Το πόσο ευκολότερο είναι το επάγγελμα του εκ των υστέρων προφήτη σε σύγκριση με αυτό που σημαίνει η ίδια η λέξη (προ-φήτης) και συνηθίζουμε να αποκαλούμε όσους προβλέπουν κάτι χάριν της αναλυτικής τους σκέψης, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά με την επιλογή του πρωθυπουργού για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.

Άπαντες τώρα εμφανίζονται δικαιωμένοι, υποστηρίζοντας ότι επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψή τους! Υποθέτουν ότι οι αναγνώστες μέσα στον όγκο των πληροφοριών που δέχονται -εποχή της πληθωρικής επικοινωνίας γαρ- ούτε που θα θυμούνται τι και πού το διάβασαν.

Η «ΜτΚ» και ειδικότερα η τελευταία της σελίδα, αποκρυπτογραφώντας τον τρόπο σκέψης και τις επιδιώξεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, αποτολμήσαμε να διατυπώσουμε τις προβλέψεις:

- Ότι δεν επρόκειτο να επιλεγεί η ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου, καθώς θα ήταν μια επιλογή αυτοαναίρεσης της άρνησής του να τον ψηφίσει το 2015. Επιπρόσθετα, δεν θα διευκόλυνε σε τίποτα τη ΝΔ να ψηφίσει -συρόμενη- την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και να αφήσει το ΚΙΝΑΛ να καταψηφίζει, καταγγέλλοντας.

- Ότι δεν είχε κανέναν λόγο να μοιραστεί την πρωτοκαθεδρία του στην κεντροδεξιά με μια επιλογή κάποιου προβεβλημένου στελέχους του κόμματός του (Ντόρα) ή ενός από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς -Καραμανλής ή Σαμαράς- που αμφότεροι εμφανίζονται ως επικεφαλής ιδεολογικοπολιτικών ρευμάτων της ΝΔ (Μια τέτοια επιλογή θα απέκλειε όχι μόνο όλη την αντιπολίτευση, αλλά θα δημιουργούσε και εσωτερική διχόνοια στο κυβερνών κόμμα).

- Ότι δεν θα επέλεγε μια ισχυρή πολιτική υποψηφιότητα από την κεντροαριστερά, που ενδεχομένως να στεκόταν στο μέλλον εμπόδιο στην κυβερνητική πολιτική (Βενιζέλος, Παπανδρέου, Δαμανάκη, Διαμαντοπούλου).

Με αυτόν το συλλογισμό, καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα οδηγούνταν σε μία επιλογή τύπου Παπαδήμου (αν και σημειώναμε ότι αυτός επιβαρύνεται από την ταύτισή του με μνημόνια) ή κάποιας προσωπικότητας από το χώρο των γραμμάτων ή των τεχνών (Αρβελέρ, Σακελλαροπούλου, Ψαρούδα- Μπενάκη).

Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει σημασία -ακόμη μεγαλύτερη από την επιβεβαίωση ή την αποτυχία της κάθε πρόβλεψης- είναι η εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για το τι προοιωνίζεται η συγκεκριμένη επιλογή.

Δύο είναι κατά την γνώμη μου τα βασικά συστατικά της:

Πρώτον ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αποφασισμένος να δώσει το προσωπικό του στίγμα στην… εποχή του, μην επιτρέποντας αυτή να θολώσει με την ανάμειξη σε πρωταγωνιστικό ρόλο ισχυρών παικτών, που θα μείωναν τη δική του πολιτική ηγεμονία. Η επιλογή ενός ατόμου που, στερούμενο πολιτικής εμπειρίας, θα περιοριστεί ουσιαστικά σε ζητήματα λειτουργίας του πολιτεύματος και τήρησης του συντάγματος, δείχνει να ξεκαθαρίζει ότι η κυβέρνηση και μόνο αυτή κάνει το πολιτικό παιχνίδι.

Δεύτερο, ότι χτίζει τη δική του εποχή με άνοιγμα στο χώρο του αποκαλούμενου δημοκρατικού κέντρου ή ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς, ξεφεύγοντας από την περιχαράκωση στην παραδοσιακή συντηρητική παράταξη.

*************************************************************************************************************

* Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κ. Σακελλαροπούλου (γυναίκα, κεντροαριστερού στίγματος, Θεσσαλονικιά στην καταγωγή, δικαστικός κύρους που είχε επιλεγεί για την ανώτατη θέση του σώματος από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ), προσέδωσε στην επιλογή Μητσοτάκη τα πλεονεκτήματα του αιφνιδιασμού, της πολυσυλλεκτικότητας, της πρωτοπορίας (πρώτη γυναίκα πρόεδρος). Το γεγονός ότι η εν λόγω υποψηφιότητα κατάφερε από μόνη της να διασφαλίσει την υποστήριξη και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης, αποτελεί αναμφίβολα μία επιτυχία τεραστίων διαστάσεων προσωπικά του πρωθυπουργού.

Ουδέν καλό αμιγές κακού κι έτσι θα πρέπει να αναφερθεί ως μειονέκτημά της η μη ειδική γνώση θεμάτων πολιτικής, γεωπολιτικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς πολιτικής. Η αδυναμία αυτή, ενδεχομένως να αποτελέσει δομικό μειονέκτημα σε συνδυασμό με την τρέχουσα συγκυρία.

Ωστόσο, όσοι τη γνωρίζουν -οι άριστες κριτικές των κοινών γνωστών μας αίρουν τις όποιες επιφυλάξεις μου- πείθουν πως πρόκειται για έναν καλλιεργημένο, ευαισθητοποιημένο και προοδευτικό άνθρωπο, δίχως εξαρτήσεις και μελανά σημεία στη διαδρομή του.

* Κι εκεί που ασχολούμασταν με Κύπρο, Τουρκία, Ισραήλ, Βόρεια Μακεδονία, Αλβανία, άντε και Αίγυπτο, τσουπ μας προέκυψε η Λιβύη, που μας προκαλεί να την… ανακαλύψουμε.

Από τα ελάχιστα που ξέρω για τη χώρα του συνταγματάρχη Καντάφι, σημειώνω ότι ο εμφύλιος πόλεμος άρχισε το καλοκαίρι του ’14, χωρίς κανείς μεγάλος παίκτης της διεθνούς σκηνής να ασχοληθεί και μόλις αποφάσισε ο Ερντογάν να κάνει ό,τι έκανε, ξαφνικά έγινε μείζον διεθνές θέμα.

Μέχρι πρότινος, ο διεθνής παράγοντας διευκόλυνε ποικιλοτρόπως τον στρατηγό Χάφταρ να προετοιμάζεται και να καταλαμβάνει εδάφη και πετρελαιοπηγές, παρόλο που το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ είχε διορίσει κυβέρνηση και Προεδρικό Συμβούλιο.

Αυτό συνέβη επειδή οι δυνάμεις του στρατηγού ήταν οι μόνες που μάχονταν αυτές του ISIS και της λιβυκής Αλ Κάιντα, αποτρέποντας τη δημιουργία ενός αμιγούς και σκληρού αφρικανικού χαλιφάτου.

Η κυβέρνηση Σαράζ, αντιλαμβανόμενη ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις προσκείμενες στην Ισλαμική Αδελφότητα βρίσκονται στα πρόθυρα ολοκληρωτικής ήττας και απώλειας του 100% των εδαφών, υπέγραψε το μνημόνιο με τον Ερντογάν, κάνοντας ουσιαστικά εξαγωγή της κρίσης στη διεθνή κοινότητα, σε μία προσπάθεια να διασωθεί το καθεστώς του. Ως αντίδωρο, αναγόρευσε την Τουρκία σε ρόλο εγγυητή, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο στρατηγός Χάφταρ, προελαύνοντας, σταμάτησε την «οικονομική κατάληψη» της χώρας κι έσπασε όλα τα συμβόλαια των μεγάλων έργων που έπαιρναν τουρκικές -αποκλειστικά και μόνον- εταιρείες, αναζητώντας εναλλακτικές χώρες οικονομικής συνεργασίας.

Με αυτά ως δεδομένα, απορώ πώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα φωνές που υποστηρίζουν ότι όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν την Ελλάδα.

Ας ενεργοποιηθούμε, πριν να είναι πολύ αργά.

* Κακά τα ψέματα. Η κυβερνητική ανακοίνωση για ίδρυση υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου αποτελεί μία ξεκάθαρη παραδοχή αδυναμίας διαχείρισης του προσφυγικού -μεταναστευτικού μέσω των υπαρχουσών δομών, που άργησε- αλλά πάλι καλά που έγινε πριν τα πράγματα φτάσουν να μην έχουν επιστροφή.

Η κυβέρνηση ομολογεί το σοβαρό λάθος που διέπραξε με την κατάργηση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής κατά το σχηματισμό της τον Ιούλιο και το οποίο προσπάθησε να διορθώσει με μεσοβέζικες λύσεις (συντονιστές επί συντονιστών).

Η για επικοινωνιακούς λόγους κατάργηση του υπουργείου δημιούργησε ένα πρόσθετο διοικητικό και επιχειρησιακό χάος, που αφενός δεν έλυσε κανένα από τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει η αμφίσημη πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου έθεσε σε κρίση τη ζωή στα νησιά, δυναμιτίζοντας την ειρηνική συνύπαρξη κατοίκων, τουριστών και μεταναστών. Το πρόβλημα επιβαρύνθηκε και εξαιτίας της πρόσφατης πολυεπίπεδης τουρκικής προκλητικότητας, κάνοντάς το να προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις.

Ας ελπίσουμε ότι το επανασυσταθέν υπουργείο, με σκληρή και μεθοδική δουλειά, θα καλύψει γρήγορα το κενό.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 19/1/2020.