Μείζονα ερωτήματα που αφορούν την Ευρώπη και τη χώρα μας δεν τίθενται καν στο δημόσιο λόγο, απομειώνοντας, κατά συνέπεια, τη σημασία των πολιτικών αναμετρήσεων στη συνείδηση του πολίτη.

Ποιος είναι ο απολογισμός της κρίσης του 2008 που ξεκίνησε στην Αμερική, μεταβιβάστηκε στην απροετοίμαστη και «ανέμελη» Ευρώπη και διέλυσε τις πιο ευάλωτες οικονομίες της; Τι απέγινε με τις πανταχόθεν βαρύγδουπες δηλώσεις για παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς ελέγχους του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Τι σημαίνει η συνεχιζόμενη άνιση ανάπτυξη Βορρά - Νότου και η μη αναδιανομή πλούτου για την ενότητα της γηραιάς ηπείρου;

Πώς αποκωδικοποιείται το φαινόμενο των «κίτρινων γιλέκων», που καταδεικνύει τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες στην καρδιά της Ευρώπης;

Γιατί, παρά τις ιλιγγιώδεις δυσκολίες στη διαχείριση, οι φτωχοί των λιγότερο αναπτυγμένων και αποβιομηχανοποιημένων περιοχών της Μεγάλης Βρετανίας επιμένουν στην έξοδο από την Ε.Ε.; Τι φοβούνται και τι προσδοκούν οι λαοί της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Δεν αρκεί η λεκτική καταδίκη του λαϊκισμού και της ανόδου της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς από τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Η απάντηση χρειάζεται ανάλυση αλήθειας για το δρόμο που έχει τραβήξει εδώ και πολλά χρόνια η Ευρώπη, που συρρικνώνει το κοινωνικό της πρόγραμμα, που υποτιμά τους κινδύνους της περιθωριοποίησης στην αγορά εργασίας, που ικανοποιεί με ευκολία τις απαιτήσεις των τραπεζιτών και των πανίσχυρων λόμπι, που παραμένει αδρανής σε θέματα εξωτερικής ευρωπαϊκής πολιτικής, με τις συνέπειες των διεθνών συγκρούσεων να χτυπούν τη δική της πόρτα. 

Τι σημαίνει η ανάδειξη «αναπάντεχων» προσωπικοτήτων σε ηγετικές θέσεις από την Ιταλία μέχρι την Ουκρανία; Ποιες οι ουσιώδεις διαφορές των κομμάτων του Ευρωκοινοβουλίου; Αλλά και σε σχέση με τα θετικά της Ευρώπης που αφορούν στην αναβάθμιση της εξειδίκευσης της γνώσης και των δεξιοτήτων, στην προετοιμασία της για την «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση», στις αντιστάσεις της για την κλιματική αλλαγή, στη «θετική ατζέντα» που συγκροτεί πλέον αμυνόμενη, στην αντιμετώπιση των ψεύτικων ειδήσεων που επηρέασαν αρνητικά, πέραν των άλλων, τη γνώμη των ευρωπαίων πολιτών για την Ένωση, ποια είναι η δική μας συμμετοχή; Τι ακούμε για όλα αυτά και άλλα σημαντικά στην ελληνική μας μικρή κοινότητα, εν όψει των επικείμενων ευρωεκλογών; Σχεδόν, τίποτα. Σε μια προϊούσα παρακμή του εγχώριου δημόσιου λόγου, η αντιπαράθεση, όταν υπάρχει, χάνεται σε μια ατέρμονη τιποτολογία.  

Εντέλει, η Ευρώπη μας αφορά;

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Και ενώ πλησιάζει αυτή η απόλυτη στιγμή της δημοκρατίας, κατά την οποία, σύμφωνα με συνταγματικούς και δημοκρατικά συμφωνημένους όρους, κόμματα, υποψήφιοι και Μέσα Ενημέρωσης πρέπει να συντονιστούν για την πληρέστερη προβολή προγραμμάτων, πολιτικών σχεδίων και προτάσεων επί του εκλογικού διακυβεύματος, που εν προκειμένω είναι η πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το μέλλον της αυτοδιοίκησης, εμείς αντιμαχόμαστε σαν να πρόκειται για εθνικές εκλογές διαρκείας. 

Με όλα τα λαμπρά ελληνικά χαρακτηριστικά που συνηθίζουμε να δίνουμε. Σκάνδαλα, συναγωνισμός επιδομάτων, Μυρσίνη, Πετσίτης και Novartis. Α, και μια υπόμνηση για τους συναδέλφους δημοσιογράφους, ειδικά της κρατικής τηλεόρασης. Δεν τιμά τον κλάδο το ερωτηματολόγιο των σκανδάλων της εικοσαετίας, στο οποίο σχεδόν εξαντλούνται οι συνεντεύξεις, που υποτίθεται γίνονται για την προβολή των υποψηφίων δημάρχων της πρωτεύουσας. Και ο νοών νοείτω…

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Μία άλλου είδους τιποτολογία επαναλαμβάνεται, ειδικότερα, στο δημόσιο λόγο για τις περιφερειακές εκλογές. Αντί για σχέδια, έξυπνες ιδέες, προτάσεις συγκράτησης ανθρώπινου δυναμικού στην περιφέρεια, ακούμε και διαβάζουμε για τους ρυθμούς απορρόφησης του ΕΣΠΑ. Σε σημείο που αρχίζω να πιστεύω ότι εάν σταματήσει η ροή ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, θα πάψει και η αναγκαιότητα ύπαρξης του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης. 

Εν ενεργεία περιφερειάρχες και επίδοξοι εξαντλούν τη ρητορική τους στην «ταχύτητα» και το «ποσοστό» εκτέλεσης έργων βάσει των εγκεκριμένων σχεδίων και της δεδομένης χρηματοδότησης. Α ναι, και της συμμετοχής τους στα ευρωπαϊκά «φόρα». Κάτι σαν προχωρημένα λογιστικά.

Μήπως κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά;

ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΟΙ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΟΙ

Νέοι Έλληνες που επιχειρούν σε τομείς της καινοτομίας συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, σε πρόσφατη διοργάνωση του Innovation Norway στο Όσλο. Πρόκειται για δημόσιο, υπογραμμίζω, οργανισμό, που προωθεί και επιδοτεί, ύστερα από ποικίλες αξιολογήσεις, τη συνεργασία, κατά προτίμηση νορβηγικών εταιρειών, με startups από τρίτες χώρες. 

Συναντήσεις όπου όλοι κερδίζουν. Γνωριμίες με τα πιο λαμπρά μυαλά οι μεν, εμπειρίες, και, γιατί όχι, επενδυτικά κεφάλαια για την εκκίνηση ή την περαιτέρω ανάπτυξη μιας καινοτόμου ιδέας οι συνεργαζόμενοι. 

Οι συγκρίσεις πρέπει να είναι προσεκτικές, τα μεγέθη διαφέρουν, αλλά, έτσι, για την ιδέα, μήπως η είδηση περιγράφει κάτι που θα μπορούσε να γίνεται, με άλλους όρους, στην Ελλάδα, που εδώ και δεκαετίες όλοι επιθυμούμε να παίξει έναν διακριτό ρόλο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη; Και, πιστέψτε με, τουλάχιστον γι’ αυτά, «λεφτά υπάρχουν». Το γράφω και εν αναμονή μιας ενδιαφέρουσας διοργάνωσης, εντός του μήνα, στη Θεσσαλονίκη. Για να δούμε…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Απριλίου  2019