Φώτα, κάμερα, πάμε: το λαμπερό πρόσωπο του «πολακισμού»
Φώτα, κάμερα, πάμε! Τελικά, η ζωή κρύβει συγκινήσεις και εκπλήξεις. Εκεί που η εσωτερική εκλογική διαδικασία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θύμιζε βαρετή συνεδρίαση μίας ράθυμης ιδεοληπτικής δημογεροντίας, αίφνης, μετατράπηκε σε ταινία μικρού μήκους με πρωταγωνιστή έναν άγνωστο καπιταλιστή που αφού απέτυχε να ανατρέψει το σύστημα «από μέσα» (εργαζόμενος ως χρηματοοικονομικός ραντιέρης) επιθυμεί να κάνει τούτο «από έξω» (ως επικεφαλής «αριστερού» κόμματος). Αντί, λοιπόν, να αναλύουμε νέες ιδέες και προτάσεις εξοικειωθήκαμε με το κάδρο, το καρέ, τα πλάνα, τις γωνίες λήψεις, την κίνηση της κάμερας, το μοντάζ και τα εφέ.
Χρήσιμη κάθε γνώση αρκεί να σχετίζεται αιτιωδώς με το ζητούμενο. Και ζητούμενο είναι μία νέα πολιτική πρόταση, με προοδευτικό πρόσημο, που θα κάνει τους Έλληνες υπερήφανους και θα συμβάλλει στη συλλογική προσπάθεια να βελτιώσουμε το κοινό μας μέλλον όλοι όσοι κατοικούμε σε τούτη τη χώρα. Κατατέθηκε αυτή η πρόταση στο δημόσιο διάλογο; Εντοπίσαμε έστω ρινίσματα αυτής; Τι σχέση έχουν με τη ζώσα πολιτική αυτοαναφορικότητες και κενολογίες; Τι σχέση έχει με την πρόοδο το τετριμμένο;
Τίποτα από τα ανωτέρω δεν κατατέθηκε μέχρι σήμερα. Η κατά τεκμήριο «πολιτική persona» Αχτσιόγλου επέδειξε αδικαιολόγητο εφησυχασμό καταπίνοντας αμάσητη την παρόλα των «συμβούλων» της ότι δεν πρέπει να κάνει τίποτα και απλά να περιμένει να περάσει ο χρόνος για να λάβει το στέμμα της αριστερής πριγκίπισσας.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ -ως κομματικός οργανισμός- θεώρησε πρέπον να κρύψει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι επιζητώντας εσωκομματικές εκλογές-fast track, δίχως συνέδριο, δίχως διάλογο στη βάση και δίχως συγκεκριμένο πολιτικό κομματικό ακροατήριο. Προτίμησε την απολίτικη διαδικασία όπου ψηφίζει «όποιος περάσει την πόρτα» μας. Γοητεύτηκε από τους ψηφοφόρους-μέλη μίας χρήσης αδυνατώντας να κατανοήσει τόσο ότι έριχνε νερό στο μύλο της αποιδεολογικοποίησης όσο και ότι άνοιγε την κερκόπορτα σε κάθε επίδοξο εισβολέα ή πολιτικό λαθρεπιβάτη.
Ήταν απολύτως εύλογο κάποιος που περνούσε από έξω, είχε την οικονομική δυνατότητα και την απαιτούμενη γκλαμουριά να γίνει πρωταγωνιστική persona σε ένα περιορισμένο αριθμητικά και καταρρακωμένο ηθικά κομματικό ακροατήριο.
Ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια; Μετά την ταινία μικρού μήκους, θα γυριστεί ντοκιμαντέρ ή μπλοκμπάστερ; Τα πρώτα δείγματα γραφής μάλλον κατατείνουν στο πρώτο. Ο πεζοδρομιακός λαϊκισμός (παλαιότερα καλούνταν αυριανισμός σήμερα πολακισμός προς τιμήν του κύριου εκφραστή της) δεν φτιασιδώνεται ούτε με χαμόγελα ούτε με κοινοτυπίες. Εξάλλου, μπορεί μεν να αποτελεί διακριτή κοινωνική συνιστώσα της μνημονιακής Ελλάδας, αλλά όσο η χώρα προοδεύει και ανακτά τη χαμένη αξιοπιστία και κυριαρχία της τόσο θα περιορίζεται αριθμητικά.
Δυστυχώς, ο Κασσελάκης επέλεξε να στηριχθεί από αυτήν την πλατφόρμα τόσο οργανωτικά (φάνηκε από το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου, η στήριξη της ομάδας Πολάκη) όσο και ιδεολογικά.
Στους διαδικτυακούς μονολόγους του ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αφού συστήθηκε ως θύμα ενός «παραδικαστικού κυκλώματος» (κάτι που όχι μόνον δεν επιβεβαιώθηκε από τις αποφάσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά μάλλον τούτες αποτελούν μελανό οικογενειακό σημείο) στη συνέχεια αναφέρθηκε στην κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (συγχέοντάς την με την κοινωνική θητεία που ήδη υπάρχει) στα δημόσια πανεπιστήμια (δίχως ξεκάθαρο στίγμα) και κατέληξε πάλι στα «ξεδοντιάσματα» δικαστών και δημοσιογράφων.
Τούτο το αφήγημα απευθύνεται στα κατώτερα ένστικτα των πολιτών και ουδόλως σχετίζεται με συνεκτικό εθνικό αφήγημα για την επόμενη ημέρα. Ο αφηγητής θα παραμείνει λαμπερό πρόσωπο. Εάν συνεχίσει έτσι, όμως, ουδέποτε θα γίνει λαμπρό…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24.09.2023
