ΑΠΟΨΕΙΣ

Η συνεχώς κλιμακούμενη προκλητικότητα του Ερντογάν ανησυχεί και προβληματίζει την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Το λέει η λογική, το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις.

Στο λεξιλόγιο της ειδησεογραφικής καθημερινότητας το φόβο ενός «ατυχήματος» στο Αιγαίο, διαδέχθηκε ο κίνδυνος «θερμού» επεισοδίου, καθώς ο σουλτάνος όχι μόνο με τη ρητορική του αλλά και με κινήσεις , όπως η υπογραφή της συμφωνίας με την κυβέρνηση της Τρίπολης, αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Δύο είναι τα βασικά στοιχεία που έχουν οδηγήσει σε αυτή την εξέλιξη.

Το πρώτο είναι ο πλούτος που βρίσκεται κρυμμένος με τη μορφή υδρογονανθράκων στο βυθό της θάλασσας. Πλούτος ο οποίος αν ισχύσουν οι διεθνείς κανόνες, θα παραμείνει στην ελληνική - ελληνοκυπριακή πλευρά αφήνοντας έξω από το μοίρασμα την Τουρκία.

Το δεύτερο είναι η αίσθηση του Τούρκου προέδρου ότι είναι ηγέτης μιας περιφερειακής υπερδύναμης η οποία όπως όλοι οι μεγάλοι παίκτες έχει τη δυνατότητα να προστατεύει τα συμφέροντά της χωρίς να στηρίζεται στο δίκαιο αλλά στην ισχύ.

Το τελευταίο στοιχείο είναι και αυτό που «ενώνει» Τράμπ και Ερντογάν, με την έννοια ότι και οι δύο σέβονται μόνο τη δύναμη και απαξιώνουν στην ουσία ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό, όλη δηλαδή εκείνη τη διαδρομή που διήνυσε ο πλανήτης για να «απομακρυνθεί» - όσο το κατάφερε- από τη ζούγκλα.

Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί αναλυτές ανησυχούν για τον «αμερικανικό παράγοντα» ο οποίος στο παρελθόν είχε βάλει φρένο, έστω προσωρινό, στον τουρκικό επεκτατισμό και ο οποίος σήμερα φαίνεται να είναι απενεργοποιημένος λόγω του Τραμπ.

Βλέπετε, αυτό που καταγγέλλαμε εν χορώ τις προηγούμενες δεκαετίες, το ρόλο δηλαδή του «διεθνούς χωροφύλακα» που έπαιζαν οι ΗΠΑ, σε αυτή τη φάση ευχόμαστε να επανέλθει στο προσκήνιο και να αναλάβει δράση, για να προστατεύσει τα εθνικά μας δίκαια, χωρίς να χρειαστεί να πάμε σε ένοπλη σύγκρουση με ένα γείτονα που μοιάζει να βρίσκεται σε παραλήρημα.

Δεν υποστηρίζω ότι αδίκως προσάπταμε στην αμερικανική υπερδύναμη διάφορες κατηγορίες για το ρόλο που έπαιξε από τη χούντα των Συνταγματαρχών και την επέμβαση του Αττίλα μέχρι την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία» επί προεδρίας Μπους.

Αυτό που προκύπτει ωστόσο σαν συμπέρασμα είναι ότι το διεθνές ταμπλό είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας. Γι΄ αυτό και η συγκρότηση ενός διεθνούς οργανισμού που θα αναλάμβανε να επιβάλλει τη νομιμότητα όπως αυτή προκύπτει από τους νόμους και τις συμβάσεις είναι για πολλούς ένα μεγάλο στοίχημα για την ανθρωπότητα. Δεν ξέρω αν έχουν δίκαιο. Είναι όμως κάπως αστείο να ακούγονται τέτοιες φωνές στη χώρα μας, όπου το 2020 θεωρείται δείγμα προοδευτισμού η απαξίωση της ελληνικής αστυνομίας με το… χιουμοριστικό σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».

Αλλά έτσι είμαστε. Το σωστό είναι αυτό που μας βολεύει. Και το πιο εντυπωσιακό; Πιστεύουμε ότι αυτό το «δικαίωμα» το έχουμε μόνο εμείς…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Δεκεμβρίου 2019