ΑΠΟΨΕΙΣ

Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά για την υπόθεση «καταστρέφω ό, τι μπορώ για να διαμαρτυρηθώ για ένα γεγονός». Δεν αξίζει προφανώς να ασχοληθούμε με το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό. Ασχολήθηκε η δικαιοσύνη και επέβαλε την ποινή που έπρεπε. Όσοι σήμερα -και κάθε χρόνο, προκαλούν τα γεγονότα καταστρέφοντας, καίγοντας και προκαλώντας προβλήματα τι νομίζουν ότι πετυχαίνουν;

Υπάρχουν διάφοροι τύποι συμπεριφοράς. Ένας συνδέει την λεγόμενη «κοινωνική επανάσταση» δηλαδή την δική του ολοκληρωτική επικράτηση και την επιβολή της προσωπικής του θέλησης με την υπενθύμιση γεγονότων και με την ευκαιρία αυτή με την διαμαρτυρία επειδή δεν τον αφήνουν να κάνει ό,τι αυτός θέλει.

Ένας άλλος βρίσκει την ευκαιρία να κλέψει, να καταστρέψει και να στερήσει από άλλους θεμελιώδεις ελευθερίες και αγαθά. Ασφαλώς ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να τιμωρηθεί αλλά ξέρει ότι δεν θα τιμωρηθεί ή αν κατά λάθος τον πιάσουν θα τον αφήσουν ως «κοινωνικό αγωνιστή».

Ένας τελευταίος τύπος δεν θέλει καταστροφές αλλά τις δικαιολογεί και δεν θέλει να κυνηγηθούν όσοι τις προκαλούν.

Επισημαίνω ότι είναι ντροπή για μια κοινωνία να ανεχτεί τα γεγονότα  αυτά και να μην προσπαθεί να τα προλάβει και να φέρει στην επιφάνεια όσους τα προκαλούν. Σε μια κοινωνία που η γενικευμένη αντίληψη «δίκαιο και σωστό είναι αυτό που εγώ θεωρώ δίκαιο και σωστό» και η αντιστροφή της «ισότητας στο νόμο» σε ισότητα στην παρανομία κυριαρχεί δύσκολα γίνεται παραδεκτή η ανάγκη προστασίας της περιουσίας και της καθημερινότητας των πολιτών.

Ποιος άραγε θα πληρώσει τις ετήσιες καταστροφές; Ο συνήθης φορολογούμενος ανόητος. Κτίρια και εγκαταστάσεις φταίνε για την συμπεριφορά ενός ανόητου δέκα χρόνια πριν; Οι συνήθεις ύποπτοι «κουκουλοφόροι» που ποτέ δεν αποκαλύπτονται και λειτουργούν σαν άλλοθι θα συνεχίσουν το ίδιο έργο με καταγγελίες και δικαιολογίες εκατέρωθεν.

Αν οι μαθητές στα σχολεία συνηθίσουν να θεωρούν ότι η κατάληψη είναι αποδεκτή, οι φοιτητές στα πανεπιστήμια (που ήταν μαθητές) το ίδιο και ο καθένας περιμένει ότι δεν θα τιμωρηθεί για αυτό που κάνει αν επικαλεστεί «ανώτερα ιδανικά», δεν πρόκειται ποτέ να πετύχουμε τίποτα.

Χρόνια πολλά στους Νίκους και τις Νίκες.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9 Δεκεμβρίου 2018