Ελληνική χαλαρότητα
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σημερινής Ελλάδας είναι ο… φραπές και ατελείωτη χαλαρότητα που υπάρχει παντού. Και επιβεβαιώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στην υπόθεση της… χαλαρής βόλτας χιλιάδων χιλιομέτρων εντός Ελλάδας που έκαναν οι Κροάτες χούλιγκαν, μπαίνοντας από την Κακαβιά και φτάνοντας μέχρι την Αθήνα.
Το πώς και το γιατί είναι σε όλους πλέον γνωστά. Με τόση δημοσιότητα που έλαβε η υπόθεση δεν υπάρχει άνθρωπος στη χώρα που να μην ξέρει πια τι συνέβη. Αυτό που δεν έχει διευκρινισθεί και ελπίζουμε να αποσαφηνισθεί όταν θα τελειώσει η σχετική ΕΔΕ είναι τα περιβόητα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας που ακουμπά την κάθε ελληνική δημόσια υπηρεσία. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς σημαίνει στη γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου ότι η Ιντερπόλ και η αστυνομία του Μαυροβουνίου ειδοποίησε την ΕΛΑΣ για την κάθοδο των Κροατών; Ποιον ειδοποίησε; Και αυτός πως θα έπρεπε να μεταφέρει προς τα κάτω (κάτι που δεν έκανε) τα απόρρητα και επείγοντα μηνύματα: Προς τα Τμήματα Τροχαίας Ιωαννίνων, Αυτοκινητοδρόμων Αντιρρίου-Ιωαννίνων, Αυτοκινητοδρόμων ΠΑΘΕ Αχαΐας και Αυτοκινητοδρόμων ΠΑΘΕ Κορινθίας, κ.λπ., κ.λπ. Και πώς διασφαλίζεται ότι την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο οι υπάλληλοι θα είναι στις θέσεις τους και θα κάνουν καλά τη δουλειά τους; Αυτό προϋποθέτει δομές ελέγχου. Για να μην εξαρτάται η σωστή αντίδρασή από το ποιος θα βρίσκεται την κακιά στιγμή στη συγκεκριμένη θέση. Για να διαβάσει το email.
Όλα αυτά δυστυχώς μου θυμίζουν λίγο τα Τέμπη. Εκεί κάποιος έφυγε νωρίτερα από τη βάρδια του, κάποιος (όχι και πολύ καταρτισμένος) τον αντικατέστησε και έτσι συνέβη το μοιραίο.
Και τώρα κάτι παρόμοιο είχαμε. Με έναν και όχι 57 νεκρούς. Μόνο που τώρα πολλοί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους την ώρα της κρίσης. Θεωρώντας ότι δε θα συμβεί τίποτα ή ότι επειδή κανείς δεν έκανε τίποτα «δε θα κάνω και εγώ καμία κίνηση. Γιατί εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;».
Το ανησυχητικό στην υπόθεση αυτή είναι η ευκολία και η ελαφρότητα που οι χούλιγκαν αντιμετωπίζουν τη ζωή. Των άλλων και τη δική τους. Με πόση μεγάλη άνεση ορμούν για ένα καυγά με μαχαίρια και καδρόνια. Θεωρώντας ότι η κάθε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία. Μήπως δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, όπως έλεγε και ο Μαρξ; Εδώ χρειάζεται μελέτη, ανάλυση και να σκύψουμε πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτό που επίσης με ανησυχεί είναι η εκτίμηση βουλευτή για την ελληνική χαλαρότητα της εποχής, μία χαλαρότητα που έχει διεισδύσει πια στο DNA του κάθε Έλληνα και δεν ξεριζώνεται εύκολα. «Δεν μπορείς να φανταστεί τι ρουσφέτια μου ζητούν οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες και οι άνθρωποι των Ενόπλων Δυνάμεων. Για υπηρεσίες σε χαλαρές θέσεις».
Αν προς τα εκεί βαδίζουμε το πρόβλημα είναι τεράστιο και φυσικά βαθιά κοινωνικό.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13.08.2023
