ΑΠΟΨΕΙΣ

Φόβος πάνω από την πόλη. Πώς τα καταφέραμε πάλι έτσι στη Θεσσαλονίκη; Πολυπαραγοντικό το κακό. Με τη κυβέρνηση να αλλάζει σχέδια και μέτρα με ιλιγγιώδη ταχύτητα και να αποτυγχάνει -σε κάτι που απέτυχαν πάντως και οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Σουηδία για παράδειγμα- προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ ασφάλειας και μέτρων κατά του κορονοϊού και κάποιας χαλάρωσης για να σωθεί η οικονομία και κυρίως η εστίαση και η ψυχαγωγία και ο τουρισμός. Με τις εκκλησίες στη δική τους συχνότητα και τις λιτανείες. Με τους τοπικούς άρχοντες να τηρούν δικές τους «ισορροπίες». 

Με πολλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας να θυμούνται πως χρειάζονται πολύωρη σωματική άσκηση και με άλλους που πήγαν κρυφά σε πάρτι. Με τους γνωστούς φανατικούς που περιφρονούν τις μάσκες και τα εμβόλια ως «εργαλείων συνωμοσίας» αλλά και τις εκκλήσεις των επιστημόνων προφύλαξη και τήρηση των μέτρων.

Αυστηροποιούνται εκ νέου οι έλεγχοι τόσο στις μετακινήσεις όσο και στους χώρους εργασίας, αλλά το κακό έχει γίνει.

Ο κορονοϊός όχι μόνο δεν έφυγε, όχι μόνο δεν «έχασε από τη δύναμή του» όπως θα ήθελε η επιπολαιότητα και η αμεριμνησία μας τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά έφερε το δεύτερο κύμα και πλέον το ένα κακό νέο διαδέχεται το άλλο στη Θεσσαλονίκη, με τον αριθμό των νεκρών και των κρουσμάτων να τραβά την ανηφόρα και τις κλίνες ΜΕΘ να έχουν κατακλυστεί.

Θα πείτε που κολλάει το απόφθεγμα του Βίκτωρος Ουγκώ στο κείμενό μας. Μα αφορά στην δύναμη ιδέα της οποίας ήρθε η ώρα και μάλιστα η ώρα αυτή άργησε πολύ.

Αν δεν το έχουμε καταλάβει, στην πόλη, με τραγικό τρόπο, ανοίγει επιτέλους μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει τουλάχιστον εξήντα χρόνια πριν. Ο τρόπος που ανοίγει είναι κάπως αθέμιτος βέβαια καθώς περιέχει όλες τις υπερβολές του θυμού και της λογικής του «άσπρο μαύρο» που ταιριάζει στα social media . Εντούτοις ο κορονοϊός υπήρξε η αφορμή να δούμε την αλήθεια όπως έχει όχι μέσα από τους διαθλαστικούς καθρέφτες της ιδεοληψίας ή των συμφερόντων του καθενός.

*Για τη μιζέρια του αστικού περιβάλλοντος και των υποδομών, κυρίως των μέσων μαζικής μεταφοράς.

*Για τη «φραπεδούπολη» που ουδέποτε έθεσε τους πολιτικούς και άλλους ταγούς μπροστά στις ευθύνες τους.

*Για την απόλυτη έλλειψη ατομικής ευθύνης που ειδικά σε αυτή την πανδημία, έπρεπε να επιδεικνύουμε πάνω απ’ όλα.

*Για το πολιτικό κόστος που μετά την «Κίρκη» την εξουσία, είναι ο δεύτερος λόγος που ξεφτιλίζει πολιτικούς και ψηφοφόρους εξίσου.

*Για το πότε θα αλλάξει επιτέλους το διαχρονικό Θεσσαλονικιώτικο «έθιμο» οι πολιτικοί να λένε αυτό που εμείς θέλουμε να ακούμε και μετά εμείς να κάνουμε ό,τι θέλουν αυτοί…

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το υπουργείο Υγείας είχε ζητήσει από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών κλινικών στη Θεσσαλονίκη να διαθέσουν 200 κλίνες για τη νοσηλεία ασθενών που πάσχουν από COVID-19 εντός της περιφερειακής ενότητας της Θεσσαλονίκης βάζοντας αυστηρή προθεσμία για απάντηση η οποία είναι μάλλον αρνητική. Το γεγονός πέρα από την επίταξη που φέρνει ως αποτέλεσμα, έρχεται σε αντίθεση με τη γενναία πρωτοβουλία που πήραν νοσηλεύτριες από την Κρήτη, την Κέρκυρα, την Κομοτηνή και άλλα μέρη της χώρας να έρθουν εθελοντικά στη Θεσσαλονίκη για να βοηθήσουν τους ασθενείς αυτές τις δραματικές ώρες.

Οπότε στον κατάλογο των κακαδαιμονιών της πόλης και των θλιβερών «κεκτημένων» που προανέφερα θα προσέθετα και την έλλειψη που έχει ένα κομμάτι του επιχειρηματικού κόσμου στην κουλτούρα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, όπως την είχαν ορίσει πριν γίνει «της μόδας», ο αείμνηστος Sir Geoffrey Chandler (1922-2011), πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας Βρετανίας, παλιό στέλεχος του BBC και διευθυντή πριν από πολλές δεκαετίες της Shell Group και άλλοι πρωτοπόροι που μίλησαν για την ανάγκη επιχειρηματικής ηθικής και επέμειναν ότι οι εταιρείες είχαν πέρα από το κέρδος, ηθική ευθύνη να στηρίξουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον άνθρωπο σε συνθήκες συμφοράς και την προστασία του περιβάλλοντος, αντιμετωπίζοντας τότε μάλιστα την περιφρόνηση συναδέλφων τους.

Ας μην ξεχάσω και «δικά μας», κάποια ρεπορτάζ με κάμερα στις ΜΕΘ και ερωτήσεις δαιμόνιων ρεπόρτερ της τηλεόρασης, για το ποτέ θα λήξει η καραντίνα, που μοιάζουν με τις πιεστικές ερωτήσεις νηπίων για το πότε το οικογενειακό αυτοκίνητο θα φτάσει στον προορισμό του.

Τη συζήτηση για τη μιζέρια της πόλης δεν θα την αποφύγουν αυτοί που συντηρούν όσο κι αν τώρα χρειάζεται συστράτευση, πειθαρχία και τήρηση των μέτρων.

Στους επιστημονικούς κύκλους σε όλο τον κόσμο υπάρχει η πεποίθηση ότι επιστήμη θα νικήσει τον ιό και μάλιστα σύντομα. Χρειάζεται όμως, λένε, να αντέξουμε για μερικούς μήνες ακόμη, για να μην καταρρεύσει το σύστημα υγείας και να μην έχουμε μεγάλες απώλειες.

Ανακοίνωσαν από τον περασμένο Φεβρουάριο τη γενετική σύσταση του ιού ενώ υπήρξε και συνεργασία πολλών κρατών και εταιρειών με χιλιάδες επιστήμονες παγκοσμίως. Ο Ηλίας Μόσιαλος υποστήριξε προχθές ότι τα νέα των δύο τελευταίων εβδομάδων τον κάνουν αισιόδοξο πως είμαστε στην τελική ευθεία για τις εγκρίσεις των πρώτων εμβολίων. Και πρόσθεσε πως «εκτός από τα εμβόλια, τώρα χρειαζόμαστε και καλά νέα, και ενέσεις αισιοδοξίας και εμπιστοσύνης στην επιστήμη».
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 22 Νοεμβρίου 2020