ΑΠΟΨΕΙΣ

Μπαίνεις στο λεωφορείο να πας στο κέντρο από τις Συκιές και κάνεις ταξίδι στο χρόνο. Τουλάχιστον δύο δεκαετίες πίσω στη ζωή σου, που θα μπορούσε να σου είχε φερθεί και καλύτερα στη διάρκειά τους, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Ανεβαίνεις τα σκαλιά στο πορτοκαλί αστικό που έρχεται κόντρα στον ήλιο ντάλα μεσημέρι, και λίγο η ζέστη λίγο τα λόγια του Παππά (του Στέλιου που ανέλαβε να βάλει τάξη στον ΟΑΣΘ) δεν συνειδητοποιείς το ιστορικό άλμα που σου επιφύλαξε η μοίρα.

Η πρώτη εικόνα που αντικρίζεις σε μεταφέρει αυτόματα στα πρώτα σου ξεπορτίσματα από το πατρικό. Εκείνα που ήξερες να συνδυάζεις αριστοτεχνικά με το μάθημα στου Μπαχαράκη, το οποίο -λογικά- άρχιζε στις 6 και τελείωνε τα μεσάνυχτα. Αν ήταν έτσι, τώρα θα ήσουν τουλάχιστον καθηγητής πανεπιστημίου, και δεν είσαι. Ούτε αυτό είναι όμως το θέμα.

Το θέμα είναι ότι η αυθόρμητη αυτή ιστορική αναδρομή οφείλεται εν πολλοίς στα ξύλινα καθίσματα του λεωφορείου, αυτά που νόμιζες ότι πέρασαν για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ή συναντώνται μόνο στα μουσεία. Δεν βαριέσαι, λες. Στην τελική, καλύτερα με το αστικό της χρυσής δεκαετίας του Ρουβά και της τεχνολογίας της ΕΛΒΟ παρά εκείνο το άλλο που πήρες χθες. Εκείνο το χωρίς αμορτισέρ που σ’ έκανε να ευχαριστείς το Θεό που δεν είσαι έγκυος και δεν έχεις διαγνωστεί με αυχενικό σύνδρομο. Εννοείται ότι καθόσουν. Όρθιος δεν θα στεκόταν ούτε ο Λευτέρης Πετρούνιας.

Αλλά και τότε καλύτερα ήταν από το βράδυ της Τετάρτης που πλήρωσες μισό μεροκάματο για να γυρίσεις σπίτι, αλλά και την Πέμπτη και την Παρασκευή, που πάλι για τα ταξί δούλεψες.

Αυτό είναι θέμα και πρόβλημα μεγάλο, της πόλης και των ανθρώπων της. Λέτε να λυθεί τώρα που θα επέλθει «μητροπολιτικός σχεδιασμός για τις αστικές συγκοινωνίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη» όπως προβλέπει το νομοσχέδιο για τα υδατοδρόμια που πέρασε από τη Βουλή, ή θα έχουμε άλλη μία τρύπα στο νερό;