ΑΠΟΨΕΙΣ

Σκηνή πρώτη

Περί ορέξεως ουδείς λόγος, να διευκρινίσω.

Survivor δεν βλέπω και έφτασαν αυτά τα λίγα λεπτά που μπήκα από περιέργεια -βάζοντας και εγώ τον «οβολόν» μου στην τηλεθέαση- για να καταλάβω ότι η ηλικιακή απόσταση των τριάντα χρόνων που με χωρίζει από τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες σ’ αυτό το ριάλιτι σόου είναι αρκετή για να μην καταλαβαίνω ακριβώς το «γιατί» και το «πώς» λέγονται κάποια πράγματα με εκφράσεις που δεν ξέρω καν ότι χρησιμοποιούνται «στη γύρα» από τη νεολαία. Πόσο μάλλον να καταλάβω γιατί δαπανήθηκε τόσος τηλεοπτικός χρόνος αλλά και λέξεις στα site και τον Τύπο την άλλη μέρα για τα σενάρια περί μεροληψίας και «σικέ» ψηφοφορίας, για άγριους καυγάδες και σκληρά λόγια μεταξύ των εφήμερα διασήμων κατοίκων του «νησιού» και για τα «αποκλειστικά» στιγμιότυπα που «δεν έδειξαν ποτέ οι κάμερες».

Σκηνή δεύτερη

Παρακολούθησα το βίντεο με τη μητέρα των δύο νεαρών τραμπούκων που με απίστευτη έλλειψη ανθρωπιάς κλωτσούσαν, σα να ’ταν άδειο σακί, τον άτυχο ελεγκτή του μετρό. Εδώ θα πει κανείς πως οι κάμερες φαίνονται και «χρήσιμες». Οι δύο αχαρακτήριστοι νεαροί κλωτσάνε άγρια στο έδαφος έναν πεσμένο άνθρωπο. Οι εικόνες δείχνουν απόλυτη βαρβαρότητα. Η μητέρα των νεαρών πάλι που πήρε πάνω της το θέμα της υπεράσπισης των κανακάρηδων, όσο μιλούσε εδραίωνε το συμπέρασμα ότι έχει αποτύχει. Δεν μεγάλωσε σωστά τα παιδιά της. Όπως και η τηλεόραση αντίστοιχα δεν «μεγαλώνει» σωστά τα δικά της «παιδιά», τους νέους τηλεθεατές.

Σκηνή τρίτη

Εδώ και χρόνια έχω αποδεχθεί πια πως ορισμένοι στον τρελό κόσμο της γηράσκουσας τηλεόρασης, νομίζουν ότι τα γεγονότα και η επικαιρότητα υπάρχουν μόνο και μόνο για να κάνουν αυτοί εκπομπές και δελτία ειδήσεων ή να βγαίνουν σ’ αυτές λέγοντας ή δείχνοντας πράγματα που σοκάρουν ή «γαργαλάνε» γενικώς…

Από κοντά και οι μάνατζερ και οι επενδυτές «αξιοποιούν» αυτό το πάθος για διαρκή και ξέφρενη παρουσία στο γυαλί.

Μόνο που η εποχή μας πια αναπτύσσει -και ευτυχώς- εκλεπτύνσεις και ευαισθησίες για μία πιο ανθρώπινη ζωή και επικοινωνία. Και βλέπω με ικανοποίηση ότι πολλές φίλες και πολλοί φίλοι έγιναν έξω φρενών βλέποντας πριν από λίγες μέρες κάποια κανάλια να δείχνουν ξανά και ξανά το βίντεο του δυστυχήματος στην Κρήτη με τη μάνα και την κόρη που σου σε σοκάρει και σου ματώνει την ψυχή.

Πάνω από τριάντα χρόνια στην τηλεόραση και δεν έχω ακόμα αποδεχθεί πως ο χώρος συντηρεί αυτόν τον «κανιβαλισμό».

Και να σκεφτείς ότι από τις αρχές του ’90 στο ΒΒC μας έλεγαν ότι στο ρεπορτάζ η κάμερα θα πρέπει να κρατά την απόσταση του σεβασμού (Distance of Respect) σε μία κηδεία, σε ένα ατύχημα, σε ένα θρήνο, σε μία εγκληματική ενέργεια, ένα μακελειό...

Από πολύ μακριά η κάμερα και σεβασμός στα πρόσωπα, τα οποία πρέπει να σκιάζονται και να κρύβονται, πρόσθεταν.

Αυτοί οι... άσχετοι. Και εμείς οι ξερόλες, αρρωστημένοι και αγρίμια.

«Μετά θάνατον;»’

Ρωτάει από τη σελίδα της στο facebook η φίλη μας και καλή ηθοποιός Ζωή Ρηγοπούλου: «Το εμπόριο άνοιξε με μέτρα προφύλαξης. Ανοίγουν κομμώσεις, νύχια, χιονοδρομικά, ΚΤΕΟ. Κείνα τα έρμα τα θέατρα... μετά θάνατον;».’

Η συμφορά που χτύπησε λόγω κορονοϊού τους δημιουργούς της τέχνης και κυρίως τους εργαζόμενους στο θέατρο, τη μουσική, το σινεμά, τη νυχτερινή ψυχαγωγία είναι μεγάλη. Δεν χάνονται μόνο εισοδήματα και επενδύσεις σε ένα έργο ή μία παράσταση που χτίστηκε με έξοδα, θυσίες και κόπους, αλλά και καριέρες.

Ορισμένοι σκέφτηκαν πως μέσα στη σύγχυση του τι μέτρα και για ποιους και για πόσο πρέπει να παρθούν έρχεται η κάθε συντεχνία, δυναμική μειοψηφία, τοπική και κεντρική εξουσία και επιβάλει τις προτεραιότητές της και τις «εξαιρεσούλες» της σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας.

Αν οι ουρές έξω από τα θέατρα, όμως, έφταναν στο μισό τις ουρές έξω από γνωστά καταστήματα σήμερα, θα ανοίγανε τις σαμπάνιες που δεν έχουν οι ηθοποιοί και σκηνοθέτες...

Άλλοι παρατηρούν ότι είναι πολύ δύσκολο να ανοίξουν τα θέατρα. Οι κλειστοί χώροι, και κυρίως η πολύωρη παραμονή σ’ αυτούς για την παράσταση, είναι μεγάλο ρίσκο. Ακόμη και με 30% πληρότητα ίσως υπάρχει κίνδυνος. Ελπίδα για ανάκαμψη γενούν πια τα ανοικτά θέατρα το καλοκαίρι με την προϋπόθεση να επιτευχθεί με τον εμβολιασμό επαρκής ανοσία. Φίλοι λένε μάλιστα πως αγάπησαν το live streaming θέατρο. Είναι παρήγορο και μία καλή λύση. Για όλους. Και για το κοινό και τους ανθρώπους του θεάτρου.