Δεύτερη ζωή δεν έχει
Μία φορά τον χρόνο, οπότε τυχαίνει αυτό, οι άνθρωποι να μαζεύονται στις εκκλησίες και να ψάλλουν Χρίστος Ανέστη εκ νεκρών.
Αυτό δημιουργεί συνήθειες και έθιμα. Άκουγα προχθές ότι η Σαρακοστή, οι σαράντα μέρες που οδηγούν στο Πάσχα, είναι η πιο νόστιμη περίοδος του χρόνου.
Πιθανόν επειδή τρώμε αυτά που δεν τρώμε τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά αυτό δεν είναι θρησκευτική συνήθεια αλλά μία καταναλωτική συνήθεια.
Πόσο να αισθανθούμε ψυχική ανωτερότητα που τρώμε λευκό ταραμά;
Όλες οι συνήθειες περιορίζονται στο τραπέζι. Η ανάσταση δεν έγινε συνήθεια. Ουσιαστικά ποιος θα μπορούσε να αναστηθεί;
Ενόψει εκλογών βλέπω μία προσπάθεια στον ΣΥΡΙΖΑ να αναστηθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου και να φωνάξει ότι αυτός είναι ο πνευματικός καθοδηγητής του Αλέξη Τσίπρα.
Εδώ βρισκόμαστε στο ανεπανάληπτο γεγονός μίας Ανάστασης που θα μπορούσε να συμβεί εφάπαξ για πολιτικούς λόγους.
Αλλά δεν πρόκειται, οπότε άδικα παιδεύονται. Δεν γίνεται από τη μία να μπαίνουν σε πλειστηριασμό τα γυαλιά και από την άλλη ο ίδιος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποκτήσει παρελθόν αλλά επειδή η προσπάθεια είναι άπελπις, είναι και απίθανα δύσκολη.
Όχι, ο Χριστός θα αναστηθεί και φέτος, αλλά ο Ανδρέας δεν θα τους κάνει την χάρη. Οπότε ας αφήσουν τον άνθρωπο ήσυχο.
Και αν φτάσει ποτέ η ώρα που η τεχνολογία θα εξασφαλίζει παρελθόν, ας δοκιμάσουν και πάλι.
Μέχρι τότε;
Καλή Ανάσταση!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15-16.04.2023
