ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι νομίζω κοινή διαπίστωση πως στη συνείδηση του Θεσσαλονικιού υπάρχει η πεποίθηση πως τίποτα δεν αλλάζει στην πόλη. Απογοητευμένος από τις πολυποίκιλες αστοχίες και καθυστερήσεις, έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από τη διεκδίκηση ενός οράματος για την πόλη του. Μακρόπνοα έργα εξαγγέλλονται δύο και τρεις φορές και τελικά παραμένουν στα σχέδια, αν και πολιτικές και αυτοδιοικητικές αρχές επιμένουν πως όλα βρίσκονται στο τελικό στάδιο. Μόνο που αυτό το τελικό στάδιο βαστά μερικές δεκαετίες.

Πού οφείλεται αυτή η αίσθηση που έχει ο πολίτης της Θεσσαλονίκης; Γιατί κουνά το κεφάλι του σκεφτικός και, με απογοήτευση, μονολογεί πως τίποτα δεν πρόκειται να γίνει;

Είναι προφανές πως η αποκληθείσα «συμπρωτεύουσα» έχει έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Όχι με την έννοια της φυσικής παρουσίας, αλλά με την έννοια της ενεργούς πολιτικής συμμετοχής και κυρίως διεκδίκησης. Ας μη λησμονούμε πως είχαμε Σαλονικιό πρωθυπουργό -άφαντος από την πόλη, ερχόταν να ψηφίσει και έφευγε- και πρωτοκλασάτους υπουργούς που αποτελούσαν βασικούς πυλώνες των κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχαν. Γιατί έκαναν ελάχιστα για την πόλη μας, για την πόλη τους;

Διότι απλούστατα ενσωματώθηκαν πλήρως στο πολιτικό σύστημα που είναι κατά βάση αθηνοκεντρικό. Διότι, αντί να διεκδικήσουν και να απαιτήσουν, προτίμησαν να γίνουν αρεστοί σε ένα μοντέλο εξουσίας το οποίο τη Θεσσαλονίκη την είχε τοποθετήσει στη δεύτερη κατηγορία. Και δε μεμψιμοιρώ, απλώς περιγράφω μια κατάσταση διόλου κολακευτική όχι για τους απλούς βουλευτές της πόλης μας, αλλά για εκείνους τους προβεβλημένους Σαλονικιούς υπουργούς που δεν απαίτησαν, αλλά συμβιβάστηκαν. Δε συγκρούστηκαν, για να κερδίσουν πόντους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Δε θέλησαν να διαταράξουν τις ισορροπίες -κυρίως τις εσωκομματικές- θυσιάζοντας το όραμα που θα μπορούσαν όχι απλώς να έχουν, αλλά και να επιβάλουν, για τη Θεσσαλονίκη.

Ούτως ή άλλως, με τα μικροέργα που είχαν προωθήσει και τα δίκτυα πελατείας που είχαν στήσει επί πολλά χρόνια, είχαν εξασφαλισμένη την επανεκλογή τους. Τα υπόλοιπα ήταν εκ του περισσού. Κάπως έτσι η πόλη μας βρίσκεται σε ένα παρατεταμένο τέλμα. Σε μία ακινησία που τη βιώνουμε όσοι βρισκόμαστε σε μια τακτική επαφή με την Αθήνα. Άλλοι ρυθμοί, πολλά έργα, τεράστια τα κεφάλαια.

Μα δε φταίνε και οι τοπικές ελίτ; Τοπικές ελίτ δεν υπάρχουν, με την έννοια μίας ομάδας εμπνευσμένων ανθρώπων με σχέδιο για τη Θεσσαλονίκη. Αλλά και να υπήρχαν, τα μεγάλα προβλήματα της πόλης μας δε λύνονται σε αυτοδιοικητικό ή περιφερειακό επίπεδο. Αφορούν την κεντρική εξουσία. Και γι’ αυτό χρειάζονται πολιτικοί πρώτης γραμμής και κατηγορίας, που θα μπουν μπροστά και δε θα διστάσουν να συγκρουσθούν για τα συμφέροντα της πόλης τους. Της πόλης μας. Στο κάτω - κάτω εμείς τους εκλέγουμε, θεωρητικά σε εμάς λογοδοτούν και όχι στον κάθε ολιγάρχη. Θεωρητικά! Γιατί στην πράξη αλλιώς παίζεται το παιχνίδι.

Πολλή γκρίνια, θα πει ο αναγνώστης. Έργα έγιναν και γίνονται, θα συμπληρώσει. Σωστή η ένστασή του, αλλά το ζητούμενο δεν είναι τι έγινε, αλλά αυτό που θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε. Και κυρίως δεν υπάρχει η προοπτική να γίνει. Και γι’ αυτό υπάρχουν ευθύνες με ονόματα και διευθύνσεις.