ΑΠΟΨΕΙΣ

Καταρχήν οι εκλογές είναι μία διαδικασία γενικής συγκίνησης, μία γιορτή της δημοκρατίας όπου το κάθε κόμμα προσπαθεί να δελεάσει, να πείσει, να θαμπώσει, να «εξαπατήσει», αν θέλετε, επικοινωνιακά τον ψηφοφόρο και τέλος πάντων να τον πείσει να μπει στο «μαγαζί».

Μόνο με βλοσυρούς πανεπιστημιακούς, πονηρούς πολιτευτές, μπαρουτοκαπνισμένα κομματόσκυλα ή τεχνοκράτες δεν φτιάχνεις καλή βιτρίνα. Πρέπει σου λέει ο άλλος «να εκπροσωπηθεί η κοινωνία» και η κοινωνία έχει και τηλεόραση και σόσιαλ μίντια και ίνφλουενσερς…

Από την άλλη όμως η ήττα που έφαγε το πολιτικό σύστημα το οποίο κατέφυγε -έστω όχι όλα τα κόμματα- πάλι στη γνωστή συνταγή των λαμπερών προσώπων στα ευρωψηφοδέλτια, κάτι σημαίνει.

Το πολιτικά αλλά και -κακά τα ψέματα- επικοινωνιακά «συμπεριληπτικό» ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας αλλά λίγο-πολύ και η διαφαινόμενη σύνθεση των ψηφοδελτίων και των άλλων κομμάτων σε ποικίλους βαθμούς έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τα γνωστά από την τηλεόραση πρόσωπα θα πρωταγωνιστήσουν για μία άλλη φορά στις ευρωεκλογές.

Ο κυνισμός χτυπάει κόκκινο. Είναι σα να λένε σε έναν ολόκληρο λαό ότι «κοίταξε να δεις έτσι παίζεται το παιχνίδι. Θέλουμε αναγνωρίσιμα, λαμπερά πρόσωπα που να τα ξέρετε και να τα ψηφίζετε».

Πολλοί έσπευσαν να επισημάνουν ότι αφού τα κόμματα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να λένε κατάμουτρα στον πολίτη ότι σε βλέπω έτοιμο να «τσιμπήσεις» και να ψηφίσεις τους «λαμπερούς», τουλάχιστον ας είχαν την προνοητικότητα να τροποποιήσουν τον εκλογικό νόμο φτιάχνοντας ας πούμε ένα μικτό σύστημα όπου τουλάχιστον οι επικεφαλής θα ορίζονται από τα ίδια.

Υπάρχουν στην κοινωνία και στον ακαδημαϊκό βίο προσωπικότητες που δεν μπορούν να συναγωνιστούν σε δημοτικότητα τους αστέρες της τηλεόρασης, των γηπέδων, του θεάτρου και του τραγουδιού αλλά μπορούν να κάνουν τη δουλειά στο ευρωκοινοβούλιο.

Η «δουλειά» αυτή είναι δύσκολη, απαιτητική και επίπονη. Θέλει να ξέρεις καλά δυο-τρεις γλώσσες -και όχι απλώς «για να συνεννοηθείς»- και βασικά στοιχεία της σύγχρονης γεωπολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας στην ΕΕ. Θέλει να μπορείς να συνεργαστείς με συναδέλφους από άλλες χώρες με πολύ διαφορετικά προβλήματα από αυτά που αυτά που έχουμε στην Ελλάδα, να αντιλαμβάνεσαι την αξία των συμβιβασμών με αρχές και την ανάγκη σύγκλισης των διαφορετικών συμφερόντων των ευρωπαϊκών κρατών. Θέλει, θέλει…

Ο αρχιτέκτονας του οράματος της ενωμένης Ευρώπης Ζαν Μονέ το 1943, σε συνεδρίαση της εξόριστης κυβέρνησης της Γαλλίας στο Αλγέρι, έλεγε: «Δεν θα υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη αν οι χώρες δεν αντιληφθούν ότι είναι μικρές από μόνες τους για να εγγυηθούν στους λαούς τους την ευημερία και τη κοινωνική ανάπτυξη. Τα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει να συστήσουν μία ομοσπονδία». Αυτή ήρθε μέσα από μία συναρπαστική, πολύπλοκη και πρωτόγνωρη για την Γηραιά Ήπειρο πορεία πολλών δεκαετιών. Η συνέχεια όμως αυτής της εκπληκτικής σύλληψης θέλησε δουλειά πολλή και από αυτούς που μπορούν να την κάνουν.

Σε καμιά άλλη χώρα η κρίση του 2009-2012 δεν είχε πιο δραματικές συνέπειες από ότι στην Ελλάδα. Ο τρόπος που η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία, η οδύνη της συνειδητοποίησης αυτού ερχόταν οι στρατιές των αγανακτισμένων στις πάνω και κάτω πλατείες, η κατηφόρα στο χείλος της εξόδου από τη ζώνη του ευρώ, ίσως έπρεπε να διδάξουν στις πολιτικές ηγεσίες αν μη τι άλλο την αξία τη σωστής, επιστημονικά, επαρκούς τεχνοκρατικά και ανταγωνιστικής ελληνικής παρουσίας στο ευρωκοινοβούλιο.

Και τούτο δεν διασφαλίζεται μόνο με συμβουλές επικοινωνιολόγων ούτε με κριτήρια που είναι καλά για καριέρα στη Γιουροβίζιον, στην τηλεόραση και στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ.

Άρθρα σαν το σημερινό κινδυνεύουν να πέσουν στην παγίδα τη παραληρρούσας κοινοτοπίας. Και το 2019 μόλις μάθαμε ποιοι εξελέγησαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μουρμουρίζουμε για την επιλογή των κομμάτων να βασιστούν σε celebrities και ουσιαστικά να στείλουν στην Ευρώπη πρόσωπα που θα ξεδίπλωναν εκεί «αρετές» όπως μία σώφρονα αφωνία, γραφικότητα κ.λπ. Ε και λοιπόν;

Την ώρα που τα απαιτούμενα φαίνεται να είναι να είναι ένα κράμα γνώσης και ικανότητας δημιουργικής συνύπαρξης, επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης με τους άλλους ευρωβουλευτές σε επιτροπές. Ζόρικα πράγματα δηλαδή.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα από τα τρία θεσμικά όργανα της Ένωσης και συμμετέχει στο 90% σχεδόν των νομοθετικών αποφάσεων της ΕΕ.

Καλείται να βρει την πυξίδα για το μέλλον της Ευρώπης και να αντιμετωπίσει με πολιτικές, ελιγμούς και διπλωματία τα πρόβλημα που φέρνουν οι πόλεμοι, η μετανάστευση, η κερδοσκοπία στην ενέργεια, η κλιματική αλλαγή, η ψηφιακή και η πράσινη μετάβαση, το αγροτικό κ.ά.

Μιλάμε για απαιτήσεις ποιότητας δηλαδή. Που υπάρχουν και δεν κοιτάζουν τη δικιά μας μελαγχολία και την κοντόφθαλμη και καιροσκοπική στάση των κομμάτων που θέλουν εκλογικά οφέλη και εντυπώσεις μόνο.