Βρετανία. Δεν είναι σαν τη μύγα μέσ’ το γάλα. Το Λονδίνο έχει Πακιστανό δήμαρχο. Η διαφορά ανάμεσα στους Ινδούς και τους Πακιστανούς είναι η θρησκεία και με βάση αυτήν έγινε ο διαχωρισμός των συνόρων το 1948. Ινδουιστές η μεγάλη πλειοψηφία του 1,5 δισ. των Ινδών, μουσουλμάνοι οι περισσότεροι των 210 εκατ. Πακιστανών. Κατά τα άλλα δεν απέχουν πολύ. Μία ενιαία χώρα, θα ήταν η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα του κόσμου.
Η αποικιοκρατική παρουσία της Βρετανίας στην χερσόνησο, έφερε χιλιάδες τότε μετανάστες στο νησί που στο μεταξύ ενσωματώθηκαν πλήρως στη βρετανική κοινωνία. Ακόμη και στην παρωδία της Εμανουέλας, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο τελωνειακός που μιλάει πιο σπαστά αγγλικά από την Γαλλίδα Εμανουέλα, είναι Πακιστανός.
Πακιστανός δημόσιος υπάλληλος στη Βρετανία. Εδώ κολλάει εκείνη η ιστορική φράση περί μούτσων και καπεταναίων που εισήγαγε στον δημόσιο διάλογο, ο Κώστας Ζουράρις, πρωτοχρονιά της δεκαετίας του 1990. Οι κατακτημένοι κυβερνούν τους κατακτητές. Κάτι σαν τον Ιωσήφ που έγινε αντιφαραώ στην Αίγυπτο, εξηγώντας όνειρα.
Δεν ξέρω πολλές άλλες σύγχρονες χώρες στις οποίες θα συνέβαινε αυτό.
Μου φαίνεται αδιανόητο στην μαύρη Ζιμπάμπουε να εκλεγόταν λευκός χριστιανός πρωθυπουργός.
Ούτε στην Ινδία ή το Πακιστάν θα ανεχόταν τέτοιον πρωθυπουργό. Κάποιοι καταδικάζουν τους αποικιοκράτες αλλά όχι αυτούς που εφαρμόζουν το απαρτχάιντ ανάποδα.
Στις εκλογές του 2019 κατηγορήθηκε ο Τσίπρας ότι θέλει να κερδίσει τις εκλογές με την ψήφο των Πακιστανών και των Ρομά. Προφανώς θα ψήφιζαν όσοι ήταν νομίμως εγγεγραμμένοι στους καταλόγους, αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν.
Βουλευτής που εκλέγεται από τη μειονότητα στη Θράκη δεν έχει γίνει ούτε υφυπουργός ποτέ και κανείς δεν το βλέπει στο ορατό μέλλον. Η υποψηφιότητα μίας πομάκας στη Θράκη προκάλεσε την οργή αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Αλβανό που έχει πάρει ελληνική υπηκοότητα δεν θυμάμαι να έχω δει υποψήφιο.
Στην Βρετανία όμως συνέβη. Γιατί είναι μια ανεκτική κοινωνία που η ισότητα της ψήφου δεν σταματά στο εκλέγειν και φτάνει και στο εκλέγεσθαι.
Η ανεκτική δημοκρατική δύση αντέχει και βελτιώνεται την ίδια στιγμή που έξω από τα όριά της, οι εχθροί της την υπονομεύουν θεωρώντας την ανοχή, ως τη μεγάλη της αδυναμία που μπορούν να εκμεταλλευτούν.
Όποιος έχει απορίες γιατί πρέπει να προστατεύσουμε την ανοχή, ας ρωτήσει τον Σι Τζιπίνγκ που έστειλε τον Χου Τζιντάο.
Δεν χρειαζόμαστε αυτομαστίγωση.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30.10.2022
